Lyrics and translation Jacek Kaczmarski - Misja

Misja

Warczą bębny ludożerców na Wyspach Szczęśliwych
Idziemy misjonarze starych prawd brzegiem oceanu
Kto z nas pierwszy przyjmie rytualny rytm za swój
Kto uzna władzę oszalałych szamanów
Kadzie wódki tłum tłum łomot łomot łomot
Jesteśmy jak się zdaje zupełnie bezbronni
Oto spełniona przepowiednia nie przynosi chwały
Ogień krew ofiar wieszcze nieprzytomni
Będą nas poić dzikie kobiety o bezwzględnych ciałach
Śmiejąc się z naszych mdłości strachu zaklinania
Pijani będziemy krzyczeć kładąc dłonie pod pałki bijących w bębny
Lecz powiedzmy złoty ząb zatrze w ich pamięci największe kazania
Zmuszą nas byśmy pierwsi pili żółć zarzynanego jeńca
Będziemy też spać z żoną wodza po czym męskość zostanie nam odjęta
Każdy nasz ruch okaże się słowem w zapadającym wyroku
Gdy zapadnie zmrok święto naszej śmierci będzie rozpoczęte
Wzmoże się huk po czym błyśnie święte ostrze grotu
Którym wykroją nam serca po to na przykład żeby spadły deszcze
Gdyby nazajutrz spadły byłby powód jeszcze
Do gorzkiego śmiechu znad nieba pełnego łomotu
Warczą bębny ludożerców na Wyspach Szczęśliwych
Idziemy misjonarze starych prawd brzegiem oceanu
Kto z nas pierwszy przyjmie rytualny rytm za swój
Kto uzna władzę oszalałych szamanów...

Миссия

Рев барабанов людоедов на Островах Блаженных,
Идем, миссионеры старых истин, по берегу океана.
Кто из нас первым примет ритуальный ритм за свой,
Кто признает власть обезумевших шаманов?
Чаны водки, толпа, толпа, грохот, грохот, грохот,
Мы, как видно, совершенно беззащитны.
Вот сбывшееся пророчество не приносит славы,
Огонь, кровь жертв, прорицатели невменяемы.
Будут нас поить дикие женщины с безжалостными телами,
Смеясь над нашей тошнотой, страхом, заклинаниями.
Пьяные, будем кричать, подставляя ладони под палки бьющих в барабаны,
Но, скажем, золотой зуб сотрет в их памяти величайшие проповеди.
Заставят нас первыми пить желчь зарезанного пленника,
Будем спать с женой вождя, после чего мужественность будет нам отнята.
Каждый наш жест окажется словом в выносимом приговоре,
Когда наступит ночь, праздник нашей смерти будет начат.
Усилится грохот, затем блеснет священное лезвие острия,
Которым вырежут нам сердца, для того, например, чтобы пошли дожди.
Если бы назавтра пошли, был бы повод еще
Для горького смеха с небес, полных грохота.
Рев барабанов людоедов на Островах Блаженных,
Идем, миссионеры старых истин, по берегу океана.
Кто из нас первым примет ритуальный ритм за свой,
Кто признает власть обезумевших шаманов...