Lyrics and translation Pięć Dwa Dębiec - Koniec Fantazji

Koniec Fantazji

Ten uśmiech, w którym tonę jest mój, lecz jakiś obcy
Wewnątrz cały płonę, wokół sami nałogowcy
Upojony tłum siny w powodzi serotoniny
Jest tylko ona i my, ucieczka od życia, kpiny
O Boże, błagam zatrzymaj ruch Ziemi uff
Niemi ludzie, tu gdzie w brudzie żyją
Teraz płyną chwilą do szczęścia brzegów
W gramach cudu białych śniegów
Bez cierpienia i reguł, nienawistnych oczu szpiegów

Pot spływa po ciałach, ekstazą spływa cała sala
Ja już się nie mieszczę w sobie, ta powłoka jest za mała
Widzę dłonie, twarze, światła, dziwne pejzaże
Nie wiem, ja to świat, świat to ja, nie wiem, tylko marzę
Kto ten czar zna, zna dar zła i wiara w nim zamarzła
Że raz przechylając czarę, rozstanie się z tym nektarem
Pukam do raju bram, oddam Bogu to co mam
Spytam dlaczego tu oddał całą władzę złu
Wzlecę w mydlanej bańce, w nieba krańce
I tam zatańczę, potem rozkroję księżyc niczym pomarańczę
I klasnę głośno, aż spadnie na mnie nieboskłon
By chwycić w ręce gwiazdy, tutaj tak może każdy
Spoglądam nieprzytomnie jak anioł zstępuje po mnie
Bym uleciał na skrzydłach nad szarość, która zbrzydła
Nad świadomość nikłości, bym widział lepiej jutro z rana
Swą wolność woli pojmaną przez szatana

Ból budzi ze snu, to koniec fantazji
Przetrzyj oczy bez słów rozdwojonej jaźni
Wywiódł cię z niewoli tej naiwnej wyobraźni
Nad morze czerwone, czerwone od kaźni
Ból budzi ze snu, to koniec fantazji
Przetrzyj oczy bez słów rozdwojonej jaźni
Wywiódł cię z niewoli tej naiwnej wyobraźni
Nad morze czerwone, czerwone od kaźni

Fluoksetyna, pramolan, imipiramina
Z kolan wstań kolejny wiraż, komipramin
Oksaflazon, kilogram ołowiu obciąża ciało
Kamień u szyi ciągnie cię na dno
Ten czarny dół wypełniony smołą, to bagno opływa
Chcąc dusić, trudno się ruszyć, trudno wstać, zrobić coś z sobą
Tym trudniej, że ja nie mogę, a inni mogą
Nie potrafię chcieć, a nawet zmusić się do chcenia
Wystarczy przecież krok by to pozmieniać
Tylko ten krok jest tak bardzo nie do zrobienia
Tianeptyna, sulpiryd, zawieszony w tej cieczy bez siły
Toloksaton, karbamazepina, to jak szatan
I jego kpina z nich i nas, on nie zabija
Lecz pokazuje, wolność jest tak blisko, Ty jej nie zakosztujesz
Wystarczy sięgnąć ręką, rękę masz za ciężką
To przecież łatwe, lecz emocje jak martwe
Więc kto ma podjąć walkę
Wiloksazyna, nomifenzyna i moklobemid
Ile razy zaczynam zaciskam zęby
By znów czuć się pusty, wyprany i zmięty
Bezsilny po raz setny, w kawałkach, w proszku
Jak namiastka, dość już
Może rozpuszczę się w alkoholu
Zmieszam i wyleję się znowu, wsiąknę w dywan
Wyschnę i wstanę w całości, nim przeciąg zdmuchnie proszek
A ktoś zdepta pozostałości?
A gdzie światło w ciemności?
Jak głęboka jest ta studnia?
Gdzie to by się odbić i wyrównać?
Czy spadam wciąż, czy może lecę? Nie wiem
Może zapytam się tabletek?

