Wyspa, Drzewo, Zamek - Perfect перевод на немецкий

Wyspa, Drzewo, Zamek

W spadku po dziewczynie wyspa mi została
Dziesięć kroków długa, z piasku była cała
Przywoziłem ziemię podkradaną z pola
Chciałem ja ożywić, przecież była moja

Wreszcie siałem trawę bardzo wczesną wiosną
Odtąd po mej wyspie mogłem chodzić boso
Posadziłem kwiaty, wszystkie dla ozdoby
Przywoziłem z domu wiadra słodkiej wody

Aż tu wielki grad wybił co mógł
Ziemię zmył, nagły skok wód
Wyspa znów z nagiego piasku jest

Posadziłem drzewo u mnie na balkonie
Wielkie, silne drzewo, bardzo dbałem o nie
Pomyślałem sobie - kiedy mnie nie będzie
Pamięć ludzi o mnie mieszkać będzie w drzewie

No i miało tak stać tysiąc sto lat
Jak posąg mój miało tu trwać
Kiedyś wiatr ze zlością wyrwał je

Zbudowałem sobie na wysokiej skale niebosiężny zamek
W słońcu lśnił wspaniale
W zamek ten włożyłem wszystkie oszczędności
By się czuć bezpiecznym do późnej starości

Lecz mój czujny wróg rył jak szczur
Wsypał proch do kilku dziur
Przyszła noc, podpalił wtedy lont

I tak wszystko to, czego sie tknę
W proch i pył obraca się
Nie wiem sam, gdzie miejsce dla mnie jest

I tak wszystko to, czego sie tknę
W proch i śmierć obraca się
Nie wiem sam, gdzie miejsce dla mnie jest

Insel, Baum, Schloss

Von einem Mädchen erbte ich eine Insel,
Zehn Schritte lang, ganz aus Sand war sie.
Ich brachte Erde herbei, gestohlen vom Feld,
Ich wollte sie beleben, schließlich war sie meine.

Schließlich säte ich Gras, sehr früh im Frühling,
Von da an konnte ich barfuß auf meiner Insel gehen.
Ich pflanzte Blumen, alle zur Zierde,
Ich brachte Eimer mit Süßwasser von zu Hause.

Doch dann zerschlug ein gewaltiger Hagel, was er nur konnte,
Die Erde spülte fort ein plötzlicher Wasserschwall.
Die Insel ist wieder nur nackter Sand.

Ich pflanzte einen Baum bei mir auf dem Balkon,
Einen großen, starken Baum, ich pflegte ihn sehr.
Ich dachte mir – wenn ich nicht mehr bin,
Wird die Erinnerung der Menschen an mich im Baum wohnen.

Und so sollte er tausendeinhundert Jahre stehen,
Wie meine Statue sollte er hier fortbestehen.
Eines Tages riss der Wind ihn wütend aus.

Ich baute mir auf hohem Fels ein himmelhohes Schloss,
In der Sonne glänzte es prächtig.
In dieses Schloss steckte ich all meine Ersparnisse,
Um mich bis ins hohe Alter sicher zu fühlen.

Doch mein wachsamer Feind grub wie eine Ratte,
Schüttete Pulver in ein paar Löcher.
Die Nacht kam, dann zündete er die Lunte.

Und so alles, was ich berühre,
Verwandelt sich in Staub und Asche.
Ich weiß selbst nicht, wo ein Platz für mich ist.

Und so alles, was ich berühre,
Verwandelt sich in Staub und Tod.
Ich weiß selbst nicht, wo ein Platz für mich ist.