Kanapka z człowiekiem - Przemysław Gintrowski перевод на немецкий

Kanapka z człowiekiem

Ostry nóż
Wchodzi w chleb
Deszcz okrusz-
Ków sypie się
Grzęznę w tłuszcz
Z oczu łzy
W ciepłych struż-
Kach płyną mi

To z cebu-
Li żółte młyńskie ko-
Ła przygniata-
Ją mnie do krom-
Ki Wsmarowa-
Li mnie od czo-
Ła aż po pię-
Ty i korzon-
Ki

Przyprawia-
Ją według kar-
Ty sól mnie szczy-
Pie w nos pieprz wier-
Ci a ja wca-
Le nie chcę być pożar-
Ty mnie nie spie-
Szy się do śmier-
Ci

- Jakim prawem starcy ludojady
Przyrządzają sobie tę kanapkę
Wrzeszczę przygnieciony i bezradny
Wciskam w tłuste masło łapki
Jeszcze sokiem z cytryn mnie spryskują
Żebym przed spożyciem skurczył się
Przecież ktoś się musi za mną ująć
Tak po prostu wszak nie zjedzą mnie!

Drgnął mój chleb
Unosi dłoń go wzwyż
Boże!
Czuję dech
Zgłodniały widzę pysk!
Może
To jest żart!
Czy śmiać się mam czy łkać?!
Patrzę
W lśnienie warg
Co zaczynają drgać!
Nagle
Otchłań ust
I zębów biała grań!
Woni
Zgniłej chlust!
Ruchomą widzę krtań!
Bronię
Się co sił!
Wtem trzask i mrok mnie skrył!

- Masło świetne
Chleb wspaniały
Człowiek z lekka
Był zgorzkniały

Sandwich mit Mensch

Scharfes Messer
Dringt ins Brot
Ein Regen von Krü-
meln fällt herab
Ich versinke im Fett
Aus den Augen Tränen
In warmen Striem-
en fließen sie mir

Das von der Zwie-
bel, gelbe Mühlrä-
der, zerquetschen
mich auf die Schnit-
te Geschmiert ha-
ben sie mich von der Stirn
bis zu den Fer-
sen und den Wur-
zeln

Sie würzen
mich nach Vor-
schrift, Salz beißt
mich in der Nase, Pfeffer bohrt,
und ich will doch gar
nicht gefressen wer-
den Ich eile nicht
zum To-
de

- Mit welchem Recht, ihr alten Kannibalen,
Bereitet ihr euch dieses Sandwich zu?
Schreie ich, zerdrückt und hilflos,
Drücke meine Pfoten in die fette Butter.
Sogar mit Zitronensaft besprühen sie mich,
Damit ich vor dem Verzehr zusammenschrumpfe.
Es muss sich doch jemand für mich einsetzen!
So einfach können sie mich doch nicht essen!

Mein Brot zuckte,
Eine Hand hebt es empor.
Gott!
Ich spüre den Atem,
Sehe ein hungriges Maul!
Vielleicht
Ist das ein Scherz!
Soll ich lachen oder schluchzen?!
Ich schaue
In den Glanz der Lippen,
Die zu beben beginnen!
Plötzlich
Der Abgrund des Mundes
Und der Zähne weißer Grat!
Ein Schwall
fauligen Gestanks!
Ich sehe den beweglichen Kehlkopf!
Ich wehre
mich mit aller Kraft!
Da ein Knacken, und Finsternis verschlang mich!

- Die Butter ist ausgezeichnet,
Das Brot wunderbar,
Der Mensch war ein wenig
bitter.