Lyrics Trilogia - Stavento

Σαν προσευχή λυπάμαι σε ξέχασα
Σαν καρδιοχτύπι όμως σήμερα εδώ ήρθες
Το χέρι σού ′πιασα σε σφιχταγγάλιασα
Κι ένα χαμόγελο απ'τα χείλη μου πήρες
Πέρασα δύσκολα το ίδιο απάντησα
Τα δάκρυα βρέξαν της αυλής μου το χώμα
Να′ξερες πόσο σε λαχτάρησα
Το ίδιο απάντησες και τράβηξα το πώμα
Κρασί σου έβαλα μου χαμογέλασες
Είχα καβάτζα ένα μπουκάλι από τότε
Σε μια στιγμή μοιάζεις να γέρασες
Το παθαίνω κι αυτό σου 'πα πότε πότε
Παθαίνω κι άλλα ποτέ δεν έκατσες
Ποτέ δεν έκατσα κι εγώ να μάθω
Για ένα εγώ όλα τα έκαψες
Αφού είμαι τέτοιος καλά να πάθω
Δε βρήκα άκρη μακριά σου όσο κι αν έψαξα
Στη φασαρία και στη γαλήνη
Τα γράμματα σου ποτέ δεν τα 'καψα
άσε τι έλεγα όταν γέμιζε η σελήνη
Τα αντίγραφά σου κι εγώ δεν τα ′σκισα
Μέσα στην κούτα τα′χω πάνω στο πατάρι
Απ'τα τσιγάρα κι απ′ τα ξίδια χολή έφτυσα
Κι εγώ που νόμιζα δεν έπαιρνες χαμπάρι
Εσύ όλο νόμιζες ποτέ δε κοίταγες
Τι ήταν κρυμμένο πίσω απ'τις λέξεις
Κι εσύ όλα τα′ξερες και μόνο ζήταγες
Ποτέ δε ρώτησες μπορείς ν'αντέξεις;
Ένιωσα άσχημα κουβέντα άλλαξα
Σε ρώτησα τι κάνει η λευκή μας σαύρα
Μού ′πες ζευγάρωσε βρέθηκε θηλυκό
Που τον εβάφτισε κι αυτονα άντρα
Το σπίτι τι έγινε του άλλαξες χρώματα;
Τα πάντα άλλαξα μα δεν μπορώ να μείνω
Έχει ακόμα αναμνήσεις κι αρώματα
Και στη θύμησή σου αργοσβήνω
Αργά το σκέφτηκες τα χείλη σου έβρεξες
Από πηγή που δεν ήτανε δικιά μου
Λες και θα έχανες γρήγορα έτρεξες
Βιάστηκες βλέπεις να σβήσεις τη φωτιά μου
Τα ίδια έκανες τα ίδια άρχισες;
Τα ίδια δεν έκανα τα ίδια όμως αρχίζω
Ήσουνα για μένα λουλούδι ξέχωρο
Κι όταν σκέφτομαι πως σ'άγγιξε άλλος εγώ λυγίζω
Για σένα ήπια δηλητήρια πολλά
Αυτό λυπάμαι όμως δεν το πίνω
Τα πράγματα εντέλει δεν ήρθαν βολικά
Τούτη η κουβέντα με πονά γι'αυτό και την αφήνω
Τα τραγουδάκια σου τι κάνουνε;
Σου ′πα καλά είναι ζουν και ταξιδεύουν
Χέρι με χέρι εκεί που πρέπει φτάνουνε
Βλέπεις κι αυτά τα′απάγγειο τους γυρεύουν
Η ώρα μου πες ότι πέρασε
Και θα περάσουν όπου να'ναι να σε πάρουν
Τούτη η στιγμή χειρότερα με γέρασε
Η πεθυμιά κι ο εγωισμός μεταξύ τους κοντράρουν
Τα μάτια ακόμα δε σε χόρτασαν
Πάρτους τηλέφωνο λιγάκι ν′αργήσουν
Τα δάκρυα μέσα σου δε χώρεσαν
Κι άρχισαν πάλι να ξεχειλίζουν
Η κόρνα βάρεσε τ'αστέρια σβήσανε
λες και το φως το πήρες μαζί σου
Ο ουρανός μου ξανασκοτείνιασε
Να κυνηγάω άρχισα την πνοή σου
Άφησα την αυλή στους τοίχους κλείστηκα
Κι έπιασα πάλι στο χέρι μου...
