Lyrics and translation Patrick the Pan - S30E01

S30E01

Mam 28 lat i serce jakby dwa razy starsze
Kalendarze innych psują mi życie, a ja niezbyt z tym walczę
W mieście, gdzie żyję, powietrze to zabójca, a ja ciągle wzdycham
Jak książki zżerasz, już tak zżera mnie nuda, czuję, że znikam

Znów gdzieś słyszałem, że mam głos jak A, wąs jak D i piosenki jak R
Chodzi to za mną jak godzina 21:37
Dziennikarz płyty nie słuchał, lecz mawiał mi, że ja jestem z kosmosu
Jeszcze nie mam siwych włosów, lecz już czuję, że siwieję w środku

Twarz, z rozczarowaniem mi do twarzy
Lecę na rezerwie chęci i sił do wszelkiego bycia
Patrz, ocieram się o nudę tak, że już parzy
Czuję, że mam za sobą pierwszy dzień reszty mojego życia

Mam 29 lat i serce jakby dwa razy starsze
Już zamiast dni zlewają mi się miesiące, a ja niezbyt z tym walczę
Jak wszyscy pragnę już lata, lecz to zapragnę jesieni
Z melancholią czuję syjamską więź, tego nie da się zmienić

Mam rozczochrane myśli, zgubione oczy i pamięć do twarzy mętną
To jak strojenie orkiestry, to mój chaos, w którym znajduję piękno
Życie to film, a ja mam dziwne uczucie, że utknąłem w trailerze
To, co najgorsze jest dopiero przede mną, boję się, że w to wierzę

Twarz, z rozczarowaniem mi do twarzy
Lecę na rezerwie chęci i sił do wszelkiego bycia
Patrz, ocieram się o nudę tak, że już parzy
Czuję, że mam za sobą pierwszy dzień reszty mojego życia

S30E01

Мне 28 лет, а сердце будто вдвое старше,
Чужие календари портят мне жизнь, а я не очень-то с этим борюсь.
В городе, где я живу, воздух — убийца, а я всё вздыхаю.
Как книги пожираешь ты, так меня пожирает скука, чувствую, что исчезаю.

Снова где-то услышал, что голос у меня как у А, усы как у D, а песни как у R.
Это преследует меня, как время 21:37.
Журналист пластинку не слушал, но говорил, что я не от мира сего.
У меня ещё нет седых волос, но я уже чувствую, как седею внутри.

Лицо… разочарование мне к лицу.
Лечу на резерве желания и сил для любого существования.
Смотри, я обжигаюсь о скуку так, что уже жжёт.
Чувствую, что за спиной первый день остатка моей жизни.

Мне 29 лет, а сердце будто вдвое старше.
Вместо дней сливаются месяцы, а я не очень-то с этим борюсь.
Как все, я жажду лета, но потом захочу осени.
С меланхолией чувствую сиамскую связь, этого не изменить.

У меня взъерошенные мысли, потерянный взгляд и мутная память.
Это как настраивать оркестр, это мой хаос, в котором я нахожу красоту.
Жизнь — это фильм, а у меня странное чувство, что я застрял в трейлере.
Худшее ещё впереди, боюсь, что я в это верю.

Лицо… разочарование мне к лицу.
Лечу на резерве желания и сил для любого существования.
Смотри, я обжигаюсь о скуку так, что уже жжёт.
Чувствую, что за спиной первый день остатка моей жизни.