Lyrics To metrima - Natassa Bofiliou

Τους ανθρώπους της ζωής μου
Κάθησα να τους μετρήσω
Τους παρόντες, τους απόντες
Κάνα δυο περαστικούς
Όσους ήρθαν για να μείνουν
Όσους έφυγαν πριν γίνουν
Τους κοινόχρηστους, τους ξένους
Τους πολύ προσωπικούς

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
Ή μου βγαίνουνε πολλοί
Κι είν' η μοναξιά που επείγει
Ό,τι με μελαγχολεί

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
Ή μου βγαίνουνε πολλοί
Σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
Την παλιά μου την πληγή

Τους ανθρώπους της ζωής μου
Θα 'θελα να τους κρατήσω
Τα αγρίμια, τους αγγέλους
Και τους πιο κανονικούς
Όσους άφησαν σημάδι
Όσους πήρε το σκοτάδι
Τους εκείνους, τους τυχαίους
Τους πολύ προσωπικούς

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
Ή μου βγαίνουνε πολλοί
Κι είν' η μοναξιά που επείγει
Ό,τι με μελαγχολεί

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
Ή μου βγαίνουνε πολλοί
Σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
Την παλιά μου την πληγή

(Άνθρωποι μόνοι
Που άφησαν σκόνη
Φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι
Κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
Τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
Δικοί μου και ξένοι
Λαμπροί και θλιμμένοι
Σε σχέσεις, σε σπίτια, καλά κλειδωμένοι
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες)

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι (Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι)
Ή μου βγαίνουνε πολλοί (Που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη)
Κι είν' η μοναξιά που επείγει (Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία)
Ό,τι με μελαγχολεί (Και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία)

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι (Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα)
Ή μου βγαίνουνε πολλοί (Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα)
Σ' ένα μέτρημα που ανοίγει (Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα)
Την παλιά μου την πληγή (Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα)

(Όσοι ζουν με το αίσθημα)
Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα