Lyrics and translation Eldo - Halina Poświatowska

Halina Poświatowska

Nie mogłem nigdy Pani spotkać, dawno Pani odeszła
Na szczęście dusza jest wieczna i wciąż tu mieszka
Kiedyś przyszła Pani do mnie, roześmiała moje usta
Delikatna, chociaż serc w odczynie absolutna
I ojczyzną moją stała się uroda Pani słów
A kruche ściany szczęścia schronieniem dla snów
Lirycznieliśmy sobie, patrząc na świat z ukrycia
Świadkowie, jak rozpadają się cztery strony życia
Zimne oczy gwiazd patrzyły beznamiętnie
Księżyc przeciągał się i mruczał obojętnie
A Pani wiosną haftowała me chodniki w kwiaty
Zimą zaś uchylała zatrzaśnięte raju kraty
Żyłem, jakbym mieszkał w plastrze miodu, nie w domu
Jakby w baśni coś na kształt rajskiego ogrodu
I uczepiłem się tych Pani słów paznokciami
A jasny promień słońca trzymam pomiędzy wargami
Ref.
Napisałem krótki list do Pani
Dostałem zwrot, mówią "adresat nieznany"
Chciałem zadzwonić - abonent niedostępny
Czekałem pod bramą całą noc - przemoknięty
Moje myśli - stado ptaków, mówiła tak Pani
Próbować je oswoić to jakby bić się z tygrysami
Dzikie, nieokiełznane serce i myśli
Chociaż już prawie martwe, to wciąż napędza zmysły
Chętnie oddałbym to swoje - serio
Chociaż popsute i z kawałków poklejone
To bije, choć czasem ledwo, daje odpór nerwom
Zapala drzazgi wyobraźni, rozświetlając ciemność
Może starczy to na chwilę, na moment
By zdążyć zapisać to, co okryte kokonem
Wydobyć trochę skarbu z kopalni metafor
Niewyczerpane jej dno to suma naszych strachów
Też miewam brak czułości dla swojego ciała
Też lubię gubić się na samotnych cmentarzach
Nie chcę od ludzi nawet mikrona litości
I też myślę ile razy mógłbym umrzeć z miłości
Ref.
Napisałem krótki list do Pani
Dostałem zwrot, mówią "adresat nieznany"
Chciałem zadzwonić - abonent niedostępny
Czekałem pod bramą całą noc - przemoknięty
Małe kolibry w swoim finałowym locie
Ona wciąż ma siłę, ciało stoi na szafocie
Ostra świadomość konieczności się zbliża
Gdzieś na gałęzi życia kołysze się ostatnia chwila
Płomień żyje idealnie, bo krótko
Nie zdąży się zmęczyć i nie negocjuje z pustką
Nie pozna strachu, zdrady, upokorzenia
Umrze szybko, a przedtem spali wszystko do korzenia
Egzystencja przez chwilę, co olśniewa
Dziś wieczorem w świetle lampy, chłód nocy rozgrzewa
Pani odeszła, lecz nikt nie wie jak umierają ptaki
Rozdają słowa pochowane w drzewach

Галина Посвятовская

Никогда не смог бы с Вами встретиться, давно Вы ушли
К счастью, душа вечна и продолжает здесь жить
Однажды Вы пришли ко мне, развеселили мои уста
Хрупкая, хотя в соединении сердец абсолютная
И Ваша красота речи стала моей Родиной
А хрупкие стены счастья - укрытием для снов
Мы лиризовались, глядя на мир в укрытии
Свидетели, как распадаются четыре стороны жизни
Холодные глаза звезд взирали бесстрастно
Луна тянулась и мяукала равнодушно
А Вы весной расшивали мои дорожки цветами
Зимой же приоткрывали запертые решетки рая
Я жил, словно бы обитал не в доме, а в сотах
Как в сказке что-то вроде райского сада
И я ухватился за Ваши слова ногтями
А ясный луч солнца держу между губами
Реф.
Написал Вам короткое письмо
Получил возврат, говорят "адресат неизвестен"
Хотел позвонить - абонент недоступен
Прождал под воротами всю ночь - промок
Мои мысли - стая птиц, говорили Вы так
Пытаться их приручить - все равно, что сражаться с тиграми
Дикое, необузданное сердце и мысли
Хотя уже почти мертвы, но все еще питают чувства
С радостью отдал бы это свое - серьезно
Хотя испорченное и склеенное из кусков
Но бьется, хотя иногда едва, сопротивляется нервам
Зажигает щепки воображения, озаряя тьму
Возможно, хватит на мгновение
Чтобы успеть записать то, что покрыто коконом
Добыть немного сокровищ из копи метафор
Ее дно неисчерпаемо - это сумма наших страхов
Я тоже испытываю отсутствие нежности к своему телу
Я тоже люблю теряться на одиноких кладбищах
Я не хочу от людей даже микрометр жалости
И я тоже думаю, сколько раз я мог бы умереть от любви
Реф.
Написал Вам короткое письмо
Получил возврат, говорят "адресат неизвестен"
Хотел позвонить - абонент недоступен
Прождал под воротами всю ночь - промок
Маленькие колибри в своем финальном полете
Она все еще сильна, тело стоит на эшафоте
Резкое осознание необходимости приближается
Где-то на ветке жизни качается последний миг
Пламя живет идеально, потому что недолго
Не успеет устать и не торгуется с пустотой
Не узнает страха, измены, унижения
Умрет быстро, а перед этим сожжет все до корней
Существование на мгновение, что ослепляет
Сегодня вечером при свете лампы холод ночи согревает
Вы ушли, но никто не знает, как умирают птицы
Они раздают слова, похороненные в деревьях