Paroles et traduction Łona i Webber - Nie Ma Nas

Nie Ma Nas

Zwykły dzień jakich tysiąc
Mam chytry cel aby słysząc jak wyje budzik trochę ten świt ostudzić albo w ogóle go wyciąć
Ale to uparty bydlak i w tym tygodniu chyba po raz czwarty wygra
Więc z trudem wstaję, choć jutrzenki blask nieco wyblakł
Wychodzę z domu by spostrzec, że znowu jest postęp w tym ogólnonarodowym ruchu torów
Gdzie rozpęd biorą po to, żeby coś jebnąć jak piorun na oślep
Codziennie włączam stoper po czym liczę ile minut minie nim ktokolwiek obcy spojrzy mi w oczy albo nim

Przemknie jemu lub jej choćby półgębkiem, czemu by nie
Uśmiech, co wstępnie trzymał, ale wygrał z nim podstępnie wykrzywiony grymas
Czekam na dzień, który uczyni, że poczuję że łączy mnie z nimi więcej niż to brnięcie w przód po jednej linii
Jakiś gest, można rzec, że to pusty gest, ale to słuszny test, jeśli z tych pustych gestów możesz więź jakąś kreślić
I idę obcy wśród swoich przez tłum co obcość prawdopodobnie w genach ma
I szukam symboli czy chociażby pustych gestów, bo bez tego nie ma nas

Nie ma, nie ma, nie ma nas...
Nie ma, nie ma, nie ma nas...

Patrzę od dawna, jeszcze nie jak pitbull, już jak wilczur, bo do diabła jestem u siebie wśród nieprzyjaznych tubylców
Jest prawda w tym jakaś o nas, że na ogół tak suniemy ponad tymi co nam przecinają drogę
W tłumie czy w domach, swój staje się obcy
Przy czym byle co nas umie przekonać, że kiedy mówi możesz stawiać, że ma w tym interes spokojnie
Kiedy milczy - gardzi bezspornie, kiedy patrzy - deklaruje wojnę
Codziennie staram się scalać ten skrzęt ich z całością
Co taki już wdzięk jej, że w najlepszym razie patrzy obojętnie
A że oczy ma na ogół wilcze, to konflikt wisi w powietrzu jak na żyłce

Nie musimy ze sobą gadać, ale moglibyśmy sympatyczniej milczeć
Nie musimy oczekiwać cudu - w tej materii raczej bym entuzjazm studził
Ale nie musimy sobie nic mówić, żeby dostrzec w ludziach choćby odrobinę ludzi
Czekam bezwiednie na jakiś znak, chociaż nadzieja blednie
Bo ten stoper, co w poprzedniej zwrotce odpaliłem, ciągnie biegnie
Bo jak go wyłączyć, kiedy każdy bez celu z pustym wzrokiem brnie na czas?
A wystarczyłby odruch, jakikolwiek ludzki odruch, bo bez tego nie ma nas

Nie ma, nie ma, nie ma nas...
Nie ma, nie ma, nie ma nas...
Nie ma, nie ma, nie ma nas...
Nie ma, nie ma, nie ma nas...

We Are Not Here

An ordinary day, like a thousand others
I have a cunning goal: upon hearing the alarm clock howl, to cool down this dawn a bit, or even cut it out entirely
But it's a stubborn bastard, and this week, for the fourth time I think, it will win
So I get up with difficulty, although the glow of dawn has faded somewhat
I leave the house to see that there is progress again in this nationwide track movement
Where they gather momentum just to slam something like a blind lightning strike
Every day I turn on the stopwatch and then count how many minutes will pass before any stranger looks into my eyes or before

A half-word passes his or her lips, why not?
A smile that initially held on, but a wry grimace cunningly defeated it
I'm waiting for the day that will make me feel that more connects me with them than this trudging forward on one line
Some gesture, one might say it's an empty gesture, but it's a valid test if you can draw some kind of bond from these empty gestures
And I walk, a stranger among my own, through a crowd that probably has strangeness in its genes
And I'm looking for symbols or even empty gestures, because without that, we are not here

We are not, we are not, we are not here...
We are not, we are not, we are not here...

I've been looking for a long time, not like a pitbull yet, but like a German shepherd, because damn it, I'm at home among unfriendly natives
There is some truth in this about us, that in general we glide above those who cross our path
In the crowd or at home, one's own becomes a stranger
And anything can easily convince us that when they speak, you can bet they have a stake in it
When they are silent - they undoubtedly despise, when they look - they declare war
Every day I try to integrate this box of theirs with the whole
Which has such a charm that at best it looks indifferently
And since her eyes are generally wolfish, conflict hangs in the air like on a thread

We don't have to talk to each other, but we could be more pleasant in silence
We don't have to expect a miracle - in this matter, I would rather dampen enthusiasm
But we don't have to say anything to each other to see at least a bit of humanity in people
I wait unconsciously for some sign, although hope fades
Because this stopwatch that I started in the previous verse keeps running
Because how to turn it off when everyone aimlessly trudges along with an empty gaze?
And any reflex would be enough, any human reflex, because without that, we are not here

We are not, we are not, we are not here...
We are not, we are not, we are not here...
We are not, we are not, we are not here...
We are not, we are not, we are not here...