Lyrics Oti Exei Meinei - 12os Pithikos

Περνάν τα χρόνια κι ο φόβος μεγαλώνει,
η υπομονή τελειώνει, τρύπιες τσέπες στο παντελόνι,
όλοι μόνοι, τι μας μένει σε αυτόν τον ψεύτικο κόσμο;
να εκφράζουμε πιστά τα πιστεύω μας δίχως φόβο,
τα σκισμένα μας παπούτσια και τα καθαρά μας μάτια,
ο πόνος η σιωπή μας και μια χειραψία αντρική,
μια εγκάρδια αγκαλιά ζεστή για αυτούς που την αξίζουν
και δυο τηλέφωνα καλά όταν γίνει η στραβή,
μια κουβέντα με ένα φίλο καλό κάποιο κρύο βράδυ,
που παλεύαμε για να με τραβήξει απ' το σκοτάδι,
ένα μικρόφωνο στυλό χαρτί κι ο ιδρώτας στη σκηνή,
ένας αδερφός από αίμα και κάποιοι από επιλογή,
ότι έχει μείνει είν' η μπέσα μου συμβόλαιο μου ο λόγος μου,
στο πάρκο ένα παγκάκι που στα ζόρια αράζω μόνος μου,
ο χρόνος που τρέχει, ο δρόμος που τρέφει την τέχνη μου
κι η αγριόφατσα που αντικρίζω τον καθρέφτη μου,
τι μένει; ότι αγαπάμε να στηρίζουμε με πάθος,
να φωνάζουμε γαμιέται το σύστημα και το κράτος!
να 'χουμε χεσμένη την αρρωστημένη κοινωνία σας
κι ένα κωλοδάχτυλο για 'σας και τους ομοίους σας,
κουράγιο για επιβίωση μπροστά στην εξαθλίωση,
τρόποι για διαφυγή απ' την καθημερινή πίεση,
αγάπη για τα ανθρώπια που νύχτα μέρα γυρνάνε,
που πεισμώνουν κυνηγάνε και παλεύουν για να φάνε!
το μόνο που μας μένει είναι να 'μαστε ενωμένοι,
καθαροί και ξηγημένοι πριν να γίνουμε όλοι ξένοι,
ένα γαμημένο άγχος για αύριο τι μας περιμένει,
κι η γροθιά μας υψωμένη για όσους νιώθουν προδομένοι.
Τι μένει; χαμένες αγάπες και φτηνά ξεπουλήματα,
στα κύματα κάτι τσακισμένα συναισθήματα,
μια έγνοια πως θα αλλάξεις πριν καταστραφεί η ζωή σου,
κι αφού μου γυρνάς την πλάτη και γελάς τράβα γαμήσου!
ότι έχει απομείνει είμαι εγώ και κάτι τραύματα
κι ένα τελευταίο τσιγάρο κάπου τα χαράματα,
μια μάχη για τα αδέρφια που λιώνουν στα μεροκάματα,
ένα κρίμα για τα αδέρφια μας που φύγαν τόσο άδικα...
δυο μάτια κουρασμένα που σιχάθηκαν το ψέμα
και μια καρδία που στάζει μελάνι αντί για αίμα,
μια βάρβαρη ειλικρίνεια που ρέει απ' τις αρτηρίες μας
κι οι τρελοί που τραγουδάν στις συναυλίες μας.
Και μου θυμίζουν γιατί γράφω κι είμαι εδώ
γιατί στις γειτονιές της χώρας με φωνάζουν αδερφό,
μια υπερηφάνεια μένει πως κάτι έχω καταφέρει,
που βοηθάω εκεί έξω έστω κάποιον να την παλεύει,
ότι μας μένει είμαστε εμείς, εμείς και τα όνειρά μας,
μια επανάσταση που εύχομαι μια μέρα να δει η γενιά μας,
ένας σύντροφος με αγάπη σεβασμός στα ιδανικά μας
και μια άσπρη μέρα για την οικογένειά μας,
μένει θυμός για 'σας που γελάτε με τις ενοχές σας,
πληγώνοντας άλλους, σκουπίδια γαμώ τις ψυχές σας,
εγκλωβισμένος ψάχνω για να βρω το δίκιο μου,
στο ορκίζομαι πως νιώθω σαν να κυνηγάω τον ίσκιο μου,
αν με νιώθεις παρ' το χέρι μου και πάμε μπροστά,
γιατί αυτό μετράει μόνο στη ζωή τελικά,
να τα παίξουμε όλα για όλα μήπως και αποδράσουμε,
αφού δεν μας μένει πλέον τίποτα να χάσουμε!