Jest to we mnie - CoMa translation in German

Jest to we mnie

Za szeregami kikutów wyschniętej trawy i chwastów,
Za rozłożystym i wysuszonym krzakiem malin,
Leżała piaszczysta, musztardowa droga,
Po której co raz to przechodzili w jedną lub drugą stronę ludziska,
Podlotki, pary z dziećmi, starszy sąsiad,
Co go poznałem po spodniach w ostry kant, w ostry błękit,
W drodze do kościoła, w drodze z powrotem, wznosząc kurz.

Za tymi krzakami, na kocu w kratę, w gorącym słońcu sierpnia,
W tym cholernym niedzielnym upale leżałem i miałem cię obok,
A kiedy lekko unosiłem głowę, mogłem zobaczyć
Opalone łydki, zakurzone spodnie musztardowe
Buty, koła, łeb wielkiego psa co dyszał i widziałem,
Lecz oni nas widzieć nie mogli.

Miałaś spódnicę dżinsową, nową, zakupioną na rynku Górniak
Podciągniętą wysoko na brzuch
Tu biały pępek tajemny gdzie bałem się wkładać palec
Bo czułem, że wchodzę do środka, co boli, tkwił.
Skrojony z miękkich części biały łuk podbrzusza lśnił
Triumfalny i śpiewał hymn wewnętrznych twoich krain.
Na cienkich spranych majteczkach, takich dziecięcych, bawełnianych
Wysychała, powolutku
Plamka
Krwi

Echo dzwonów Jasnogórskiej, głosy dalszych przekleństw
Krzątanina świerszczy i tuż przy uchu twój oddech
Dźwięki ostro wycięte i osadzone w ciszy jak w pierścionku ze szkiełkami
Który kupiłem ci wcześniej i z których już jedno wypadło,
A inne żółte, niebieskie na brudnym paluszku od malin
W tej ciszy wrzynały się w pamięć.

W twoją się właśnie pierś zapadły
Dzwony Jasnogórskiej.
Ogromnej stali dźwięk,
Skondensowany metaliczny chrzęst
Co wyrżnął był
Po schodach południa w tę otchłań
Gdzie chłód tkwił na dnie i syczał,
Obcy chłód stalowy,
Widziałem zręby cienia,
Wilgotny bolesny niemy załom cienia
Skąd wyłaniały się przeciwne rzeczy
W tej małej piersi przecież jeszcze zmieszane razem
Aż tam z oddali z wątłego środeczka Echo
Wzbiło się, wzmogło i strzeliło łkaniem
Wybiło, rzygnęło, wybuchło
Na zewnątrz
Z nim ten chłód i ten szloch i pytanie,
Gdy trząsłem się zły nad tobą,
Dlaczego tak płaczesz kochanie?
Dlaczego Tak Płaczesz Kochanie?!
Krzyczałem.

A ona zapadła się mocniej jeszcze
Skręciła w literkę es
Skręciła w znak zapytania
Kolana skuliła wciągnęła pod pierś
Rękami objęła kolana
I wyła... jak pies
Przepraszam kochany,
Przepraszam,
Płakała mi małym "a",
Gdy nagle poczułam, że tracę...
Trzykrotnym zerwanym "e",
Że nie mam już Tego ze sobą
Upadłam kochany w cień,
Ten, w którym wszystko się miele
Ten, w którym wszystko się splata
I wiedz, że nie chodzi o ciebie,
Lecz o coś co wykracza...
To wielkie kochany w środku
Czego...
Nie umiem nazwać

To we mnie wrasta
Ze mnie wyrasta
I jest to we mnie
I poza mnie
A ja jestem weń

Zaśmiałem się z ulgą
I rzekłem
Wariatka

Es ist in mir

Hinter den Reihen verdorrter Grashalme und Unkräuter,
Hinter dem ausladenden und vertrockneten Himbeerstrauch,
Lag ein sandiger, senffarbener Weg,
Auf dem immer wieder Leute in die eine oder andere Richtung gingen,
Teenager, Paare mit Kindern, der ältere Nachbar,
Den ich an seiner Hose mit scharfer Bügelfalte, in scharfem Blau, erkannte,
Auf dem Weg zur Kirche, auf dem Rückweg, Staub aufwirbelnd.

