Lyrics and translation Stavento - Trilogia

Trilogia

Σαν προσευχή λυπάμαι σε ξέχασα
Σαν καρδιοχτύπι όμως σήμερα εδώ ήρθες
Το χέρι σού ′πιασα σε σφιχταγγάλιασα
Κι ένα χαμόγελο απ'τα χείλη μου πήρες
Πέρασα δύσκολα το ίδιο απάντησα
Τα δάκρυα βρέξαν της αυλής μου το χώμα
Να′ξερες πόσο σε λαχτάρησα
Το ίδιο απάντησες και τράβηξα το πώμα
Κρασί σου έβαλα μου χαμογέλασες
Είχα καβάτζα ένα μπουκάλι από τότε
Σε μια στιγμή μοιάζεις να γέρασες
Το παθαίνω κι αυτό σου 'πα πότε πότε
Παθαίνω κι άλλα ποτέ δεν έκατσες
Ποτέ δεν έκατσα κι εγώ να μάθω
Για ένα εγώ όλα τα έκαψες
Αφού είμαι τέτοιος καλά να πάθω
Δε βρήκα άκρη μακριά σου όσο κι αν έψαξα
Στη φασαρία και στη γαλήνη
Τα γράμματα σου ποτέ δεν τα 'καψα
άσε τι έλεγα όταν γέμιζε η σελήνη
Τα αντίγραφά σου κι εγώ δεν τα ′σκισα
Μέσα στην κούτα τα′χω πάνω στο πατάρι
Απ'τα τσιγάρα κι απ′ τα ξίδια χολή έφτυσα
Κι εγώ που νόμιζα δεν έπαιρνες χαμπάρι
Εσύ όλο νόμιζες ποτέ δε κοίταγες
Τι ήταν κρυμμένο πίσω απ'τις λέξεις
Κι εσύ όλα τα′ξερες και μόνο ζήταγες
Ποτέ δε ρώτησες μπορείς ν'αντέξεις;
Ένιωσα άσχημα κουβέντα άλλαξα
Σε ρώτησα τι κάνει η λευκή μας σαύρα
Μού ′πες ζευγάρωσε βρέθηκε θηλυκό
Που τον εβάφτισε κι αυτονα άντρα
Το σπίτι τι έγινε του άλλαξες χρώματα;
Τα πάντα άλλαξα μα δεν μπορώ να μείνω
Έχει ακόμα αναμνήσεις κι αρώματα
Και στη θύμησή σου αργοσβήνω
Αργά το σκέφτηκες τα χείλη σου έβρεξες
Από πηγή που δεν ήτανε δικιά μου
Λες και θα έχανες γρήγορα έτρεξες
Βιάστηκες βλέπεις να σβήσεις τη φωτιά μου
Τα ίδια έκανες τα ίδια άρχισες;
Τα ίδια δεν έκανα τα ίδια όμως αρχίζω
Ήσουνα για μένα λουλούδι ξέχωρο
Κι όταν σκέφτομαι πως σ'άγγιξε άλλος εγώ λυγίζω
Για σένα ήπια δηλητήρια πολλά
Αυτό λυπάμαι όμως δεν το πίνω
Τα πράγματα εντέλει δεν ήρθαν βολικά
Τούτη η κουβέντα με πονά γι'αυτό και την αφήνω
Τα τραγουδάκια σου τι κάνουνε;
Σου ′πα καλά είναι ζουν και ταξιδεύουν
Χέρι με χέρι εκεί που πρέπει φτάνουνε
Βλέπεις κι αυτά τα′απάγγειο τους γυρεύουν
Η ώρα μου πες ότι πέρασε
Και θα περάσουν όπου να'ναι να σε πάρουν
Τούτη η στιγμή χειρότερα με γέρασε
Η πεθυμιά κι ο εγωισμός μεταξύ τους κοντράρουν
Τα μάτια ακόμα δε σε χόρτασαν
Πάρτους τηλέφωνο λιγάκι ν′αργήσουν
Τα δάκρυα μέσα σου δε χώρεσαν
Κι άρχισαν πάλι να ξεχειλίζουν
Η κόρνα βάρεσε τ'αστέρια σβήσανε
λες και το φως το πήρες μαζί σου
Ο ουρανός μου ξανασκοτείνιασε
Να κυνηγάω άρχισα την πνοή σου
Άφησα την αυλή στους τοίχους κλείστηκα
Κι έπιασα πάλι στο χέρι μου...
