Lyrics and translation Lukasyno - Piosenka - Prolog

Zbliża się siedemnasta, puls serca, miasta głos
Nastał czas zadać cios, basta nazistowskim psom
W przepaść skok, mimo lęku wysokości
Setki rąk gotowe oddać życie dla wolności
Nie słyszą słów: stop!, kości już rzucone
Gdzie ich broń, płonie dom, krwawią młode dłonie
Miasto pod ostrzałem bomb, w morzu ognia tonie
Młodości jakże pięknej szybki nastał koniec
Śmierci goniec konno pędzi przez stolicę
Stalowe gąsienice miażdżą w pył niewinne życie
Garścią rzuca proch na bruk zalany łzami
Umarł król, niech żyje król, świst kul nad głowami
Idąc ulicami wspominam dni chwały
Patrzę na sierpniowe niebo ich oczami
Przy kapliczce Matki Boskiej pomiędzy kamienicami
To hołd ocalałym, hołd tym co krew przelali

Mawiają: obłęd, chcą podważyć wybory tych
Co nie chcieli umrzeć, lecz żyć
Co mieli siłę, by walczyć, iść bić się, wrócili na tarczy
Niegdyś chłopcy i dziewczęta, dzisiaj starcy
Nigdy martwi, w naszych sercach zawsze żywi
Bo odchodząc jako wolni ludzie czuli się szczęśliwi
I nie dane nam oceniać, co by było dyby
To jest czas zadumy, czas honoru dla prawdziwych

Приближается семнадцатое, пульс сердца, городской голос
Пришло время нанести удар, Баста нацистским собакам
В пропасть прыжок, несмотря на страх высоты
Сотни рук готовы отдать жизнь за свободу
Они не слышат слов: стоп!, уже брошенные кости
Где их оружие, горит дом, кровоточат молодые руки
Город под огнем бомб, в море огня тонет
Юности, как прекрасна, скоро настал конец
Смертный гонец верхом мчится по столице
Стальные гусеницы сокрушают в пыль невинную жизнь
Горстью бросает порох на мостовую, залитую слезами
Умер король, да здравствует король, свист пуль над головами
Идя по улицам, я вспоминаю дни славы
Я смотрю на августовское небо их глазами
У часовни Богоматери между домами
Это дань выжившим, дань тем, что пролили кровь

Они говорят: безумие, они хотят подорвать выборы этих
Что не хотели умирать, а жить
Какие у них были силы, чтобы бороться, идти драться, они вернулись на щит
Когда-то мальчики и девочки, сегодня старики
Никогда не мертвые, в наших сердцах всегда живые
Потому что, уходя как свободные люди, они чувствовали себя счастливыми
И не дано нам судить, что было бы запас
Это время задумчивости, время чести для истинных