Текст и перевод песни Edorf - Hiljainen vartija

Tämän elämäni viimeisenä iltana
Annan kurjuuttani laulun epävireisenä pilkata
Kannan hurjuuttani liekehtivänä viittana
Vierelläni riivaaja, näkijäin, piinaaja
Ei yhtään unta enää, lunta kerää, ikkuna nukkuva tajunta herää
Vuoroin sammun ja elää, surkea satu kun suru ei satuta ketään
Kauhujen keskeltä houreideni uumenista
Toivon viimeinen ääni vaatii kuulemista
Tähtiin kirjoitetut piilotetut sanat
Ovat kai samat, jotka huulillasi nyt taivaltavat
Ne etsivät ja punovat yhteen taivaan palat
Armahtavat kun nämä jalat tieltään pois hairahtavat
Särkevät epätoivoisen yön maailman rajat
Painajaisiin kauneuden lahjan antavat

Kukaan kulje ei näitä teitä
Vain piruja ojissa ryömii ne odottavat yötä
Yksikään muu ei saa nähdä meitä
Piiloudutaan iltaan, odotetaan aamuun

Vaistoni on viilenneet, vääristyneet, väsyneet
Kurjuuteen kääntyneet ja julmuuteen jäätyneet
Ei heimomme heikot hulluuteen päätyneet
Vaan Kuninkaamme kasvot ne ovat vihastamme vääntyneet
Kuluttavaa on taikuus, jonka alla rauta taipuu
Omi kuvien enkelijoukko susilaumaan vaihtuu
Tyhjiä ikkunat joiden takana nytkin liikkuvat
Nämä kauheuksia kirkuvat ihmislasten irvikuvat
Ruumiin ruhjotuin, silmin rumin ja puhkotuin
Kuin puhuisin huulin ommelluin
Katselin aurinkoon päin kunnes sokeuduin
Pimeydestä otteen luin päälleni valon hohteet puin
Tuuli meri rannassa on ikuisesti ansassa
Vangittuna patsaassa Jumala vailla kansaansa
Sumun vallassa tuijottaa harhaansa
Kaikkeutta kivisten kättensä varassa

Kukaan kulje ei näitä teitä
Vain piruja ojissa ryömii ne odottavat yötä
Yksikään muu ei saa nähdä meitä
Piiloudutaan iltaan, odotetaan aamuun

Nyt maailman tuhon aamun yllä taivas tekee kuolemaa
Ja ihmislasten silmät palaa viimeistä katsetta
Kietoutuneet toisiinsa on vartalomme kiihtyneet
Vatsa sulkee nyrkkinsä ja tyhjyydessä itkee

Kukaan kulje ei näitä teitä
Vain piruja ojissa ryömii ne odottavat yötä
Yksikään muu ei saa nähdä meitä
Piiloudutaan iltaan, odotetaan aamuun

В последнюю ночь моей жизни.
# Я позволяю своему страданию звучать фальшиво #
Я ношу свою дикость как сверкающий плащ.
Демон, провидец, мучитель рядом со мной.
Нет больше сна, нет больше снега, нет больше окна, нет больше спящего сознания.
Поочередно я отключаюсь и живу, грустная сказка, когда горе никого не ранит.
От ужасов моего бреда.
Последний голос Надежды взывает к слуху.
Скрытые слова, написанные на звездах.
Наверное, это те же самые слова, что сейчас звучат на твоих губах.
Они ищут и сплетают воедино кусочки рая.
Они проявляют милосердие, когда эти ноги сбиваются с пути.
Ломая мирские границы отчаянной ночи
Дарить кошмарам красоту.

Никто не ходит по этим дорогам.
Только черти ползают по канавам в ожидании ночи.
Никто нас не видит.
Спрячемся вечером, подождем до утра.

Мои инстинкты остыли, исказились, устали.
Превратился в страдание и превратился в жестокость.
Не слабаки нашего племени впали в безумие.
Но лицо нашего короля исказилось от нашего гнева.
Магия, которая поглощает, - это магия, под которой прогибается железо.
Оми ангельский набор образов поменялся на волчью стаю
Пустые окна за которыми они сейчас движутся
Эти мерзости детей человеческих кричат о своих ужасах.
Тело в синяках, глаза уродливые и проколотые.
* Как будто я говорю зашитыми губами *
Я смотрел на солнце, пока не ослеп.
Из темноты я прочел свою хватку на сиянии света.
Ветер на морском берегу навсегда пойман в ловушку
Заключенный в статую Бога без своего народа.
В тумане, глядя на свое заблуждение.
Вселенная в своих каменных руках.

Никто не ходит по этим дорогам.
Только черти ползают по канавам в ожидании ночи.
Никто нас не видит.
Спрячемся вечером, подождем до утра.

Теперь, над рассветом разрушения мира, небо умирает.
И глаза детей человеческих возвращаются к последнему взгляду.
Сплетенные друг с другом наши тела стали возбужденными
Брюхо сжимает кулак и кричит в пустоту.

Никто не ходит по этим дорогам.
Только черти ползают по канавам в ожидании ночи.
Никто нас не видит.
Спрячемся вечером, подождем до утра.