Μ′ αυτήνα λέει αποκοιμήθηκα
Όμως με ξύπνησε η άλλη μέρα
Το όνομά σου σιγοτραγούδησα
Και ονειροκρίτη άνοιξα να το εξηγήσω
Τ' όνειρο που είδα με ταλαιπώρησε
Άντε να δώ πώς θα ηρεμήσω
Κοιτα που η μερα μου παλι ξεκινησε
και στον καφε απεναντι μου δεν σε βλεπω.
Ως και το μπρικι μου, σε αποθυμισε
για μενα μη ρωτας - εγω απλα αντεχω.
Βαζω τα ρουχα μου και τα παπουτσια μου
φοραω τη μασκα για να βγω στο καρναβαλι.
Ο ονειροκριτης, μου ′πε διστακτικα
πως και αυτη η μερα θα'ναι χαλι.
Μα δε γαμιεται - τωρα συνηθισα
εγινα ενα μ' ολα τ′ αψυχα του κοσμου.
Σιγα τα λαχανα, μαλακα μου,
κατι θα βρω μες τη ρωγμη του χρονου.
Δεν ειμαι δα κι ο πρωτος που εχασα
ο, τι αγαπουσα για ενα Εγω και μονο.
Τι κι αν για λιγο ομορφα ενιωσα;
Ο τρισκαταρατος ακομα το πληρωνω...
Ακομα καιγομαι, ακομα σερνομαι
ακομα φτυνω τη χολη μου μες τη χουφτα.
Μη με ρωτας, σου λεω, αν ντρεπομαι
εχω τον εαυτο μου που φωναζει "γιουχα".
Καιω τα ρουχα σου και τα αντιγραφα
νομιζοντας πως ετσι θα σε αποφυγω.
Φτυνω τα κρινα σου, μα και τα νουφαρα
μονολογω "που θα παει θα ξεφυγω..."
Στο πρωτο απαγγειο μας νομιζα σ′αδειασα
απ'το κεφαλι, μα η καρδια μου αγκομαχαει.
Δευτερη σταση: ουτε που δακρυσα
το γαμημενο το κεφαλι μου ποναει.
Τριτη και τελειωσα -ειπα απο μεσα μου-
κοιτα τραγουδια ομως ακομα σου γραφω...
Αναρωτιεμαι, που πηγε η μπεσα μου;
Λες να την αφησα στον αδειανο μου ταφο;
Το πηρα αποφαση - δε συνεχιζεται
αυτη η κατασταση, καταντησε αηδια.
Δεν εισαι πλαι μου γιατι το διαλεξα
γιατι το να′μαστε μαζι δεν είχε ουσια...
Δεν ειχε νοημα ουτε και χρωματα
χαθηκαν ολα ξεθωριασαν απ'το ξυδι.
Τα ομορφα αρωματα, δυστυχως γιναν′
κι αυτα λεκες σε σαπιο σανιδι.
Το αγγιγμα σου, θυμαμαι δεν μ' αγγιζε
και η φωτια σου, γινηκε σταχτη.
Η αγαπη επαψε να υφαίνεται
για τα καλα στο μικρο μας τ′αδραχτι.
Το ονειρο μου, δεν το καταλαβες
το ονειρο σου, δεν εκατσα ν' ακουσω.
Αρα συμπερασμα: Εφτασε η στιγμη,
το τραγουδι καπου εδω να κλεισω...
Στον εαυτο μου, αυτα ψυθιρισα
αυτα μου ειπα - μπας κι ηρεμισω.
Λυπαμαι ακομα, που δεν σε νικησα,
μα που θα παει, καποτε θα σε νικησω...
Καποτε θα μπορω χωρις τη σκεψη σου
απλα κι εγω σαν ανθρωπος να ζησω.
Να μη με τυρανα το καθε βημα μου
θα βρω τον τροπο το μυστηριο να λυσω.
θα βρω τη δυναμη, μακρυα απο σενανε
καινουργια ονειρα να ξαναχτισω.
Δεν ειναι προσκληση, ουτε και καλεσμα
ουτε που θελω να σε συναντήσω.
