W Żółtych Płomieniach Liści - Skaldowie , Łucja Prus перевод на немецкий

W Żółtych Płomieniach Liści

W żółtych płomieniach liści brzoza dopala się ślicznie
Grudzień ucieka za grudniem, styczeń mi stuka za styczniem
Wśród ptaków wielkie poruszenie, ci odlatują, ci zostają
Na łące stoją jak na scenie, czy też przeżyją, czy dotrwają

I ja żegnałam nieraz kogo i powracałam już nie taka
Choć na mej ręce lśniła srogo obrączka srebrna jak u ptaka
I ja żegnałam nieraz kogo, za chmurą, za górą, za drogą
I ja żegnałam nieraz kogo, i ja żegnałam nieraz

Gęsi już wszystkie po wyroku, nie doczekają się kolędy
Ucięte głowy ze łzą w oku zwiędną jak kwiaty, które zwiędły
Dziś jeszcze gęsi kroczą ku mnie w ostatnim sennym kontredansie
Jak tłuste księżne, które dumnie witały przewrót, kiedy stał się

I ja witałam nieraz kogo, chociaż paliły wstydem skronie
I powierzałam Panu Bogu to, co w pamięci jeszcze płonie
I ja witałam nieraz kogo, za chmurą, za górą, za drogą
I ja witałam nieraz kogo i ja witałam nieraz

Ognisko palą na polanie, w nim liszka przez pomyłkę gore
A razem z liszką, drogi Panie, me serce biedne, ciężko chore
Lecz nie rozczulaj się nad sercem, na cóż mi kwiaty, pomarańcze
Ja jeszcze z wiosną się rozkręcę, ja jeszcze z wiosną się roztańczę

I ja żegnałem nieraz kogo i powracałem już nie taki
Choć na mej ręce lśniła srogo obrączka jaką noszą ptaki
I ty żegnałeś nieraz kogo, za chmurą, za górą, za drogą
I ty żegnałeś nieraz kogo i ty żegnałeś nieraz

In Den Gelben Flammen Der Blätter

In gelben Flammen der Blätter brennt die Birke schön nieder,
Dezember flieht vor Dezember, Januar pocht nach Januar mir.
Unter Vögeln große Bewegung, manche fliehen, manche bleiben,
Auf der Wiese stehn wie auf der Bühne, ob sie's schaffen, ob sie treu.

Und ich verabschiedete oft jemanden, kam nicht mehr dieselbe zurück,
Obwohl an meiner Hand der Ring streng silbern glänzte wie beim Vogel.
Und ich verabschiedete oft jemanden, hinter Wolken, Bergen, Wegen.
Und ich verabschiedete oft jemanden, ja ich verabschiedete oft.

Gänse all zum Schlachten reif, erleben nicht die Weihnachtsfeier.
Abgeschlag'ne Köpfe, Trän im Blick, verwelken wie welke Blumen.
Noch heute schreiten Gänse zu mir, im letzten schweren Kontratanz,
Wie fette Fürstinnen voll Stolz, die grüßten den Umbruch, als er kam.

Und ich begrüßte oft jemanden, obwohl die Schläfen vor Scham brannten,
Und übergab es Gott, dem Herrn, was im Gedächtnis noch erglüht.
Und ich begrüßte oft jemanden, hinter Wolken, Bergen, Wegen.
Und ich begrüßte oft jemanden, ja ich begrüßte oft.

Auf der Lichtung brennt ein Feuer, darin irrt ein Fräulein und verglüht,
Und mit dem Fräulein, lieber Herr, mein armes Herz, so todkrank.
Doch rühr dich nicht am Herzen, wozu Blumen, Orangen mir?
Ich werde mich im Frühling noch entfalten, im Frühling noch mich dreh'n im Tanz.

Und du verabschiedetest oft jemanden, kamst nicht mehr derselbe zurück,
Obwohl an deiner Hand der Ring streng glänzte wie beim Vogel.
Und du verabschiedetest oft jemanden, hinter Wolken, Bergen, Wegen.
Und du verabschiedetest oft jemanden, ja du verabschiedetest oft.