Текст и перевод песни Buka feat. Skor - Już nie (Kris rmx)

Już nie (Kris rmx)

Nie chcę świata bez uczuć, skał w bezruchu
I bez fali mórz, burz obdartych z huku.
Nie chcę dławić już martwych pieśni buntu,
Zaciśniętych pięści, żołnierzy bez mundurów
Ani róż, wyrwanych przez czarną zawiść
Przez cierni aksamit w kielni łez przeplatanych
Przez nasze błędy i mętlik w nas samych
I którędy wracamy, gdy nas więzi pętlami.
Nie chcę patrzeć już na krwawy księżyc bez bieli,
Blady zenit i kurz naszych pragnień i celi.
Chcemy wierzyć już,
Chcemy być sobą na zawsze znów
Gdy obok krocząc na kartce upadnie wróg. Chcemy nadziei, skazani na porażkę
W świecie poemy odzianej czarnym zamszem,
W dekadencji tonie, biec po szczęście - to my
Kwiaty na betonie, których nie zdepczesz!
Nie chcę kosmosu bez planet i nocy bez gwiazd
Nie chcę grać muzyki bez duszy, bez nas
Bez nazw uśpieni, bez imion, bez łez,
Wtuleni w poezje i w biel aż po kres. Oddycham, a powietrze wbija w płuca ostrza
Księżyc rozpływa się pośród bólu doznań
Tak bardzo chce poznać cię - zanika wszechświat,
Rozrywam pustynie chwil, by znaleźć ziarno szczęścia. Oddycham, esencja dni ucieka po wskazówkach,
Zanikam, parują łzy w atramencie jutra,
Szaleje pustka, wieją wichry przeznaczenia,
Rzucam kamień, pęka zwierciadło i zmieniam się
I tli nadzieja się, a ja kocham ten świat,
Jest tak zimno a ja wielbię tą ciemność
Znika wszystko co miałem ci dać
I nie pamiętam już nic wszystko jedno

I Don't Want (Kris rmx)

I don't want a world without feelings, rocks without motion
And without the waves of the sea, storms without thunder.
I don't want to stifle the dead songs of rebellion
Fists clenched, soldiers without uniforms
Nor roses, torn apart by black envy
Through the velvet thorn in the trowel of woven tears
Through our mistakes and the chaos within us
And through which we return when we are bound by chains.
I don't want to look at a bloody moon without white anymore
Pale zenith and dust of our desires and goals.
We want to believe already
We want to be ourselves forever again
When the enemy falls on the page as we walk beside. We want hope, doomed to failure
In a world of a poem dressed in black suede
Drowning in decadence, running after happiness - that's us
Flowers on concrete that you can't trample!
I don't want a cosmos without planets and nights without stars
I don't want to play music without a soul, without us
Sleeping without names, without names, without tears
Cuddled in poetry and in white until the end. I breathe, and the air pierces my lungs like blades
The moon dissolves amidst the pain of experience
I want to know you so badly - the universe fades
I'm tearing apart the desert of moments to find a grain of happiness. I breathe, the essence of days escapes on the hands of the clock
I'm fading away, tears evaporate in tomorrow's ink
Emptiness rages, the winds of destiny blow
I throw a stone, the mirror cracks and I change
And hope glows and I love this world
It's so cold and I love this darkness
Everything I had to give you disappears
And I don't remember anything anymore, it doesn't matter