Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Ja

Ja

Nie jestem piękny, a przyciągam wzrok,
Cieszy mnie wstręt w tworzących mnie spojrzeniach;
Sprytu nauczył mnie ułomny krok,
Co krok normalny w powód wstydu zmienia.
Wiem, że nawiedzam przyzwoite sny;
Bóg mnie spartaczył, jam wyrzut sumienia;
Dlatego wpełzam w dostojne zgromadzenia,
Gdzie racją bytu jest bezkarne - my!
A ja na złość im - nie należę.
I tak beze mnie - o mnie - gra.
Jednego nikt mi nie odbierze:
Ja jestem ja, ja, ja.
W karczmie tak siadam, by mnie widzieć mógł
Każdy obżartuch najzdrowszy i pijak;
To, co mi Bóg dał zamiast zwykłych nóg
Wokół półmiska bezwstydnie owijam.
Tym, co mam w miejsce rąk, odpędzam psy
Węszące łatwy łup w chromego strawie
I traci nastrój biesiadników gawiedź,
Co śpiewa przy mnie swoje śmieszne - my!
Bo ja na złość im - nie należę.
I tak beze mnie - o mnie - gra.
Jednego nikt mi nie odbierze:
Ja jestem ja, ja, ja.
Mam pod Ratuszem stałe miejsce, gdzie
Swój tors niezwykły wystawiam na pokaz:
Pomnik wyjątku, drżę z rozkoszy, że
Żadnego z radnych nie przepuszczę oka.
Gdy się dębowe już zatrzasną drzwi,
By przebieg obrad skryć przed losem plebsu
Wiem, że zdołałem trochę nastrój zepsuć
Tym, co tak godnie mówią, myśląc - my!
Bo ja na złość im - nie należę.
I tak beze mnie - o mnie - gra.
Jednego nikt mi nie odbierze:
Ja jestem ja, ja, ja.
W farze na najświetlistszą włażę z ław,
Gdzie przed ołtarzem tęcza lśni z witraży,
By, kiedy wierni proszą - Boże zbaw! -
Móc Mu pokazać, co z mej zrobił twarzy.
Więc patrzą na mnie, chociaż kapłan grzmi
Żeśmy jedynie niepoprawnym stadem,
Bom namacalnym przecież jest przykładem,
Że jest nieprawdą ich chóralne - my!
Bo ja na złość im - nie należę.
I tak beze mnie - o mnie - gra.
Jednego nikt mi nie odbierze:
Ja jestem ja, ja, ja.
Nie jestem sam. Odmiennych nas jest w bród!
Wciąż otorbionych wstrętem i respektem.
Bóg dał z kalectwem pokusę nam - i głód,
By się związać w pokręconych sektę.
Partia Potworków! Rząd zatrutej krwi!
Ach, cóż za ulga - unormalnić skazy!
Nakaz szacunku, a nie gest odrazy,
Wystarczy - ja! ja! ja! - zmienić w - my!!
Nie, nie chcę wpływać i należeć!
I tak beze mnie - o mnie - gra.
Jednego nikt mi nie odbierze:
Ja jestem ja! ja! ja!

Me

I'm not handsome, yet I draw the eye,
The disgust in their stares, it brings me joy;
My flawed steps taught me cunning sly,
Turning each normal stride into shameful ploy.
I know I haunt decent dreams at night;
God's botched creation, a guilty plight;
So I crawl into gatherings polite,
Where their unpunished "we" holds all the might.
But I, to spite them, don't belong.
And even without me, their song goes on.
One thing they can't take away:
I am me, me, me.
In taverns, I sit where I can be seen,
By every glutton and drunkard, hale and keen;
What God gave me instead of legs, I glean,
And wrap it around the platter, obscene.
With what I have in place of hands, I chase,
The dogs sniffing for scraps in my cripple's space.
The feasting crowd loses its merry trace,
As they sing their joyful "we" in my face.
But I, to spite them, don't belong.
And even without me, their song goes on.
One thing they can't take away:
I am me, me, me.
By the Town Hall, I have a chosen spot,
Where my unusual torso I flaunt and trot:
A monument of exception, I shiver, hot,
Knowing no councilman's gaze I'll let be forgot.
When the oaken doors slam with a thud,
To hide their dealings from the common blood,
I know I've managed to spoil their mood,
Those who speak with such dignity, thinking "we" is good.
But I, to spite them, don't belong.
And even without me, their song goes on.
One thing they can't take away:
I am me, me, me.
In the church, I climb the brightest pew,
Where stained-glass rainbows shimmer, ever new,
So when the faithful plead, "Lord, save us, do!",
I can show Him what He made of my face, too.
They stare at me, though the priest's voice booms,
That we're just a flock of wayward grooms,
For I'm the living proof that dooms,
Their choral "we," exposing its falsehood and fumes.
But I, to spite them, don't belong.
And even without me, their song goes on.
One thing they can't take away:
I am me, me, me.
I'm not alone. There are many like me,
Forever burdened with disgust and decree.
God gave us with our flaws a tempting plea,
To unite in a twisted sect, you see.
The Party of Freaks! The rule of poisoned blood!
Oh, what a relief, to normalize the mud!
Demand respect, not a gesture crude,
Just change "me! me! me!" to "we!!" it would.
No, I don't want to influence or belong!
And even without me, their song goes on.
One thing they can't take away:
I am me! me! me!