Μ′ αυτήνα λέει αποκοιμήθηκα
Όμως με ξύπνησε η άλλη μέρα
Το όνομά σου σιγοτραγούδησα
Και ονειροκρίτη άνοιξα να το εξηγήσω
Τ' όνειρο που είδα με ταλαιπώρησε
Άντε να δώ πώς θα ηρεμήσω
Κοιτα που η μερα μου παλι ξεκινησε
και στον καφε απεναντι μου δεν σε βλεπω.
Ως και το μπρικι μου, σε αποθυμισε
για μενα μη ρωτας - εγω απλα αντεχω.
Βαζω τα ρουχα μου και τα παπουτσια μου
φοραω τη μασκα για να βγω στο καρναβαλι.
Ο ονειροκριτης, μου ′πε διστακτικα
πως και αυτη η μερα θα'ναι χαλι.
Μα δε γαμιεται - τωρα συνηθισα
εγινα ενα μ' ολα τ′ αψυχα του κοσμου.
Σιγα τα λαχανα, μαλακα μου,
κατι θα βρω μες τη ρωγμη του χρονου.
Δεν ειμαι δα κι ο πρωτος που εχασα
ο, τι αγαπουσα για ενα Εγω και μονο.
Τι κι αν για λιγο ομορφα ενιωσα;
Ο τρισκαταρατος ακομα το πληρωνω...
Ακομα καιγομαι, ακομα σερνομαι
ακομα φτυνω τη χολη μου μες τη χουφτα.
Μη με ρωτας, σου λεω, αν ντρεπομαι
εχω τον εαυτο μου που φωναζει "γιουχα".
Καιω τα ρουχα σου και τα αντιγραφα
νομιζοντας πως ετσι θα σε αποφυγω.
Φτυνω τα κρινα σου, μα και τα νουφαρα
μονολογω "που θα παει θα ξεφυγω..."
Στο πρωτο απαγγειο μας νομιζα σ′αδειασα
απ'το κεφαλι, μα η καρδια μου αγκομαχαει.
Δευτερη σταση: ουτε που δακρυσα
το γαμημενο το κεφαλι μου ποναει.
Τριτη και τελειωσα -ειπα απο μεσα μου-
κοιτα τραγουδια ομως ακομα σου γραφω...
Αναρωτιεμαι, που πηγε η μπεσα μου;
Λες να την αφησα στον αδειανο μου ταφο;
Το πηρα αποφαση - δε συνεχιζεται
αυτη η κατασταση, καταντησε αηδια.
Δεν εισαι πλαι μου γιατι το διαλεξα
γιατι το να′μαστε μαζι δεν είχε ουσια...
Δεν ειχε νοημα ουτε και χρωματα
χαθηκαν ολα ξεθωριασαν απ'το ξυδι.
Τα ομορφα αρωματα, δυστυχως γιναν′
κι αυτα λεκες σε σαπιο σανιδι.
Το αγγιγμα σου, θυμαμαι δεν μ' αγγιζε
και η φωτια σου, γινηκε σταχτη.
Η αγαπη επαψε να υφαίνεται
για τα καλα στο μικρο μας τ′αδραχτι.
Το ονειρο μου, δεν το καταλαβες
το ονειρο σου, δεν εκατσα ν' ακουσω.
