Lyrics and translation Coma - Jest to we mnie

Jest to we mnie

Za szeregami kikutów wyschniętej trawy i chwastów,
Za rozłożystym i wysuszonym krzakiem malin,
Leżała piaszczysta, musztardowa droga,
Po której co raz to przechodzili w jedną lub drugą stronę ludziska,
Podlotki, pary z dziećmi, starszy sąsiad,
Co go poznałem po spodniach w ostry kant, w ostry błękit,
W drodze do kościoła, w drodze z powrotem, wznosząc kurz.

Za tymi krzakami, na kocu w kratę, w gorącym słońcu sierpnia,
W tym cholernym niedzielnym upale leżałem i miałem cię obok,
A kiedy lekko unosiłem głowę, mogłem zobaczyć
Opalone łydki, zakurzone spodnie musztardowe
Buty, koła, łeb wielkiego psa co dyszał i widziałem,
Lecz oni nas widzieć nie mogli.

Miałaś spódnicę dżinsową, nową, zakupioną na rynku Górniak
Podciągniętą wysoko na brzuch
Tu biały pępek tajemny gdzie bałem się wkładać palec
Bo czułem, że wchodzę do środka, co boli, tkwił.
Skrojony z miękkich części biały łuk podbrzusza lśnił
Triumfalny i śpiewał hymn wewnętrznych twoich krain.
Na cienkich spranych majteczkach, takich dziecięcych, bawełnianych
Wysychała, powolutku
Plamka
Krwi

Echo dzwonów Jasnogórskiej, głosy dalszych przekleństw
Krzątanina świerszczy i tuż przy uchu twój oddech
Dźwięki ostro wycięte i osadzone w ciszy jak w pierścionku ze szkiełkami
Który kupiłem ci wcześniej i z których już jedno wypadło,
A inne żółte, niebieskie na brudnym paluszku od malin
W tej ciszy wrzynały się w pamięć.

W twoją się właśnie pierś zapadły
Dzwony Jasnogórskiej.
Ogromnej stali dźwięk,
Skondensowany metaliczny chrzęst
Co wyrżnął był
Po schodach południa w tę otchłań
Gdzie chłód tkwił na dnie i syczał,
Obcy chłód stalowy,
Widziałem zręby cienia,
Wilgotny bolesny niemy załom cienia
Skąd wyłaniały się przeciwne rzeczy
W tej małej piersi przecież jeszcze zmieszane razem
Aż tam z oddali z wątłego środeczka Echo
Wzbiło się, wzmogło i strzeliło łkaniem
Wybiło, rzygnęło, wybuchło
Na zewnątrz
Z nim ten chłód i ten szloch i pytanie,
Gdy trząsłem się zły nad tobą,
Dlaczego tak płaczesz kochanie?
Dlaczego Tak Płaczesz Kochanie?!
Krzyczałem.

A ona zapadła się mocniej jeszcze
Skręciła w literkę es
Skręciła w znak zapytania
Kolana skuliła wciągnęła pod pierś
Rękami objęła kolana
I wyła... jak pies
Przepraszam kochany,
Przepraszam,
Płakała mi małym "a",
Gdy nagle poczułam, że tracę...
Trzykrotnym zerwanym "e",
Że nie mam już Tego ze sobą
Upadłam kochany w cień,
Ten, w którym wszystko się miele
Ten, w którym wszystko się splata
I wiedz, że nie chodzi o ciebie,
Lecz o coś co wykracza...
To wielkie kochany w środku
Czego...
Nie umiem nazwać

To we mnie wrasta
Ze mnie wyrasta
I jest to we mnie
I poza mnie
A ja jestem weń

Zaśmiałem się z ulgą
I rzekłem
Wariatka

Это во мне

За рядами пеньков высохшей травы и сорняков,
За раскидистым и высохшим кустом малины,
Лежала песчаная, горчичного цвета дорога,
По которой то и дело проходили в одну или другую сторону людишки,
Подростки, парочки с детьми, старенький сосед,
Которого я узнавал по брюкам в рубчик, острого синего цвета,
По дороге в церковь, по дороге обратно, поднимая пыль.

За этими кустами, на клетчатом одеяле, под жарким августовским солнцем,
В эту чертовски знойную жару воскресенья я лежал и ты была рядом со мной,
А когда я слегка приподнимал голову, то мог видеть
Загорелые икры, пыльные штаны горчичного цвета,
Башмаки, колеса, морду огромного пса, который тяжело дышал, и я видел,
Но они нас видеть не могли.

На тебе была джинсовая юбка, новая, купленная на рынке Гурняк,
Подтянутая высоко на животе,
Здесь белый пупок – тайна, куда я боялся вложить палец,
Потому что чувствовал, что вхожу внутрь, что болит, ныло.
Скроенный из мягких частей, белый изгиб живота блестел,
Триумфальный, и пел гимн твоим внутренним странам.
На тоненьких выстиранных трусиках, таких детских, хлопковых
Высыхала, помаленьку
Пятнышко
Крови.

Эхо Ясногорских колоколов, голоса далеких проклятий,
Стрекот сверчков и совсем близко у уха твое дыхание.
Звуки, резко вырезанные и заключенные в тишине, как в кольце со стеклышками,
Которое я тебе раньше купил, и из которого уже одно выпало,
А другие – желтое, синее – на запачканном от малины пальчике
В этой тишине врезались в память.

В твою вот сейчас грудь вонзились
Ясногорские колокола.
Звук огромной стали,
Сконцентрированный металлический скрежет,
Который прорезал
По лестнице полудня в эту бездну,
Где холод таился на дне и мучил жаждой,
Чужой холод стальной,
Я видел челюсти тени,
Влажный болезненный немой излом тени,
Откуда возникали противоположные вещи
В этой маленькой груди ведь еще смешанные вместе
Аж оттуда, издалека, из хрупкой серединки, Эхо
Взлетело, усилилось и выстрелило рыданием,
Вырвалось, изверглось, взорвалось
Наружу.
С ним этот холод, и эта боль, и вопрос,
Когда я, разозлившись, тряс тебя,
Почему ты так плачешь, любимая?
Почему Ты Так Плачешь, Любимая?!
Кричал я.

А она сжалась еще сильнее,
Свернулась в букву "s",
Свернулась в знак вопроса,
Колени поджала, прижала к груди,
Руками обняла колени
И выла… как собака.
Прости, любимый,
Прости,
Плакала мне маленькой "а",
Когда вдруг почувствовала, что теряю…
Тройным разорванным "э",
Что у меня уже этого нет с собой.
Я провалилась, любимый, в тень,
Ту, в которой всё перемешано,
Ту, в которой всё сплетается,
И знай, что дело не в тебе,
А в чем-то, что выходит за…
Это великое, любимый, внутри,
Чего…
Не могу назвать.

Оно в меня врастает,
Из меня вырастает,
И это во мне,
И вне меня,
А я в нём.

Я рассмеялся с облегчением
И сказал:
Чудачка.