Текст песни Φυσάει Σκουριά - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μπορεί να φενετε μελαγχολικό,
ίσως να κυριαρχεί η ερημιά,
ακόμα μπορεί να κρύβει και αγωνία.
Σίγουρα είναι όμως ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ.
Γιατι, κι αν είναι ο έρωτας τυφλός... ντροπή μας και καμάρι.
Αν έχει όνομα η σιωπή,
το πούσι φέρνει δάκρυ,
σαν τη σκιά που ακροβατεί
και τρίζει το κρεβάτι,
σκοπιά στων άστρων τη γιορτή
και που να κλείσεις μάτι.
Ποιο χρώμα σπάει τη μοναξιά
και βλαστημάς το αύριο,
δε βρίσκουν πόρτα τα κλειδιά,
θρανία στο προαύλιο,
μ' αναστολή τρέχει η ζημιά,
εξόριστοι στο Λαύριο.
Βάψε την άμμο με κρασί, τα βράχια να μεθύσω,
είναι αργά, τόσο αργά κι αν θες θα σ' αγαπήσω,
φυσάει σκουριά σε μια σπηλιά, τη δίψα σου θα σβήσω.
Μη βασανίζεις τα παιδιά,
που κάνουν τα ίδια λάθη,
είχαν δασκάλα μια θεά
γυμνή οφθαλμαπάτη,
που άλλαζε συνεχώς πανιά
ξεσπώντας στο κατάρτι.
Αφού έχει άρωμα ο καπνός,
γιατί τραβάει ταβάνι,
τι παίρνει σβάρνα ο πυρετός
τοίχο ή μαξιλάρι
κι αν είναι ο έρωτας τυφλός
ντροπή μας και καμάρι.
Βάψε την άμμο με κρασί, τα βράχια να μεθύσω,
είναι αργά, τόσο αργά κι αν θες θα σ' αγαπήσω,
φυσάει σκουριά σε μια σπηλιά, τη δίψα σου θα σβήσω.