Nic Nam Nie Zacmi Slonca - Piotr Szczepanik translation in German

Nic Nam Nie Zacmi Slonca

Głos, już tylko cienie słów
Przebrzmiałe echa już
A przecież głos powraca
Szept odnalazł mnie wśród ścian
By mi przypomnieć utracone dni
Zgubiony świat

Wiem, gdy dużo dobrych dni
Gdy dużo słońca w nich
To miarę czas zatraca
Wiem, nie lubi tego nikt
Gdy w ludzkich oczach
Uśmiech choćby przejrzy się

Dłoń szuka dłoni w ciemności
Lecz, gdy ją znajdzie
Nie lubi tego nikt
Nocą, gdy cisza snem naszym zawładnie
Nie lubi tego nikt
Śmiech się radosny ulicą przetoczy
Nie lubi tego nikt
Ciepłym spojrzeniem spotkają się oczy
Nie lubi tego nikt

Za dobrze było nam z sobą
Bezchmurnych beztroskich
Zbyt wiele było dni
Miłość starannie przed ludźmi ukryta
Nie kłuje w oczy ich
Szczęścia nie wolno tym słowem nazywać
Zbyt wątły to kwiat
Złamią go ludzie, dziś wiemy już o tym
I ty, i ja

Nic nie zaćmi słońca nam
Wiatr zedrze z nieba płaszcz
Brunatną chmur opończę
Niech rozbiją piękny dzban
Lecz i w okruchach odnajdziemy ślad
Minionych lat

Dzień przywróci mi twój szept
O świcie zbudzi się
Twój głos by znowu zabrzmieć
Wiem, nie lubi tego nikt
Lecz w naszych oczach
Uśmiech wtedy przejrzy się

Dłoń szuka twojej dłoni
A, gdy ją znajdzie
To nikt nie rozłączy już nas

Nichts wird uns die Sonne verdunkeln

Stimme, nur noch Schatten von Worten
Verklungene Echos schon
Und doch kehrt die Stimme zurück
Ein Flüstern fand mich zwischen den Wänden
Um mich an verlorene Tage zu erinnern
Eine verlorene Welt

Ich weiß, wenn es viele gute Tage gibt
Wenn viel Sonne in ihnen ist
Dann verliert die Zeit ihr Maß
Ich weiß, niemand mag das
Wenn in den Augen der Menschen
Auch nur ein Lächeln aufblitzt

Eine Hand sucht eine Hand im Dunkeln
Doch wenn sie sie findet
Mag das niemand
Nachts, wenn Stille unseren Schlaf beherrscht
Mag das niemand
Ein fröhliches Lachen hallt durch die Straße
Mag das niemand
Mit warmem Blick begegnen sich Augen
Mag das niemand

Es war zu gut für uns zusammen
Wolkenlos, sorglos
Es gab zu viele Tage
Liebe, sorgfältig vor den Menschen verborgen
Sticht ihnen nicht in die Augen
Glück darf man nicht mit diesem Wort benennen
Es ist eine zu zerbrechliche Blume
Die Menschen werden sie zerbrechen, das wissen wir jetzt
Du und ich

Nichts wird uns die Sonne verdunkeln
Der Wind wird den Mantel vom Himmel reißen
Den braunen Wolkenumhang
Sollen sie den schönen Krug zerbrechen
Doch auch in den Scherben werden wir die Spur finden
Vergangener Jahre

Der Tag wird mir dein Flüstern zurückbringen
Im Morgengrauen wird es erwachen
Deine Stimme, um wieder zu erklingen
Ich weiß, niemand mag das
Aber in unseren Augen
Wird dann ein Lächeln aufblitzen

Meine Hand sucht deine Hand
Und wenn sie sie findet
Dann wird uns niemand mehr trennen