Αρα συμπερασμα: Εφτασε η στιγμη,
το τραγουδι καπου εδω να κλεισω...
Στον εαυτο μου, αυτα ψυθιρισα
αυτα μου ειπα - μπας κι ηρεμισω.
Λυπαμαι ακομα, που δεν σε νικησα,
μα που θα παει, καποτε θα σε νικησω...
Καποτε θα μπορω χωρις τη σκεψη σου
απλα κι εγω σαν ανθρωπος να ζησω.
Να μη με τυρανα το καθε βημα μου
θα βρω τον τροπο το μυστηριο να λυσω.
θα βρω τη δυναμη, μακρυα απο σενανε
καινουργια ονειρα να ξαναχτισω.
Δεν ειναι προσκληση, ουτε και καλεσμα
ουτε που θελω να σε συναντήσω.
Ποτε τα μεσα μου, απλα δε δεχτηκαν
τουτη την εποχη που ολα τα σηκωνει.
Αγαπες δανεικες... γεματες σκονη
δεν ειναι αυτα σου λεω για μενανε
και για κανενανε, απλα συμβιβαζομαστε ολοι
ψαχνουμε ματαια το ρολο μας
μα για το εργο τουτο δεν μειναν αλλοι ρολοι.
Αυτα μου ειπα και ξεκινησα
τη μερα, εντελλει, δεν μπορεσα να πεισω.
Ειναι και γκριζος ο καιρος
αντε να δω πως θα συνεχισω...
εφτασα στην δουλεια λιγακι αργησα
στραβα με κοιταξε τ' αφεντικο μου
μου ειπε αργες και ανυσυχισα σιγα μαλακα
μου μην θες και το καλο μου ειπα απο μεσα μου
του χαμογελασα του ειπα κατι γ′ αυτοκινητο μου
αλλη μια μερα δηθεν ξεκινησε και ′γω ακομα ψαχνω
να βρω τον εαυτο μου παλι απενταντι ηρθες και καθησες
με τις χιλιαδες σου τις ερωτησεις α παναγια μου μονο μου
μ' αφησες δεν εχω πανω μου χιλιαδες απαντησεις ενω αποριες
εχω αμετριτες δεν ζητησα ποτε ομως να βρω τις λυσεις
Κράτησα απόσταση... τόση όση έπρεπε...
Ποτέ στα μάτια της... δάκρυ μου μην κυλήσεις...
Ποτέ στις μαύρες της... και στις σκοτούρες της...
Ούτε στιγμή... μην της υπενθυμίσεις...
Πως ήμουν κάποτε εγώ στο πλάι της...
Άστηνα ησυχη της να κάνει την αρχή της...
Να πάει όπου γούσταρε... κι όπου λαχτάρησε...
Να βρει τι έλειπε απ′ την ζωή της...
Κοντά της τίποτα εμένα δε μου λειπε...
Απάγγειο μου ήταν μονάχα η φωνή της...
