Paroles et traduction Mohsen Namjoo - Tango

Tango

تمام این شعر
که سه واژه اش را هنوز بیشتر نسروده ام
قبل از این نسروده ام
میخواهد بگوید که هوا برای زندگی کافی نیست
و نور نیز لازم
و این میرساند
که اگر رسانا باشد شعر
آنکه میسراید میتواند مرده باشد
و میتواند کور کامل
و این میرساند
که آنکه میرساند
عاشق است
که کور میتواند باشد مرده
پس هوا را از او بگیر
خنده ات را نه
هوا را از او بگیر
گریه ات را نه
که موی گندیدهٔ به چشم نامده ات هم
مازاد بر مصرف من است
من همان هشتاد برگ برجسته یک خطم
و تو زیبا نفس ناسلامت منی اکنون
اصلا تو خورشیدی
از این شعر تکراری تر ممکن است؟
اصلا تو شراره ای
نه!
همان خورشیدی
که پشت ابر نمانده ای و نمیمانی و نخواهی ماند و نمانی خواه
سی ها سال میگذرد که بتوانم تشدید بر سلامتم بگذارم
اگر تو بخواهی
و تو! آی تو! ناسلامت کرده مرا و سلامت میکنم
هوا را از من بگیر
خنده ات را نه
هوا را، فضا از من بگیر
غذا را و فضا را و غذا را از من بگیر
حظّ ها را از من بگیر
خنده ات را نه
نور را از من بگیر
شعله ات را نه
وفا را از من بگیر
گریه ات را نه
حالا لختم و پختم از دستت دیگر
مرده ام فکر کنم
اما خنده ات را نه
بعید است زنده باشم
مرده ام
سعید است دستی که پاره میکند گرده ام
سعید است، امامیست
سعید امامیست
من قتل های اخیر زنجیره ای توام
من همجیره ای تو
که جیره را، شیره را از من بگیر
باغ پر خنده ات را نه
کشته اند مرا لبانت و دندانانت
و همهٔ آن رسته ها بر جانت
که خنده ات را نه
کشته اندم و جسدم در جایی پنهان است
تویی که میشناسمت، ای آینه بردار
ای سردار آینه
ای نظر میکنی بر آینه
چون نظر کردی بر آینه جسدم بر تو پنهان است
لاله روییده است بر کفنم
کشته اندم و زیر لالهٔ گوشت انداخته اند
لالهٔ گوشت
همان هالهٔ لالهٔ گوشت که ابتدا آغاز تمام جهان بود
جهان را از من بگیر
امان را، خزان را، باد وزان را
ای باد وزنده از برج
پرتابم کن که بیفتد این شاعر
تمام این شعرها را سروده
که بیفتد مرد مردهٔ زیر لاله لوله
سی ها سال، چهل ها سال میگذرد
که آن زیر پنهان است این شاعر
هوا را از او بگیر
هوای وزنده
باد وزنده را از من، که خودمم، همو که شعر تکراری میسرایم
من کلیشه ام
هشتاد برگ برجسته یک خط، دو خط و ده ها خط هم که بسرایم
آزاد نمیشود عشقم
عشق یعنی مغز بیست هزار تخمهٔ آفتاب گردان را
میان قوطی کبریت ریختن
عشق یعنی از یک دگر آویختن
وقتی تمام جهان در راه است
و ول است و رهاست
رها را از من بگیر
خنده ات را نه
خطا را از من بگیر
گریه ات را نه زود
وفا را، صفا را، نگارا نه
زود
نگارا، نگارا نه
زود
آرا نه
زود
آرا زود
آرا زود
تمام این شعر قبل از آنکه بسرایمش
میخواست همین را بگوید

Tango

This entire poem,
of which I have yet to write more than three words,
I haven't written before,
wants to say that air isn't enough for life,
and light is also necessary.
And this implies
that if poetry is a conductor,
the one who writes it could be dead,
and could be completely blind.
And this implies
that the one who conveys
is in love,
for the blind could be dead.
So take the air from him,
but not your laughter.
Take the air from him,
but not your tears.
For even your unkempt hair, unseen by my eyes,
is more than I need.
I am that eighty-page embossed single line,
and you are my beautiful unhealthy breath now.
In fact, you are the sun.
Could it be any more clichéd than this poem?
In fact, you are a spark.
No!
You are the sun,
who hasn't and won't stay behind the clouds, and won't and will not stay.
Thirty years pass so I can emphasize my health,
if you wish.
And you! Oh you! You've made me unhealthy and I'll make myself healthy.
Take the air from me,
but not your laughter.
Take the air, the space from me,
take the food and space and food from me,
take the pleasures from me,
but not your laughter.
Take the light from me,
but not your flame.
Take loyalty from me,
but not your tears.
Now I'm naked and cooked because of you,
I think I'm dead,
but not your laughter.
It's unlikely that I'm alive,
I'm dead.
Blessed is the hand that tears my back,
blessed, it's an Imam,
it's Saeed Emami.
I am your recent chain murders,
I am your sibling,
who takes the ration, the syrup from me,
but not your laughter-filled garden.
Your lips and teeth have killed me,
and all those strands on your soul,
but not your laughter.
They killed me and my body is hidden somewhere,
you who know me, oh mirror bearer,
oh commander of the mirror,
oh you who look into the mirror,
since you looked into the mirror, my body is hidden from you.
A tulip has grown on my shroud,
they killed me and put me under the tulip of flesh,
the tulip of flesh,
the same halo of the tulip of flesh that was the beginning of the whole world.
Take the world from me,
the safety, the autumn, the blowing wind,
oh wind blowing from the tower,
throw me so that this poet falls,
who has written all these poems,
so that the dead man under the tulip pipe falls.
Thirty years, forty years pass,
that this poet is hidden there.
Take the air from him,
the blowing air,
the blowing wind from me, who am myself, the one who writes repetitive poems.
I am a cliché.
Even if I write eighty embossed pages, one line, two lines, and dozens of lines,
my love will not be freed.
Love means pouring the brains of twenty thousand sunflower seeds
into a matchbox.
Love means hanging from each other
when the whole world is on its way
and is free and untethered.
Take the freedom from me,
but not your laughter.
Take the mistake from me,
but not your tears, not so soon.
Loyalty, purity, beloved, no,
not so soon.
Beloved, beloved, no,
not so soon.
Ara, no,
not so soon.
Ara soon,
Ara soon,
This entire poem, before I wrote it,
wanted to say just this.