Lyrics and translation Sława Przybylska - Aleksiej Sergiejewicz Puszkin

Aleksiej Sergiejewicz Puszkin

Co było, nie wróci - szaty rozdzierać by próżno
Cóż, każda epoka ma własny porządek i ład
A przecież mi żal, że tu w drzwiach nie pojawi się Puszkin
Tak dobrze by dziś choć na kwadrans na koniak z nim wpaść
A przecież mi żal, że tu w drzwiach nie pojawi się Puszkin
Tak dobrze by dziś choć na kwadrans na koniak z nim wpaść

Dziś już nie musimy piechotą się wlec na spotkanie
I tyle jest aut, i rakiety unoszą nas w dal
A przecież mi żal, że po Moskwie nie suną już sanie
I nie ma już sań, i nie będzie już nigdy, a żal
A przecież mi żal, że po Moskwie nie suną już sanie
I nie ma już sań, i nie będzie już nigdy, a żal

Pozdrawiam i wielbię mój wiek, mego stwórcę i mistrza
Pojętny mój wiek, zdolny wiek mój chcę cenić i czcić
A przecież mi żal, że jak dawniej śnią nam się bożyszcza
I jakoś tak jest, że gotowiśmy czołem im bić
A przecież mi żal, że jak dawniej śnią nam się bożyszcza
I jakoś tak jest, że gotowiśmy czołem im bić

No cóż, nie na darmo zwycięstwem nasz szlak się uświetnił
I wszystko już jest - cicha przystań, non-iron i wikt
A przecież mi żal, że nad naszym zwycięstwem niejednym
Górują cokoły, na których nie stoi już nikt
A przecież mi żal, że nad naszym zwycięstwem niejednym
Górują cokoły, na których nie stoi już nikt

Co było, nie wróci... Wychodzę wieczorem na miasto
I nagle spojrzałam na Arbat i - ach, co za gość!
Rżą konie u sań, Aleksander Siergiejewicz przechadza się
Ach, może to już, może jutro wydarzy się coś
Rżą konie u sań, Aleksander Siergiejewicz przechadza się
Ach, może to już, może jutro wydarzy się coś

Алексей Сергеевич Пушкин

Что было, не вернется – одежды рвать уж тщетно,
Что ж, каждая эпоха свой знает лад и строй.
А жаль мне всё же, что в дверях не встанет Пушкин,
И хорошо бы хоть на четверть часа с ним коньячку глотнуть.
А жаль мне всё же, что в дверях не встанет Пушкин,
И хорошо бы хоть на четверть часа с ним коньячку глотнуть.

Сегодня нам не нужно пешком брести на встречу,
Так много есть машин, и в даль ракеты нас несут.
А жаль мне всё же, что по Москве уж не скользят сани,
И нет уж саней, и не будет уже никогда, а жаль.
А жаль мне всё же, что по Москве уж не скользят сани,
И нет уж саней, и не будет уже никогда, а жаль.

Приветствую и славлю свой век, творца и мастера,
Понятный век мой, век способный – ценю его и чту.
А жаль мне всё же, что, как прежде, нам божества снятся,
И как-то так выходит, что готовы мы челом им бить.
А жаль мне всё же, что, как прежде, нам божества снятся,
И как-то так выходит, что готовы мы челом им бить.

Что ж, не напрасно победой наш путь озарён,
И всё уж есть – тихая пристань, и стол, и дом, и кров.
А жаль мне всё же, что над нашей не одной победой
Возносятся пьедесталы, на коих не стоит уж никто.
А жаль мне всё же, что над нашей не одной победой
Возносятся пьедесталы, на коих не стоит уж никто.

Что было, не вернётся... Вышла я вечером в город,
И вдруг взглянула на Арбат – и, ах, какой же гость!
Ржут кони у саней, Александр Сергеевич гуляет,
Ах, может, это уже, может, завтра что-то случится.
Ржут кони у саней, Александр Сергеевич гуляет,
Ах, может, это уже, может, завтра что-то случится.