Текст и перевод песни Γιώργος Περού - Ταξίδι Με Τον Άνεμο

Ταξίδι Με Τον Άνεμο

Ένας κρύος άνεμος με πήρε απ' το χέρι
Μ' ανέβασε στην πλάτη του και πήγαμε ψηλά
Πετούσα μες τα σύννεφα που εκείνος είχε φέρει
Να ξεψυχήσω μ' άφησε στην πόρτα σου μπροστά

Τα κόκκινα τα μάτια μου δεν πρόλαβαν να δουν
Τις θάλασσες που πέρασα, τ' απάτητα βουνά
Τα δάκρυα μου που έσταζαν στη γη πάλι θα μπουν
Κρυφά θα την ποτίσουνε ν' ανθίσουν στ κλαριά

Πολιτείες με τα φώτα τους στραμμένα
Απ' το χθες, στο αύριο και στο πουθενά
Φορτηγά μεσα στη νύχτα δίχως φρένα
Τα φανάρια τους θλιμμένα και σβηστά

Αέρα εσύ, βαθειά πνοή, για που φυσάς και που με πας
Στα χέρια σου με κράτησες, στους ώμους με κουβάλησες

Ένας άνεμος γλυκός με πήρε απ' το χέρι
Κι απόψε με ταξίδεψε στα πιο όμορφα νησιά
Μου έδειξε πως ζουν σ' αυτόν το κόσμο δίχως ταίρι
Εκείνοι που φοβούνται πιο πολύ τη μοναξιά

Τα λόγια, οι ιστορίες του άναβαν το μυαλό μου
Και τώρα ποιος μπορεί να σταματήσει τη φωτιά
Δαιμονισμένες μέρες, έχανα τον εαυτό μου
Μα εκείνος μου ψιθύρισε στ' αυτί τα μυστικά

Για οράματα και τόπους στοιχειωμένους
Για φαντάσματα, νεράιδες, ξωτικά
Τι κρατάει τους ανθρώπους μαγεμένους
Ποιος τους ντύνει τα παλιά τους τα φτερά

Αέρα εσύ, βαθειά πνοή, για που φυσάς και που με πας
Ελεύθερος σου δίνομαι, στον δρόμο σου αφήνομαι

Ένας κρύος άνεμος με πήρε απ' το χέρι
Και μ' άφησε χαράματα στην πόρτα σου μπροστά

Путешествие с ветром

Холодный ветер взял меня за руку,
Поднял меня на спину, и мы взмыли ввысь.
Парил я в облаках, что он принёс,
И у твоей двери оставил умирать.

Мои покрасневшие глаза не успели увидеть
Моря, что пролетали подо мной, неприступные горы.
Мои слезы, капавшие на землю, снова впитаются,
Тайно напоят её, чтоб цветы расцвели на ветвях.

Города с зажженными огнями,
Из вчера в завтра, и в никуда.
Грузовики мчатся в ночи без тормозов,
Их фары печальны и погасли.

Ветер, ты, глубокий вздох, куда ты дуешь, куда несешь меня?
В своих руках ты держал меня, на своих плечах ты нёс меня.

Ласковый ветер взял меня за руку,
И этой ночью он пронёс меня по самым прекрасным островам.
Он показал мне, как живут в этом мире без пары
Те, кто больше всего боится одиночества.

Его слова, его истории зажгли мой разум,
И теперь кто может остановить этот пожар?
Безумные дни, я потерял себя,
Но он прошептал мне на ухо тайны.

О видениях и местах, полных призраков,
О привидениях, феях, эльфах.
Что держит людей в плену очарования,
Кто надевает на них их старые крылья.

Ветер, ты, глубокий вздох, куда ты дуешь, куда несешь меня?
Свободный, я отдаюсь тебе, на твоём пути я теряюсь.

Холодный ветер взял меня за руку,
И оставил меня на рассвете у твоей двери.