Ból budzi ze snu, to koniec fantazji
Przetrzyj oczy bez słów rozdwojonej jaźni
Wywiódł cię z niewoli tej naiwnej wyobraźni
Nad morze czerwone, czerwone od kaźni
Ból budzi ze snu, to koniec fantazji
Przetrzyj oczy bez słów rozdwojonej jaźni
Wywiódł cię z niewoli tej naiwnej wyobraźni
Nad morze czerwone, czerwone od kaźni

Конец Фантазий

Эта улыбка, в которой я тону, моя, но какая-то чужая,
Внутри весь горю, вокруг одни наркоманы.
Опьяненная толпа, синяя в потоке серотонина,
Есть только она и мы, бегство от жизни, насмешки.
О Боже, молю, останови движение Земли, уфф.
Немые люди, здесь, где в грязи живут,
Теперь плывут мгновением к берегам счастья
В граммах чуда белых снегов,
Без страданий и правил, ненавистных глаз шпионов.

Пот стекает по телам, экстазом наполнен весь зал,
Я уже не помещаюсь в себе, эта оболочка слишком мала.
Вижу ладони, лица, огни, странные пейзажи,
Не знаю, я — это мир, мир — это я, не знаю, только мечтаю.
Кто это волшебство знает, знает дар зла и вера в нем замерзла,
Что однажды, склонив чашу, расстанется с этим нектаром.
Стучу в райские врата, отдам Богу то, что имею,
Спрошу, почему он здесь отдал всю власть злу.
Взлечу в мыльном пузыре, в небесные края
И там станцую, потом разрежу луну, как апельсин,
И хлопну в ладоши громко, пока на меня не упадет небосвод,
Чтобы поймать в руки звезды, здесь так может каждый.
Смотрю бессвязно, как ангел спускается за мной,
Чтобы я улетел на крыльях над серостью, которая мне опротивела,
Над осознанием ничтожества, чтобы я видел лучше завтра с утра
Свою свободу воли, плененную сатаной.

Боль будит ото сна, это конец фантазий,
Протри глаза без слов раздвоенного «я».
Он вывел тебя из плена этой наивной фантазии
К морю красному, красному от мук.
Боль будит ото сна, это конец фантазий,
Протри глаза без слов раздвоенного «я».
Он вывел тебя из плена этой наивной фантазии
К морю красному, красному от мук.

Флуоксетин, прамолан, имипрамин,
С колен встань, очередной вираж, комипрамин.
Окскафлазон, килограмм свинца отягощает тело,
Камень на шее тянет тебя на дно.
Эта черная яма, наполненная смолой, это болото окружает,
Желая душить, трудно шевельнуться, трудно встать, сделать что-то с собой.
Тем труднее, что я не могу, а другие могут.
Не могу хотеть, и даже заставить себя хотеть.
Достаточно всего лишь шага, чтобы это изменить,
Только этот шаг так сложно сделать.
Тианептин, сульпирид, подвешенный в этой жидкости без сил,
Толоксатон, карбамазепин, это как сатана
И его насмешка над ними и нами, он не убивает,
Но показывает, свобода так близко, ты ее не вкусишь.
Достаточно протянуть руку, рука слишком тяжела.
Это ведь легко, но эмоции как мертвые,
Так кто же должен принять бой?
Вилоксазин, номифензин и моклобемид,
Сколько раз, начиная, я стискиваю зубы,
Чтобы снова чувствовать себя пустым, выжатым и помятым,
Бессильным в сотый раз, в кусках, в пыли,
Как жалкое подобие, довольно уже.
Может, растворюсь в алкоголе,
Смешаюсь и вылью себя снова, впитаюсь в ковер,
Высохну и встану весь, прежде чем сквозняк сдует пыль,
А кто-то растопчет остатки?
А где свет во тьме?
Насколько глубока эта бездна?
Где бы это отразиться и выровняться?
Я все еще падаю или, может быть, лечу? Не знаю.
Может, спросить у таблеток?

Боль будит ото сна, это конец фантазий,
Протри глаза без слов раздвоенного «я».
Он вывел тебя из плена этой наивной фантазии
К морю красному, красному от мук.
Боль будит ото сна, это конец фантазий,
Протри глаза без слов раздвоенного «я».
Он вывел тебя из плена этой наивной фантазии
К морю красному, красному от мук.