Текст и перевод песни Sattar - Baaj

Baaj

می سوزم و می سوزم با زخم تو می سازم
با هر غزل چشمت من قافیه می بازم
پیش از تو فقط شعرم معراج غرورم بود
ای از همه بالاتر اینک به تو می نازم
این سفره ی خالی را تو نان غزل دادی
ای پر برکت گندم من از تو می آغازم
من اهل زمین بودم فواره نشین بودی
با دست تو پیدا شد بال همه پروازم
از شینم هر لاله اسب و کوزه پر کردم
تازم با عشق تو رادیدم تا اوج تو می
هیهای مرا بشنو اسب و من دل خسته
من چاوش بی خویشم با هق هق آوازم
راه سفر عاشق از گردنه بندان پر
نا مردم اگر از خون این باج نپردازم
میسوزم و میسوزم،با زخم تو میسازم

Baaj

I burn and burn, with your wound I reconcile
With each verse of your eyes, I lose my rhyme
Before you, only my poetry was the climax of my pride
Oh, higher than all, now I am proud of you
You have given bread of verse to this empty table
Oh, blessed wheat, I begin with you
I was an earthly dweller, you were a fountain dweller
With your hand, the wings of my flight appeared
From my Shin, I filled the goblet and the tulip with roses
I galloped with your love, I saw you to the climax of your wine
Hear my cheers, horse and I, weary-hearted
I am a restless herald, with my sobs my song
The path of a lover is full of mountain passes
I am unmanly if I do not pay this tribute with blood
I burn and burn, with your wound I reconcile