paroles de chanson Tango - Mohsen Namjoo

تمام این شعر
که سه واژه اش را هنوز بیشتر نسروده ام
قبل از این نسروده ام
میخواهد بگوید که هوا برای زندگی کافی نیست
و نور نیز لازم
و این میرساند
که اگر رسانا باشد شعر
آنکه میسراید میتواند مرده باشد
و میتواند کور کامل
و این میرساند
که آنکه میرساند
عاشق است
که کور میتواند باشد مرده
پس هوا را از او بگیر
خنده ات را نه
هوا را از او بگیر
گریه ات را نه
که موی گندیدهٔ به چشم نامده ات هم
مازاد بر مصرف من است
من همان هشتاد برگ برجسته یک خطم
و تو زیبا نفس ناسلامت منی اکنون
اصلا تو خورشیدی
از این شعر تکراری تر ممکن است؟
اصلا تو شراره ای
نه!
همان خورشیدی
که پشت ابر نمانده ای و نمیمانی و نخواهی ماند و نمانی خواه
سی ها سال میگذرد که بتوانم تشدید بر سلامتم بگذارم
اگر تو بخواهی
و تو! آی تو! ناسلامت کرده مرا و سلامت میکنم
هوا را از من بگیر
خنده ات را نه
هوا را، فضا از من بگیر
غذا را و فضا را و غذا را از من بگیر
حظّ ها را از من بگیر
خنده ات را نه
نور را از من بگیر
شعله ات را نه
وفا را از من بگیر
گریه ات را نه
حالا لختم و پختم از دستت دیگر
مرده ام فکر کنم
اما خنده ات را نه
بعید است زنده باشم
مرده ام
سعید است دستی که پاره میکند گرده ام
سعید است، امامیست
سعید امامیست
من قتل های اخیر زنجیره ای توام
من همجیره ای تو
که جیره را، شیره را از من بگیر
باغ پر خنده ات را نه
کشته اند مرا لبانت و دندانانت
و همهٔ آن رسته ها بر جانت
که خنده ات را نه
کشته اندم و جسدم در جایی پنهان است
تویی که میشناسمت، ای آینه بردار
ای سردار آینه
ای نظر میکنی بر آینه
چون نظر کردی بر آینه جسدم بر تو پنهان است
لاله روییده است بر کفنم
کشته اندم و زیر لالهٔ گوشت انداخته اند
لالهٔ گوشت
همان هالهٔ لالهٔ گوشت که ابتدا آغاز تمام جهان بود
جهان را از من بگیر
امان را، خزان را، باد وزان را
ای باد وزنده از برج
پرتابم کن که بیفتد این شاعر
تمام این شعرها را سروده
که بیفتد مرد مردهٔ زیر لاله لوله
سی ها سال، چهل ها سال میگذرد
که آن زیر پنهان است این شاعر
هوا را از او بگیر
هوای وزنده
باد وزنده را از من، که خودمم، همو که شعر تکراری میسرایم
من کلیشه ام
هشتاد برگ برجسته یک خط، دو خط و ده ها خط هم که بسرایم
آزاد نمیشود عشقم
عشق یعنی مغز بیست هزار تخمهٔ آفتاب گردان را
میان قوطی کبریت ریختن
عشق یعنی از یک دگر آویختن
وقتی تمام جهان در راه است
و ول است و رهاست
رها را از من بگیر
خنده ات را نه
خطا را از من بگیر
گریه ات را نه زود
وفا را، صفا را، نگارا نه
زود
نگارا، نگارا نه
زود
آرا نه
زود
آرا زود
آرا زود
تمام این شعر قبل از آنکه بسرایمش
میخواست همین را بگوید