Текст песни Tbs - EZG

Van '98 tot 2008
TBS1
Ik vraag op een gegeven moment:
"Geef me nog een TBS" en ze laten me gewoon de straat op schieten. Dat monster dat op een gegeven moment dat in me zit, echt, dat was in staat om naar buiten te gaan, maar geloof me, ik heb dat ingehouden. Ik heb die tweede TBS niet verdient nou, ik ben goed m'n best aan het doen, maar geloof me, die kankerleijers kunnen de tering krijgen. De volgende keer sluiten ze me op en gaan ze me echt niet meer loslaten.

Ik ben gehypnotiseerd ik heb een jeugd waar ik somber naar terugkijk.
Ik ben geen lieverdje meer maar een rat die in het donker zijn rust krijgt.
Zo'n (?) TBS dokter: dit jong is de kluts kwijt.
Lees de wet ik deed het niet expres, het was mijn onderbewustzijn.
Mijn narcistische vriendinnetje vind me kankersaai, toch houd ik als we ruzie hebben toch steeds mijn beide handen bij.
Maar er komt een dag dat ik ontplof en d'r niet langer paai met dure shit omdat ze hoogst waarschijnlijk met een ander naait.
Ik ben kankermager dus moet ik op straat een wapen dragen, ben in mijn pubertijd alleen maar in elkaar geslagen.
Ik had geen vader of man waaraan ik m'n raad kon vragen, ik had een maar waar ik tot aan m'n twaalfde tegenaan mocht slapen.
Ik wilde vroeger bij de skotoe, ik dacht dat is vet, mensen bekeuren die ik haat en schijt hebben aan de wet. Nu is al jaren die gedachte weg.
Ik heb een hekel aan politie sinds de eerste steen die ik gooide naar een platte bek.

Ik zit huilend op de grond en sla m'n vuist kapot. Ik heb een monster in mezelf en ik wil niet dat die naar buiten komt.
Dit is niet normaal meer, ik wil even weg, geen stress, geef me TBS.
Huilend op de grond en sla m'n vuist kapot. Ik heb een monster in mezelf en wil niet dat die naar buiten komt. Dit is niet normaal meer, ik wil even weg, geen stress, geef me TBS.

Ik ben normaal niet zo'n persoon die over angsten praat, ik krop het liever op totdat ik huilend op het randje sta. Ik ben niet trots dat het niet bepaald de goede kant op gaat, maar hoe ik ben behandeld in mijn jeugd heeft me psychisch in de war gemaakt.
Wat jij normaal vindt, vind ik kinderlijk.
Dat jij een goede baan hebt, vind ik hinderlijk.
Naakte kutjes verblinden me, ik houd van drank en drugs en met dat laatste wil ik minderen.
Ik ben bang, verstop mezelf voor satan, maar toch vindt 'ie me.
Ik zal nooit voor de pastoor knielen.
Vermoord ik 'm liever, wens 'm tyfus, kanker of andere woordziektes.
Ik heb een morbide voorliefde voor kantoortypes die op hun werk alle mensen kapotschieten.
Nu zit ik hier, laat elke dokter m'n snikkel zien.
Een verknipte freak, zie ponypacks en ik lik papier.
High van medicijnen die ze spuiten want ik slik ze niet. Nu zie ik dat kartonnen bekertje aan voor een blikje bier.

Ik zit huilend op de grond en sla m'n vuist kapot. Ik heb een monster in mezelf en ik wil niet dat die naar buiten komt.
Dit is niet normaal meer, ik wil even weg, geen stress, geef me TBS.
Huilend op de grond en sla m'n vuist kapot. Ik heb een monster in mezelf en wil niet dat die naar buiten komt. Dit is niet normaal meer, ik wil even weg, geen stress, geef me TBS.

Dus zoals het gehoord wordt nou: volgende keer sla ik weer een z'n kop af met een zwaard, en dan ga ik echt naar binnen, teringleijers.