Paroles et traduction Michał Bajor - To Może Zdarzyć Się Wszędzie

To Może Zdarzyć Się Wszędzie

Tak było jest i będzie
Od tego nie da się uciec
To może zdarzyć się wszędzie
I w każdej życia minucie
Na drodze większej czy mniejszej
Dokąd bym nią nie miał iść
Nagle się zechcę obejrzeć
I taka zrodzi się myśl
Nocą i dniem skąd idę wiem
Ale czy wiem dokąd idę
I która z gwiazd da mi swój blask
Gdzie znajdę moją Kolchidę
Czy siostry dwie polubią mnie
Szara samotność i troska
Czy srebrny śmiech czy wredny pech
Posłużą mi za drogowskaz

To może trwać tylko chwilę
Dzień miesiąc a może dłużej
Przerwa w podróży i tyle
Przystanek w życia podróży
Nad mapą swych losów siadam
Treść pytań znam nie od dziś
I odpowiedzi układam
By według nich dalej iść
Przecina jak nożem mój szlak
Tu większa rzeka tam rzeczka
I tam i tu przy drogach stu
Piosenki są jak miasteczka
A gdy zmierzch dnia ochotę ma
By wykpić me kroki małe
To wcale nie przygnębia mnie
Liczy się, że próbowałem

I myśl o skronie uderza
Myśl dosyć prosta najczęściej
Czy aby wiesz dokąd zmierzasz
Czy aby wiesz czym jest szczęście
Chór mędrców ten ważny temat
Podsuwa mi w drodze mej
I pewno Kolchidy nie ma
Lecz będę wciąż szukał jej
I każdy świt powtarza mi
Bym ufał losowi swemu
Że świtu biel wskazuje cel
Że się przybliżam ku niemu
I pełny gaz i raz po raz
Gonię i pędu mnie zmniejszam
Gdzie drogi kres Kolchida jest
Nieznana więc najpiękniejsza
Gdzie drogi kres piosenka jest
Nieznana więc najpiękniejsza

Это Может Случиться Везде

Так было, есть и будет,
От этого никуда не деться.
Это может случиться везде
И в каждую минуту жизни.
На дороге большой или малой,
Куда бы по ней ни шел,
Вдруг захочу оглянуться,
И такая родится мысль:
Ночью и днем, откуда иду, я знаю,
Но знаю ли, куда иду?
И какая из звезд подарит мне свой свет,
Где найду я свою Колхиду?
Полюбят ли меня две сестры?
Серая одиночество и тревога,
Или серебряный смех, или злой рок
Послужат мне за указатель?

Это может длиться лишь мгновение,
День, месяц, а может, дольше.
Перерыв в пути и только,
Остановка в жизненном странствии.
Над картой своей судьбы я склоняюсь,
Суть вопросов знаю не первый день.
И ответы выстраиваю,
Чтобы по ним дальше идти.
Как ножом, мой путь пересекает
То большая река, то речушка.
И там, и тут, у сотни дорог
Песни, словно городки.
А когда сумерки дня захотят
Высмеять мои малые шаги,
Меня это совсем не огорчает,
Важно, что я пытался.

И мысль в висок ударяет,
Мысль довольно простая, чаще всего:
А знаешь ли ты, куда идешь?
А знаешь ли ты, что такое счастье?
Хор мудрецов эту важную тему
Подсказывает мне в пути.
И, наверно, Колхиды нет,
Но я буду продолжать искать ее.
И каждый рассвет твердит мне,
Чтобы я доверял своей судьбе,
Что белизна рассвета указывает цель,
Что я приближаюсь к ней.
И полный газ, и снова, и снова
Спешу и замедляю свой бег.
Где конец пути — там Колхида,
Неведомая, а значит, прекраснейшая.
Где конец пути — там песня,
Неведомая, а значит, прекраснейшая.