Текст и перевод песни Mert Fırat - Edip Cansever

Edip Cansever

Yaşın getirdiği vicdan azabı çokluğu da getiriyor yanında.
Ne kadar çok kelimelerin var oysa
Ki azlığın olduğu şu garip dünyada...
Her gün yeniden yakılan sigaralar,
Geçip gidilen taş kaldırımlar, yükü bedenimden ağır hayatlar...
Erkekliğin günahından uzak kadınların yaşadığı,
Dar ince sokaklar arasında yükselen çığlıklar.
Hangi yana baksam gölgem peşimde.
Evden ayrılalı yıl olmuş.
Şimdi: gözlerim arıyor yarı karanlık sularda bıraktığım düşlerimi.
Bir güne daha aydı gözlerim.
Geceden kalma korkularımı bir içki masasında,
Bir ela gözler, kadife dudaklar içinde bıraktım.
Sarıyı siyaha kattım saçlarında bıraktım.
Ihlamur çiçekleri açtı dallarımda.
Kapıyı kaç kez çaldı ayaklarım Etiler'den Hisar'a doğru.
Belki uzun yollarda yürürken denk düşmedi hayatlarımız.
Sen hep bir başka şiir dizesine
Konu olurken ben fazla şiirden ölüyordum
Ucu yanık, birkaç mürekkep dökülmüş sarı saman kâğıtlarda...
Bir insan ne zaman ölür demiş Romalılar
Seni anladığım gün olmadı ki öldüreyim hem seni hem kendimi.
İsmini değiştirme dedim hep,
Oysa her gün değişiyordu ismin bazen bir
Rakı sofrasında, bazen bir kadehte, tütünün en ince dal sarımlığında.
Dünyayı dolaşır gibi dolaşıyordun kalbimde
Sen rakıyı seviyordun ben seni.
Yuvarlanıyor kelimeler yüksek
Kaldırımlardan, dağların dik yamaçlarından,
Beyaz elbisenin en çok yakıştığı omuzlarından dizelere.
Şiirlerim ayçiçeği tarlasında yüz sürüyor ellerine.
Sen '' dersin ben 'yeniden buluş'
Belki sevemedin beni bir "Gök", belki sevemedim seni bir "Reis" kadar
Yarışların birincilikleri sana, yenilmelerin kaygıları bana düştü hep.
Unutulmuş çirkinlik
Kasıklarından başlıyor şimdi ıslak saçlarının kokusu
Dağların tepelerin dönüyor yüzünü güneşe
Dik yamaçların kırılıyor düzlüklere
Ellerinde ayçiçekleri açıyor
Hep başladığım yerden kaybediyorum kendimi
Belirsizlikler dünyasına açmışım gözlerimi
Yeni yaşım kefen beyazında
"Doğdun" dediğin gün ölüyorum
Avuçlarından akıyor sözcükler
Toprağa düştükçe filizleniyor umutlarım,
Bekliyorum çiçek versin bana bakan gözlerin
Yaşlar akıyor gözümden, Hisar'ın sularına karışıyor ölçülerim.
Toprağı toprağa, denizi denizle ölçsem ne olur?
Aşkını aşkımla ölçemedikten sonra.
Sen Şairlerin Kadını!
Ben şiirlerin yenicisi.
Bir İstanbul sabahında üstümde ince ceket,
Ayağımda bilindik kösele, en unutulmuş yalnız adamdan daha yalnızım.
Yürüdüğüm yollar varmıyor ya sana...
Kaçıyorum kalbinin kalabalığından...
Anlatacak ne çok şey var.
Sol yanım darmadağın.
Işıklarını yakmış oturmuşsun kalbine,
Bekliyorsun kim sever?
Çok şiirden değil, yalnızlıktan öldü Cansever

Edip Cansever

The weight of years brings with it a multitude of pangs of conscience.
You, however, possess an abundance of words,
In this strange world where scarcity reigns...
Cigarettes lit anew each day,
Cobblestone paths traversed, lives heavier than my own body's burden...
Where women untouched by the sins of manhood reside,
Screams rising from narrow, slender streets.
Wherever I turn, my shadow follows.
It's been a year since I left home.
Now: my eyes search for the dreams I left in the dim waters.
My eyes were moonlit for another day.
I left my lingering fears from the night before at a drinking table,
Amidst hazel eyes and velvet lips.
I blended yellow into black, leaving it in your hair.
Linden blossoms bloomed on my branches.
How many times did my feet knock on the door, from Etiler to Hisar?
Perhaps our paths never crossed on those long roads.
You, always becoming the subject of another verse,
While I was dying from too much poetry,
On yellowed straw paper, edges singed, with a few ink spills...
The Romans asked, when does a man die?
There was never a day I understood you enough to kill both you and myself.
I always said, don't change your name,
Yet your name changed every day, sometimes at a
Rakı table, sometimes in a glass, in the thinnest wisp of tobacco smoke.
You wandered in my heart as if traversing the world,
You loved rakı, I loved you.
Words tumble down from high
Curbs, from the steep slopes of mountains,
From your shoulders, where the white dress suits you best, into verses.
My poems brush against your hands in a sunflower field.
You say 'goodbye,' I say 'let's meet again'
Perhaps you couldn't love me like a "Gök," perhaps I couldn't love you like a "Reis"
The victories of competitions always fell to you, the anxieties of defeat to me.
Forgotten ugliness
The scent of your wet hair starts now from your groin
The peaks of mountains turn their faces to the sun
Steep slopes break into plains
Sunflowers bloom in your hands
I always lose myself from where I started
I have opened my eyes to a world of uncertainties
My new age in the white of a shroud
I die on the day you say "You were born"
Words flow from your palms
As they fall to the ground, my hopes sprout,
I wait for your eyes that look at me to blossom,
Tears flow from my eyes, my measurements mingle with the waters of Hisar.
What good is measuring earth with earth, sea with sea?
After failing to measure your love with mine.
You, the Woman of Poets!
I, the novice of poems.
On an Istanbul morning, with a thin jacket on my back,
Familiar leather on my feet, I am lonelier than the most forgotten lonely man.
The paths I walk don't reach you...
I flee from the crowds of your heart...
There is so much to tell.
My left side is in disarray.
You sit with your heart's lights on,
Waiting for who will love?
Cansever died not from too much poetry, but from loneliness