Σκονταυτω πανω της οπου και να σταθω
λες και οι δρομοι ολοι δικοι της χιλιαδες οι φωνες
που υπαρχουν γυρω μου εγω μοναχα ακουω την δικη της
και αυτο το πατημα πανω στο στερνο μου θεε μου παρ το
αλλο δεν το αντεχω οι δρομοι ανοιγωνται να τρεξω λευτερος
πες μου ακομα γιατι κοντα της τρεχω πολυ με κουρασα και
με συχαθηκα στο καθε βημα της να 'μαι το θυμα
αυτη αμεριμνη μπορει να καθεται και ′γω ακροβατω επανω σε ενα νημα
αντε ψυχουλα μου παρ το αποφαση οτι κι αν γινει θα ναι παντα
στο μυαλο μου παντα κρυσταλυνη και αψεγαδιαστη η καθαροτητα
στο πλανο το θολο μου παντα υπεροχη και απροσαρμοστη αν ητανε
αλλιως πως θα τανε τραγουδι σαν προσευχη ειναι στο στομα μου
πανω στο σωμα μου το ποιο ομορφο λουλουδι η ομορφη η βροχη
πανω στο τζαμι μου που συντροφια κανει στην μοναξια μου
αν ηταν πλαι μου θα τελειωνε αδοξα υπευθυνη για την κακορουτινια
μου αυτο δεν γινεται πλεον στις μερες μας ο ερωτας μοναχα γινεται αγαπη
η αγαπη βοφιτρο μα και συνηθεια και αισχοι γινωνται με την καπελαγαπη δεν διαφερω απο κανενανε το ιδιο μπερδεμα εχω μες το
μυαλο μου
αλλιως το σκευτωμαι και το ονειρευωμαι κι αλλιως το λεω
και περναω τον καιρο μου ολα τα ειπα και ολα τα εκανα ελπιζω καποιοι τα μισα να καταλαβαν
ετουτο θα ηταν το κυκνιο ασμα μου μα τα δαιμονια φωτιες μου αναβαν ωρα καλη οπου κι αν βρισκεσαι για σενα δεν θα με ξαναρωτησω παω εκει που εφτασα ως τα αυτακια σου ζωη μιση και πως θα καταντησω

Trilogy

Like a forgotten prayer, I'm sorry I forgot you
But like a heartbeat, you came here today
I took your hand, held you tight
And you took a smile from my lips
I went through hard times, I answered the same
Tears wet the soil of my courtyard
You know how much I longed for you
You answered the same and I pulled the cork
I poured you wine, you smiled at me
I had a bottle stashed from back then
In a moment you seem to have aged
It happens to me too, I told you sometimes
Other things happen to me, you never sat down
I never sat down to learn either
For an "I", you burned everything
Since I'm like that, I deserve it
I couldn't find my way without you, no matter how much I searched
In the noise and in the calm
I never burned your letters
Forget what I used to say when the moon was full
I didn't tear up your copies either
I have them in the box on the attic
I spat bile from cigarettes and vinegar
And me who thought you never noticed
You always thought, you never looked
What was hidden behind the words
And you knew everything and just asked
You never asked if you could handle it
I felt bad, I changed the subject
I asked you how our white lizard is doing
You told me she mated, found a female
Who also named him a man
What happened to the house, did you change its colors?
I changed everything but I can't stay
It still has memories and scents
And I slowly fade in your memory
You thought about it slowly, you wet your lips
From a spring that wasn't mine
As if you would lose, you ran quickly
You rushed to extinguish my fire, you see
Did you do the same, did you start the same?
I didn't do the same, but I'm starting the same
You were a unique flower to me
And when I think that another touched you, I bend
I drank many poisons for you
I regret that, but I don't drink it
Things didn't turn out well in the end
This conversation hurts me, so I leave it
How are your little songs doing?
I told you they're fine, they live and travel
Hand in hand they get where they need to go
You see, they too are looking for their reciter
Tell me my time has passed
And they will pass wherever they are to take you
This moment aged me worse
Desire and ego clash with each other
The eyes still haven't had enough of you
Call them to be a little late
The tears inside you didn't fit
And they started to overflow again
The horn honked, the stars went out
As if you took the light with you
My sky darkened again
I started chasing your breath
I left the courtyard, closed myself in the walls
And I took it in my hand again...
With this one, they say, I fell asleep
But the next day woke me up
I whispered your name
And I opened the dream interpreter to explain it
The dream I saw tormented me
Come on, see how I'll calm down
Look, my day started again
And I don't see you at the cafe opposite me.
Even my coffee pot lost its scent for you
Don't ask about me - I just endure.
I put on my clothes and shoes
I put on the mask to go out to the carnival.
The dream interpreter told me hesitantly
That this day will also be crap.
But it doesn't matter - I'm used to it now
I became one with all the inanimate things of the world.
