Lyrics and translation Jacek Kaczmarski - Siedem Grzechów Głównych

Siedem Grzechów Głównych

Wielkich upadków więcej widzieliśmy, niż wzlotów
Byliśmy oczywiście na uczcie Baltazara,
Uczyliśmy się mowy zwycięzkich Wizygotów
Na służbie ostatniego przepiwszy żołd Cezara.
Przeżyliśmy Rolanda, by świadczyć śmierć Karola,
Pozostałościom mocarstw nie oczekiwać łaski.
Razem z Ludwikiem Świętym widząc się w aureolach
Wyrzygiwaliśmy krew w jerozolimskie piaski.
Co było wszechpotężne - zdaje się niedorzeczne.
Gdzie słodka woń Arabii? Gdzie tajemniczy Syjam?
Religie tysiącletnie też nie są dla nas wieczne
I demokracja kwitnie, dojrzewa i przemija...
A nas wiedzie siedem demonów, co nami się karmią:
Na przedzie pycha podąża z tańczącą latarnią,
Chciwość wczepiła się w siodło i grzebie po sakwach,
Broi pod zbroją lubieżność, pokusa niełatwa.
Wandzioch domaga się płynów i straw do przesytu,
Wabi rozkoszne lenistwo do łóż z aksamitu,
Gniew zrywa ze snu i groźbą na oślep wywija,
A zazdrość nie wie, co sen i po cichu zabija
Tak zbrojni w moce na które nie ma lekarstwa
Stawiamy nadal i obalamy mocarstwa.
Każdemu więc z imperiów bezsprzecznie zasłużeni
My - ludzie pióra, miecza lub zajęczego lęku
Jesteśmy grabarzami swych własnych dzieł stworzenia,
Zajęczym lękiem niszcząc je, mieczem lub piosenką.
Samotnie wędrujemy po dawnych bitew szlakach,
Którymi dzisiaj rządzi chwast, kamień lub jaszczurka.
Wierzchowiec się potyka bo ciąży mu kulbaka
I jeździec w pełnej zbroi bładzący po pagórkach.
Jesteśmy jak zwierzęta - z rytmami śmierci zżyte,
Choć człowiek w nas - do Nowej wciąż prze Jerozolimy;
Więc nastawiamy ucha na echa nowych bitew,
Bo wiemy, że na pewno je w końcu usłyszymy...
I wiedzie nas siedem demonów, co nami się karmią
Na przedzie pycha podąża z tańczącą latarnią...
Tak zbrojni w moce, na które nie ma lekarstwa
Będziemy nadal stawiać i zwalać mocarstwa.

Семь смертных грехов

Великих падений мы видели больше, чем взлётов,
Мы, конечно же, были на пиру у Валтасара,
Учились языку победоносных вестготов,
На службе последнего, пропив жалованье Цезаря.
Пережили Роланда, чтоб смерть Карла увидеть,
Остаткам империй милости не ожидать.
Вместе с Людовиком Святым, себя в ореоле видя,
Изрыгали мы кровь в иерусалимские пески.
Что было всемогущим — теперь кажется нелепым.
Где сладкий аромат Аравии? Где таинственный Сиам?
Религии тысячелетние — для нас не вечные,
И демократия цветёт, зреет и умирает...
А нас ведут семь демонов, что нами питаются:
Впереди гордыня шагает с пляшущим фонарём,
Алчность вцепилась в седло и роется в мешках,
Под доспехами блуждает похоть, искушение непростое.
Обжора требует яств и питья до отвала,
Манит сладостная лень в постель из бархата,
Гнев срывает ото сна и угрозой слепо машет,
А зависть не знает, что такое сон, и тихо убивает.
Так, вооружённые силами, от которых нет лекарства,
Мы возводим и разрушаем империи.
Каждой из империй, без сомнения, по заслугам,
Мы — люди пера, меча или заячьего страха,
Мы — могильщики своих собственных творений,
Заячьим страхом, мечом или песней их уничтожая.
В одиночестве бродим мы по тропам былых сражений,
Где нынче правит сорняк, камень или ящерица.
Спотыкается конь, потому что тяжела поклажа,
И всадник в полном доспехе блуждает по холмам.
Мы как звери — с ритмами смерти сжились,
Хоть человек в нас — к Новому всё через Иерусалим;
Поэтому прислушиваемся к эху новых битв,
Ведь знаем, что в конце концов мы их услышим...
И ведут нас семь демонов, что нами питаются,
Впереди гордыня шагает с пляшущим фонарём...
Так, вооружённые силами, от которых нет лекарства,
Будем мы возводить и разрушать империи.