Paroles et traduction Michał Bajor - Warszawa w Czasach Mego Debiutu

Warszawa w Czasach Mego Debiutu

Wspomnienia trwają długo, wiadomo
Kiedy je pamięć zachowa,
Warszawa w czasach mego dyplomu
Nie była zbyt kolorowa

Socjalistyczne dni bez litości
Dłużyły mi się najczęściej
Miały najbrzydszy odcień szarości
Ale na szczęście, na szczęście.

Nad samą Wisłą teatr był,
Na szarość panaceum
Wdzięcznymi oklaskami lśnił
Mój Teatr Ateneum

Ten czas, jak sen, w pamięci mam
Sen, który się nie prześni
Kiedy co wieczór biegłem tam
By śpiewać Brechta pieśni

Tu wyśpiewałem radość, żal
I krągły, jak z reklamy
Powiśla niebem w siną dal
Szedł księżyc z Alabamy

I puszczał do mnie oko, i
Zastygał nad mą głową
Jak gdyby chciał powiedzieć mi
Że wszystko mam przed sobą

Gdybym miał użyć sporego skrótu
Rzekłbym, chcąc prawdy być blisko-
Warszawa w czasach mego debiutu
Nie lśniła towarzysko

Tłum zagoniony- do pracy, z pracy
Mrukliwy, z nosem w gazecie
I ludzie smutni, i jacyś tacy
Ale nie wszędzie, bo przecież.

Nad samą Wisłą teatr był
Głupoty mrok rozgarniał
Świetnymi pomysłami lśnił
I błyszczał jak latarnia

Ten czas, jak sen, w pamięci mam
Co serce rozwesela
Kiedy co wieczór biegłem tam
By śpiewać pieśni Brela

I rwał się z teatralnych sal
Do Królewskiego Traktu
Ten Pana Brela słynny walc
Ten walc na tysiąc taktów

I puszczał do mnie oko, i
Zastygał nad mą głową
Jak gdyby chciał powiedzieć mi
Że wszystko mam przed sobą

Ten czas, jak sen, w pamięci mam
Choć lat minęło wiele
Kiedy co wieczór biegłem tam
By śpiewać Brechta z Brelem

W pamięci sobie raz po raz
Powtarzam takie słowa-
To był mój teatr i mój czas
Który mnie ukształtował

On dał mi pod stopami grunt
Pogląd na ważne sprawy
Mój teatr- najjaśniejszy punkt
Na mapie mej Warszawy!

Варшава времён моего дебюта

Воспоминания длятся долго, известно,
Когда их память сохранит.
Варшава времён моего диплома
Не была слишком красочной.

Социалистические дни безжалостно
Тянулись для меня чаще всего.
Имели самый унылый оттенок серости,
Но, к счастью, к счастью...

Над самой Вислой театр был,
От серости панацея.
Благодарными аплодисментами сиял
Мой Театр Атенеум.

То время, как сон, в памяти храню,
Сон, который не забыть.
Когда каждый вечер бежал я туда,
Чтобы петь песни Брехта.

Здесь я пел о радости, о печали,
И круглый, словно из рекламы,
Над Повисляньем в синюю даль
Плыл месяц из Алабамы.

И подмигивал мне, и
Застывал над моей головой,
Как будто хотел сказать мне,
Что всё у меня впереди.

Если бы мне пришлось коротко сказать,
Сказал бы, желая быть ближе к правде,
Варшава времён моего дебюта
Не блистала светской жизнью.

Толпа загнанная — на работу, с работы,
Угрюмая, с носом в газете.
И люди грустные, и какие-то такие…
Но не везде, ведь, конечно же...

Над самой Вислой театр был,
Мрак глупости разгонял.
Блестящими идеями сиял
И светил, как фонарь.

То время, как сон, в памяти храню,
Что сердце веселит.
Когда каждый вечер бежал я туда,
Чтобы петь песни Бреля.

И вырывался из театральных залов
К Королевскому тракту
Тот знаменитый вальс пана Бреля,
Тот вальс на тысячу тактов.

И подмигивал мне, и
Застывал над моей головой,
Как будто хотел сказать мне,
Что всё у меня впереди.

То время, как сон, в памяти храню,
Хоть много лет прошло.
Когда каждый вечер бежал я туда,
Чтобы петь Брехта с Брелем.

В памяти себе снова и снова
Повторяю такие слова:
Это был мой театр и моё время,
Которое меня сформировало.

Он дал мне опору под ногами,
Взгляд на важные дела.
Мой театр — самая яркая точка
На карте моей Варшавы!