Don't worry about it, my friend,
I'll find something in the crack of time.
I'm not the first one who lost
What I loved for an "I" and only.
So what if I felt beautiful for a while?
The damn thing I'm still paying for it...
I'm still burning, I'm still dragging myself
I still spit my bile into my palm.
Don't ask me, I'm telling you, if I'm ashamed
I have myself shouting "boo".
I burn your clothes and copies
Thinking that this is how I will avoid you.
I spit on your lilies, but also on the water lilies
I monologue "where will it go, I will escape..."
In our first recitation, I thought I emptied you
From my head, but my heart is struggling.
Second stop: I didn't even cry
My damn head hurts.
Third and finished - I said to myself -
Look at the songs, but I'm still writing to you...
I wonder where my decency went?
Did I leave it in my empty grave?
I made up my mind - it doesn't go on
This situation, it became disgusting.
You're not by my side because I chose it
Because being together had no substance...
It had no meaning or colors
Everything disappeared, faded from the vinegar.
The beautiful scents, unfortunately, became
They too, you say, on a rotten board.
Your touch, I remember, didn't touch me
And your fire turned to ashes.
Love stopped being woven
For good on our little spindle.
My dream, you didn't understand it
Your dream, I didn't sit down to listen.
So conclusion: The time has come,
To close the song somewhere here...
I whispered these things to myself
I told myself these things - maybe I'll calm down.
I'm still sorry I didn't beat you,
But where will it go, someday I will beat you...
Someday I will be able to live without your thought
Just like a human being.
Not to be tormented by my every step
I will find a way to solve the mystery.
I will find the strength, far away from you
To rebuild new dreams.
This is not an invitation, nor a call
Nor do I want to meet you.
My insides never accepted
This era that lifts everything.
Borrowed loves... full of dust
These are not for me, I tell you
And for no one, we all just compromise
We search in vain for our role
But for this work, there are no other roles left.
I told myself these things and started
The day, in the end, I couldn't convince.
It's also gray weather
Let's see how I'll continue...
I got to work, I was a little late
My boss looked at me crookedly
He told me I was late and I got worried, hey man
Don't want my good, I said to myself
I smiled at him, I told him something about my car
Another day supposedly started and I'm still looking
To find myself again, you came and sat opposite me
With your thousands of questions, oh my virgin, I'm alone
You left me, I don't have thousands of answers on me, while I have countless questions
I never asked to find the solutions
I kept my distance... as much as I should...
Never in her eyes... my tear, don't roll...
Never in her darkness... and in her worries...
Not for a moment... don't remind her...
That I was once by her side...
Leave her alone to make her start...
To go wherever she liked... and wherever she longed for...
To find what was missing from her life...
Nothing was missing from me near her...
My recitation was only her voice...
I stumble upon her wherever I stand
As if all the roads are hers, thousands of voices
That exist around me, I only hear hers
And this step on my sternum, my God, take it
I can't stand it anymore, the roads open up for me to run free
Tell me again why I run close to her, I'm very tired and
I hated myself to be the victim of her every step
She can sit carefree and I walk a tightrope on a thread
Come on my soul, decide that whatever happens, it will always be
In my mind, always crystal clear and flawless purity
In my blurry plan, always wonderful and unadapted if it was
Otherwise, how would it be a song like a prayer, it's in my mouth
On my body, the most beautiful flower, the beautiful rain
On my window that keeps me company in my loneliness
If she was next to me, it would end ingloriously, responsible for the bad routine
This is no longer happening these days, love only becomes love
Love is a habit, but also a habit, and ugliness becomes with the hat, I'm not different from anyone, I have the same mess in my head
brain
I think and dream about it differently, and I say it differently
And I spend my time, I said everything and I did everything, I hope some understood half of it
This would be my swan song, but the demons lit my fires, good time wherever you are, I won't ask about you again, I go where I got to your ears, half life and how I will end up