Naszych Matek Maleńkie Mieszkania (2017) - Michał Bajor translation in German

Naszych Matek Maleńkie Mieszkania (2017)

Mały balkon nasturcja porasta
I trzepocze na wietrze firanka
Świecą zmierzchem w ciemnej ścianie miasta
Naszych matek maleńkie mieszkanka

Matka dzień o świtaniu zaczyna
Szarym wróblom okruchy wymiata
Czasem świeczkę zapali za syna
Co wyfrunął daleko do świata

W matki domu zeschły wrzos i mięta
Listy, które oszczędziła wojna
W matki domu codzienność odświętna
W matki domu powszedniość, powszedniość dostojna

Biegnący przez huczący kram dnia twego
Tak dawno już nie byłeś tam...

Przytulone jak jaskółcze gniazda
Ciepłym gwarem świergoczą co ranka
W ciemnej ścianie ogromnego miasta
Naszych matek maleńkie mieszkanka

W matki wzroku niepokój odważny
O dziś, jutro, o dziecko sąsiada
Tutaj nie ma spraw małych, nieważnych
Tu każdemu należy się rada

Przez to miejsce maleńkie i schludne
Biegnie prosto i dalej gna w przestrzeń
Twego życia zerowy południk
Byś mógł sobie określić gdzie jesteś

Biegnący przez huczący kram dnia twego
Tak dawno już nie byłeś tam...

Aż nadejdzie zwyczajny poranek
I któregoś zwykłego poranka
Zogromnieją w pałace lustrzane
Naszych matek maleńkie mieszkanka

Uśmiech matek ozdobi oblicze
Matki będą powtarzały sobie
Że dziś muszą wrócić królewicze
Zagubieni po świecie synowie

Każda matka łzę jasną uroni
Drzwi otworzy niezgrabnie i prędko
Syn królewicz wrócił szóstką koni...
Nie, to tylko pan listonosz, z rentą

Biegnący przez huczący kram dnia złego
Tak dawno już nie byłem tam...

Dlaczego?

Die kleinen Wohnungen unserer Mütter (2017)

Ein kleiner Balkon, von Kapuzinerkresse bewachsen
Und die Gardine flattert im Wind
Leuchten im Zwielicht in der dunklen Mauer der Stadt
Die kleinen Wohnungen unserer Mütter

Die Mutter beginnt den Tag im Morgengrauen
Fegt den grauen Spatzen Krümel hinaus
Manchmal zündet sie eine Kerze für den Sohn an
Der weit in die Welt hinausflog

Im Haus der Mutter, getrocknetes Heidekraut und Minze
Briefe, die der Krieg verschonte
Im Haus der Mutter, feierlicher Alltag
Im Haus der Mutter, Alltäglichkeit, würdevolle Alltäglichkeit

Du, der durch den lärmenden Kram deines Tages rennt
So lange warst du nicht mehr dort...

Angeschmiegt wie Schwalbennester
Zwitschern jeden Morgen mit warmem Geplapper
In der dunklen Mauer der riesigen Stadt
Die kleinen Wohnungen unserer Mütter

Im Blick der Mutter, kühne Sorge
Um heute, morgen, um das Kind des Nachbarn
Hier gibt es keine kleinen, unwichtigen Angelegenheiten
Hier gebührt jedem Rat

Durch diesen kleinen und sauberen Ort
Läuft geradeaus und weiter ins Weite
Deines Lebens Nullmeridian
Damit du bestimmen kannst, wo du bist

Du, der durch den lärmenden Kram deines Tages rennt
So lange warst du nicht mehr dort...

Bis ein gewöhnlicher Morgen anbricht
Und an irgendeinem gewöhnlichen Morgen
Werden sie zu riesigen Spiegelpalästen
Die kleinen Wohnungen unserer Mütter

Das Lächeln der Mütter wird die Gesichter schmücken
Die Mütter werden sich immer wieder sagen
Dass heute die Prinzen zurückkehren müssen
Die in der Welt verlorenen Söhne

Jede Mutter wird eine helle Träne vergießen
Die Tür ungeschickt und schnell öffnen
Der Königssohn ist mit einem Sechsgespann zurückgekehrt...
Nein, das ist nur der Herr Postbote, mit der Rente

Du, der durch den lärmenden Kram des schlechten Tages rennt
So lange war ich nicht mehr dort...

Warum?