Hinter diesen Büschen, auf einer karierten Decke, in der heißen Augustsonne,
In dieser verdammten Sonntagshitze lag ich und hatte dich neben mir,
Und wenn ich den Kopf leicht hob, konnte ich sehen
Gebräunte Waden, senffarbene, verstaubte Hosen,
Schuhe, Räder, den Kopf eines großen Hundes, der hechelte, und ich sah,
Aber sie konnten uns nicht sehen.

Du hattest einen Jeansrock an, neu, gekauft auf dem Górniak-Markt,
Hochgezogen bis zum Bauch,
Hier der weiße, geheime Nabel, wo ich mich fürchtete, meinen Finger hineinzustecken,
Weil ich fühlte, dass ich in dein Inneres eindringe, was schmerzt, verweilte.
Der aus weichen Teilen geschnittene weiße Bogen deines Unterbauches glänzte
Triumphierend und sang die Hymne deiner inneren Landschaften.
Auf den dünnen, verwaschenen Höschen, solchen kindlichen, aus Baumwolle,
Trocknete langsam
Ein Fleck
Blut.

Das Echo der Glocken von Jasna Góra, Stimmen ferner Flüche,
Das Gewusel der Grillen und direkt an meinem Ohr dein Atem,
Scharf ausgeschnittene und in die Stille eingebettete Klänge wie in einem Ring mit kleinen Gläsern,
Den ich dir zuvor gekauft hatte und von dem schon eines herausgefallen war,
Und andere gelbe, blaue auf deinem schmutzigen Fingerchen von den Himbeeren,
In dieser Stille schnitten sie sich ins Gedächtnis.

In deine Brust versanken gerade
Die Glocken von Jasna Góra.
Der Klang von gewaltigem Stahl,
Verdichtetes metallisches Knirschen,
Das sich einst
Die Stufen des Mittags hinunter in diesen Abgrund stürzte,
Wo Kälte am Grund lauerte und zischte,
Fremde stählerne Kälte,
Ich sah die Umrisse von Schatten,
Die feuchte, schmerzhafte, stumme Falte des Schattens,
Woher gegensätzliche Dinge auftauchten,
In dieser kleinen Brust doch noch vermischt,
Bis von dort, aus der Ferne, aus dem zarten Inneren, das Echo
Sich erhob, anschwoll und in Schluchzen ausbrach,
Hervorbrach, sich ergoss, explodierte
Nach außen,
Mit ihm diese Kälte und dieses Schluchzen und die Frage,
Als ich wütend über dir zitterte,
Warum weinst du so, Liebling?
Warum weinst du so, Liebling?!
Schrie ich.

Und sie sank noch tiefer in sich zusammen,
Verkrümmte sich zu einem S,
Verkrümmte sich zu einem Fragezeichen,
Zog die Knie an die Brust,
Umfasste die Knie mit den Armen
Und heulte... wie ein Hund.
Entschuldige, Liebling,
Entschuldige,
Weinte sie mir mit einem kleinen "a",
Als ich plötzlich fühlte, dass ich verliere...
Mit einem dreifach gebrochenen "e",
Dass ich Es nicht mehr bei mir habe,
Ich fiel, Liebling, in den Schatten,
Den, in dem sich alles vermischt,
Den, in dem sich alles verwebt,
Und wisse, es geht nicht um dich,
Sondern um etwas, das darüber hinausgeht...
Es ist etwas Großes, Liebling, in mir,
Was...
Ich nicht benennen kann.

Es wächst in mir,
Es wächst aus mir heraus,
Und es ist in mir
Und außerhalb von mir,
Und ich bin darin.

Ich lachte erleichtert
Und sagte:
Verrückte.