Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Bankierzy

Bankierzy

Szczęśliwi, nie szukamy Boga
Dla nas jest tylko udziałowcem
Kantoru, który prosperuje
Niech chroni nasze drzwi i okna
Od dżumy i religii obcej
Co każdy zysk dewaluuje
A będzie miał na swoją chwałę
Fundusze reprezentacyjne
Pasterze Jego będą syci
Niech nam wybaczy grzechy małe
Za wielkie niechaj skruchę przyjmie
Bośmy bankierzy
Bośmy bankierzy
Bośmy bankierzy, a nie mnisi
W skrzyniach mamy skarpety
A w skarpetach monety
Co się mnożą w monetach oczu
Serca kusi ochota
By skorzystać ze złota
Lecz niech toczy się, niech innych toczy
Niech innych toczy
Jesteśmy wszak pośrednikami
Między zamiarem a stworzeniem
Umożliwiamy czyn podjęty
Nie dziw, że się zabezpieczamy
Bo czymże jest doczesne mienie
Jak nie nadzieją na procenty?
On nas rozumie - Bogacz Biały
Inwestujący stale w niebyt
Kapitał w imię wyższej racji
Ładnie by księgi wyglądały
Gdybyśmy chcieli ściągnąć kredyt
Od Jego dzieła
Od Jego dzieła
Od Jego dzieła pankreacji
On bankrutem jest boskim
Nie posiada ni wioski
Z której mógłby się czysto wyliczyć
Ale Jego agenci
Wiedzą jak się świat kręci
I jak wszystko zapłacić - niczym
Zapłacić - niczym
Oby na zawsze miejsce znaleźć
Pomiędzy wiarą a rozumem
Między ideą a towarem
Bezpiecznym to nie bywa wcale
W interes włożyć myśl i dumę
By zamiast zysku - ponieść karę
Dlatego mamy dwa oblicza
Metali chłód, krwi żywej trwogę
Chaosu Jego weksle - w skrzyni
I to jest cała tajemnica
Szczęśliwi - nie szukamy Boga
Lecz wiemy, co
Lecz wiemy, co
Lecz wiemy, co On nam jest winien
Już Go mamy! Sakralny
Ale niewypłacalny!
Kryzys pożarł gwarancję i sumę!
A On zsyła anioła
I śmiertelny pot z czoła
Wycieramy
Jak błędny rachunek

Банкиры

Счастливые, мы не ищем Бога,
Для нас он лишь акционер
Обменника, что процветает.
Пускай хранит он двери, окна
От чумы и религий чуждых,
Что прибыль нашу девальвируют.
А у него на славу будут
Фонды представительские,
Пастыри Его — всегда сыты.
Пусть нам простит грехи он малые,
За крупные — раскаянье примет,
Ведь мы банкиры,
Ведь мы банкиры,
Ведь мы банкиры, а не монахи.
В сундуках храним мы носки,
А в носках — монеты,
Что множатся в глазах монет,
Сердце искушает охота
Воспользоваться золотом,
Но пусть катится, других пусть кружит,
Других пусть кружит.
Мы ведь всего лишь посредники
Между замыслом и твореньем,
Мы делаем возможным деянье.
Не дивно, что себя страхуем,
Ведь что такое достояние,
Как не надежда на проценты?
Он понимает нас — Богач Белый,
Вкладывающий вечно в небытие
Капитал во имя высшей цели.
Красиво б книги выглядели,
Когда б мы захотели взять кредит
У Его творения,
У Его творения,
У Его дела панкреации.
Он — банкрот божественный,
Не владеет ни деревенькой,
С которой мог бы рассчитаться,
Но Его агенты
Знают, как мир вертится,
И как всё оплатить — ничем,
Оплатить — ничем.
Чтоб навсегда найти нам место
Между верой и рассудком,
Между идеей и товаром.
Безопасным это не бывает,
Вложить в дела и мысль, и гордость,
И вместо прибыли — принять кару.
Поэтому у нас два лика:
Холод металла, трепет крови живой,
Векселя Его хаоса — в сундуке.
И в этом вся загадка,
Счастливые, мы не ищем Бога,
Но знаем, что,
Но знаем, что,
Но знаем, что Он должен нам.
Он у нас уже! Сакральный,
Но неплатежеспособный!
Кризис пожрал гарантии и сумму!
А Он посылает ангела,
И смертный пот со лба
Стираем мы,
Как счёт ошибочный.