Lyrics and translation Sattar - Marssiyeh

غربت عمیق اندوه منو ، چاه خشک تو بیابون نداره
سردی و تاریکی زندگیمو ، هیچ شبی تو هیچ زمستون نداره
مثل شعر مرثیه ، از شب و گریه پرم
برای تموم شدن ، لحظه ها رو می شمرم

کی ستاره ی منو از آسمون ، پشت این پرده ی خاموشی کشید ؟
گلدون شیشه ای مو کی زد به سنگ ؟ کی منو به خود فراموشی کشید ؟
کاش میشد واسه خودم گریه کنم ، این قدر گریه که دل پاک بشم
سبک و پاکیزه مثل خود اشک ، زیر خاک گریه هام خاک بشم

چشمای ساکت تو رنگ شبه ، شبی که سرد و فردا نداره
شبی که باید بمیره زیر نور ، مثل اون مرگی که اما نداره
کاش یکی حرف منو باور می کرد ، کاش یکی می فهمید اندوه منو
کاش یکی تو بُهت تنهایی من ، باورش می شد غم شکستنو
مثل شعر مرثیه ، از شب و گریه پرم
برای تموم شدن ، لحظه ها رو می شمرم!

В глубоком скитании нет моей печали, сухой колодец в пустыне.
Холод и тьма моей жизни, ни ночи, ни зимы.
Как элегическая поэзия, из ночи и плача Парама.
Чтобы закончить, я считаю мгновения .

Кто сорвал мою звезду с неба за этой черной завесой ?
Кто разбил стеклянную вазу для волос о камень, кто затащил меня в забвение?
Я хотел бы плакать о себе, плакать достаточно, чтобы быть чистым.
Легкие и чистые, как слезы, погребенные под землей моих криков.

Твои безмолвные глаза цвета ночи, ночи холодной и не завтрашней.
Ночь, когда он умирает на свету, как смерть, которой Эмма не знает.
Я хочу, чтобы кто-нибудь поверил мне, я хочу, чтобы кто-нибудь понял мое горе.
Я желаю, чтобы кто-то сам по себе поверил в печаль твоей неудачи.
Как элегическая поэзия, из ночи и плача Парама.
Чтобы закончить, я считаю мгновения!