Текст и перевод песни BEHM - Yhtä vaille kaksi

Yhtä vaille kaksi

En oikein osaa olla täälläkään,
Ei mitään sopivaa oo päälläkään.
Mitä muuta tekisin?
Ketä suutelisin?
Tuijjottelisinko kotonani seinää?
Tv puuttuu siit nii uutisia ei nää.
Ne huomaa dekadentin taiteilijan.
Se juhliin onnensa hukkaa.
Piilotan introvertin vaiheilijan,
Laitan hatun, kun en koskaan kampaa tukkaa,
Lähden kotiin mut jos uni ei vaan tuukkaan.
On kello kahta vaille yksi,
Taas tää kääntyi selittelyksi.
Ja meitä yhtä vaille kaksi,
Ajatus tää jää lukemattomaksi.
Mä en tiedä vielä mitä multa puuttuu.
En saanut pidettyä rakastajaa,
Se alkoi vähän liikaa rakastamaan.
Kun alkaa paljon tuntemaan,
Niin se saattaa satuttaa,
Enkä haluu enää yhtään osumaa.
Silti odotan sua, kuinka osuvaa?
Olisitko kun ei kukaan muu,
Et samaan lauseeseen vois asettuu?
Kanssa niiden ihmisten,
Joita nyt jo välttelen.
Oisit odotuksen arvoinen,
Ja susta tarpeeksi mä saisi en.
On kello kahta vaille yksi,
Taas tää kääntyi selittelyksi.
Ja meitä yhtä vaille kaksi,
Ajatus tää jää lukemattomaksi.
Mä en tiedä kuka viereltäni puuttuu.
Lähden kävelylle aurinkoon.
Uskon moneen, mutten taida uskoo kohtaloon.
Vielä vuosienkin päässä nään,
Saman naisen joka etsiikin vain itseään.
Mut ei koskaan avaa silmiään, ei.

Без пяти два

Мне здесь не по себе,
И наряд не к месту совсем.
Чем бы еще заняться?
Кого бы поцеловать?
Дома пялиться в стену?
Там нет телевизора, новости не посмотреть.
Они заметят декадентскую художницу.
Она свое счастье на вечеринках проматывает.
Спрячу свою интровертную сторону,
Надену шляпу, ведь я никогда не расчесываюсь,
Пойду домой, но если сон не придет.
Без пяти два на часах,
И снова всё сводится к оправданиям.
Нас без одного двое,
Эта мысль останется непрочитанной.
Я не знаю, чего мне не хватает.
Не смогла удержать любовника,
Он начал слишком сильно любить.
Когда начинаешь много чувствовать,
Это может ранить,
А я больше не хочу боли.
И все же жду тебя, как иронично?
Ты был бы таким, как никто другой,
Не мог бы стоять в одном ряду?
С теми людьми,
Которых я теперь избегаю.
Ты был бы достоин ожидания,
И тебя бы мне было достаточно.
Без пяти два на часах,
И снова всё сводится к оправданиям.
Нас без одного двое,
Эта мысль останется непрочитанной.
Я не знаю, кого мне не хватает рядом.
Пойду прогуляюсь на солнце.
Я верю во многое, но не верю в судьбу.
Даже годы спустя я вижу,
Ту же женщину, которая ищет только себя.
Но никогда не откроет глаз, нет.