Текст и перевод песни PRoMete - 14

14

Biz nəyin axtarışındayıq görən?
Bu illər nə öyrədir və ya nələr alır bizdən?
Uşaqlıq oyunlarımız oyunlardan reala dönür
İndi həyat məcbur edir, deşik axtar qaç-gizlən!
Nə qalacaq bizdən nə izlər,
Ya da özünə qapanıb içini boşalda bilməyən sözlər?
Mən 11 ildi qələmə dostam
Və onbir ildi boşdur poçtam
Yazıram cavab gəlmir
Mən axtarışdayam
Hə qarışda onu tapacağımdan əmin idim
Amma yaş keçdikcə ümidim itir
Labirintlər ortasındayam sözüm iti gündən gunə faydası nə
Öyrədin qaydasını
Bəlkə həyat adlanan komediyada mən də rol aldım

(Nəqarət: PRoMete)
Qaçacam özümdən də
Gizlənəcəm o ağacın kolgəsində
O ağacı özüm əkmişəm
Ya da çəkmişəm
Sonra silmişəm
Siz həyatı ciddiyə aldıqca
Mən oyun bilmişəm
İkiləşmişəm
Bir tərəfim bağçaya gedəndə
Bir tərəfim gedib işə
Mən ən çox özümə gülmüşəm

PRoMete)
İllərin qazandırdığı qırışlardır
Başqa heç nə
Olmur bu zolağları
Qırışlarsız keçmək
Hər dəfə çətinliyə düşdükcə fikirləşirsən köçmək
Amma nə dəyişəcək ki bu köçlə
Qaça biləcəksənmi əsas köçdən
Həyat çapar biz köhlən
Gündən günə köhnəl və köhnəl
Qədir ağacının meyvəsini yeyir kimlər ki
Sən də ümid edirsən
Yenə nə yığışmısan
Sən yenə hara gedirsən?

(Nəqarət: PRoMete)
Qaçacam özümdən də
Gizlənəcəm o ağacın kolgəsində
O ağacı özüm əkmişəm
Ya da çəkmişəm
Sonra silmişəm
Siz həyatı ciddiyə aldıqca
Mən oyun bilmişəm
İkiləşmişəm
Bir tərəfim bağçaya gedəndə
Bir tərəfim gedib işə
Mən ən çox özümə gülmüşəm

14

Que cherchons-nous vraiment ?
Que nous apprennent ces années ou que nous prennent-elles ?
Nos jeux d’enfance sont devenus réalistes .
Maintenant, la vie nous oblige, trouve un trou et joue à cache-cache !
Que restera-t-il de nous, quelles traces ?
Ou des mots que l’on ne peut pas dire sans se refermer sur soi-même ?
Je suis ami avec le stylo depuis onze ans .
Et ma boîte aux lettres est vide depuis onze ans.
J’écris, mais je ne reçois pas de réponse.
Je suis à la recherche.
J’étais sûr de la trouver dans cette masse.
Mais à mesure que les années passent, mon espoir s’amenuise.
Je suis au milieu de labyrinthes, mes mots n’ont plus d’utilité, jour après jour.
Apprends-moi les règles.
Peut-être que j’ai joué un rôle dans cette comédie appelée vie ?

(Refrain : PRoMete)
Je vais fuir, même de moi-même.
Je vais me cacher à l’ombre de cet arbre.
J’ai planté cet arbre moi-même.
Ou je l’ai dessiné.
Puis je l’ai effacé.
Alors que vous prenez la vie au sérieux,
J’y ai vu un jeu.
J’ai hésité.
D’un côté, j’allais au jardin.
De l’autre, j’allais travailler.
Je riais surtout de moi-même.

PRoMete)
Ce sont les rides que les années ont apportées.
Rien d’autre.
Il n’y a pas moyen de traverser ces lignes.
Sans rides.
Chaque fois que tu te retrouves en difficulté, tu penses à déménager.
Mais qu’est-ce que ce déménagement changera ?
Pourras-tu échapper au déménagement principal ?
La vie nous dévore, nous ramollit.
Vieillis et vieillis, jour après jour.
Qui mange les fruits de l’arbre de la vie ?
Tu espères aussi.
Que collectionnes-tu encore ?
Où vas-tu encore ?

(Refrain : PRoMete)
Je vais fuir, même de moi-même.
Je vais me cacher à l’ombre de cet arbre.
J’ai planté cet arbre moi-même.
Ou je l’ai dessiné.
Puis je l’ai effacé.
Alors que vous prenez la vie au sérieux,
J’y ai vu un jeu.
J’ai hésité.
D’un côté, j’allais au jardin.
De l’autre, j’allais travailler.
Je riais surtout de moi-même.