Ποτε τα μεσα μου, απλα δε δεχτηκαν
τουτη την εποχη που ολα τα σηκωνει.
Αγαπες δανεικες... γεματες σκονη
δεν ειναι αυτα σου λεω για μενανε
και για κανενανε, απλα συμβιβαζομαστε ολοι
ψαχνουμε ματαια το ρολο μας
μα για το εργο τουτο δεν μειναν αλλοι ρολοι.
Αυτα μου ειπα και ξεκινησα
τη μερα, εντελλει, δεν μπορεσα να πεισω.
Ειναι και γκριζος ο καιρος
αντε να δω πως θα συνεχισω...
εφτασα στην δουλεια λιγακι αργησα
στραβα με κοιταξε τ' αφεντικο μου
μου ειπε αργες και ανυσυχισα σιγα μαλακα
μου μην θες και το καλο μου ειπα απο μεσα μου
του χαμογελασα του ειπα κατι γ′ αυτοκινητο μου
αλλη μια μερα δηθεν ξεκινησε και ′γω ακομα ψαχνω
να βρω τον εαυτο μου παλι απενταντι ηρθες και καθησες
με τις χιλιαδες σου τις ερωτησεις α παναγια μου μονο μου
μ' αφησες δεν εχω πανω μου χιλιαδες απαντησεις ενω αποριες
εχω αμετριτες δεν ζητησα ποτε ομως να βρω τις λυσεις
Κράτησα απόσταση... τόση όση έπρεπε...
Ποτέ στα μάτια της... δάκρυ μου μην κυλήσεις...
Ποτέ στις μαύρες της... και στις σκοτούρες της...
Ούτε στιγμή... μην της υπενθυμίσεις...
Πως ήμουν κάποτε εγώ στο πλάι της...
Άστηνα ησυχη της να κάνει την αρχή της...
Να πάει όπου γούσταρε... κι όπου λαχτάρησε...
Να βρει τι έλειπε απ′ την ζωή της...
Κοντά της τίποτα εμένα δε μου λειπε...
Απάγγειο μου ήταν μονάχα η φωνή της...
Σκονταυτω πανω της οπου και να σταθω
λες και οι δρομοι ολοι δικοι της χιλιαδες οι φωνες
που υπαρχουν γυρω μου εγω μοναχα ακουω την δικη της
και αυτο το πατημα πανω στο στερνο μου θεε μου παρ το
αλλο δεν το αντεχω οι δρομοι ανοιγωνται να τρεξω λευτερος
πες μου ακομα γιατι κοντα της τρεχω πολυ με κουρασα και
με συχαθηκα στο καθε βημα της να 'μαι το θυμα
αυτη αμεριμνη μπορει να καθεται και ′γω ακροβατω επανω σε ενα νημα
αντε ψυχουλα μου παρ το αποφαση οτι κι αν γινει θα ναι παντα
στο μυαλο μου παντα κρυσταλυνη και αψεγαδιαστη η καθαροτητα
στο πλανο το θολο μου παντα υπεροχη και απροσαρμοστη αν ητανε
αλλιως πως θα τανε τραγουδι σαν προσευχη ειναι στο στομα μου
πανω στο σωμα μου το ποιο ομορφο λουλουδι η ομορφη η βροχη
πανω στο τζαμι μου που συντροφια κανει στην μοναξια μου
αν ηταν πλαι μου θα τελειωνε αδοξα υπευθυνη για την κακορουτινια
μου αυτο δεν γινεται πλεον στις μερες μας ο ερωτας μοναχα γινεται αγαπη
η αγαπη βοφιτρο μα και συνηθεια και αισχοι γινωνται με την καπελαγαπη δεν διαφερω απο κανενανε το ιδιο μπερδεμα εχω μες το
μυαλο μου
αλλιως το σκευτωμαι και το ονειρευωμαι κι αλλιως το λεω
και περναω τον καιρο μου ολα τα ειπα και ολα τα εκανα ελπιζω καποιοι τα μισα να καταλαβαν
ετουτο θα ηταν το κυκνιο ασμα μου μα τα δαιμονια φωτιες μου αναβαν ωρα καλη οπου κι αν βρισκεσαι για σενα δεν θα με ξαναρωτησω παω εκει που εφτασα ως τα αυτακια σου ζωη μιση και πως θα καταντησω