Текст и перевод песни Edorf - Painajainen tulesta

Painajainen tulesta

Painajainen tulesta herättää unesta, yöllä selällään lumesta.
Äänet on etäällä puheesta, alkaen aamussa elämään uudestaan.
Värinä ohitse hiljaa liikkuen, lipuen, kohti iltaa hiipuen.
Ikuinen taivas on sumuisen tumma, Ihmisen maailma on surujen summa.
Haavoitetun pedon pakomatka, antaa vanhuksen taistella yksin.
Mikä parantaa, jääkö sanomatta. Kaikilta teiltä minä sain mitä pyysin.
Tuuli tuo outoa sanaa, kuulitko, ulkona joutomaa palaa.
Kaunat on tilaisuuden sotii, viet minut pois täältä lapsuudenkotiin.

Käännä katseesi pois, en kaipaa saattajaa.
Lähtisit vielä kun voit, kohta palaa maa.

Vuodet kuluu mutta tuuli ei käänny, vielä jätämme veneemme rantaan.
Sillä pelkuruutta veremme kantaa, otamme mitä jumalat eteemme antaa.
Koskaan en ole unia nähnyt, tai jos olen niin unohdin samalla,
Näen mätäneväni ruhoni maan alla. Joka sanalla uskoni kavallan.
Toivon sanoja ei huulilla käynyt, häpeä on liian mykistävää,
Viha yhdistää mitä lihan synnistä jää. Jokainen jumala kaipaa ylistäjää.
Kaikki menneet, vain ruumiitä jäänyt, Herra loi maansa ja minä nahkani.
Hän kerää voimansa ja minä taakkani, myrkkyhampaani kiinni sinuun rakkaani.

Käännä katseesi pois, en kaipaa saattajaa.
Lähtisit vielä kun voit, kohta palaa maa.

Silmäni sumeni kivusta, kun näin uneni sinusta viimeinkin.
Älä herätä minua.
Silmäni sumeni kivusta, kun näin uneni sinusta viimeinkin.
Alan pelätä sinua.

Kauempana kuin askel voi viedä, hylätty uni vaikeroi vielä.
Etäämpänä kuin katse voi kantaa, ahkeroi hampaat kimpussa lapsien.
Kauempana kuin mieli voi viedä, hylätty uni vaikeroi vielä.
Etäämpänä kuin katse voi kantaa, ahkeroi hampaat kimpussa lapsien.

Käännä katseesi pois, en kaipaa saattajaa.
Lähtisit vielä kun voit, kohta palaa maa.

Кошмар из огня

Кошмар из огня пробуждает ото сна, ночью навзничь на снегу.
Звуки далеки от речи, начиная утром жизнь заново.
Дрожь проходит мимо, тихо двигаясь, скользя, к вечеру замирая.
Вечное небо туманно-темно, мир человеческий — сумма печалей.
Побег раненого зверя, позволяет старику сражаться одному.
Что исцелит, останется ли несказанным. От всех вас я получил, что просил.
Ветер приносит странное слово, слышишь, снаружи пустошь горит.
Красота — война возможностей, унесёт меня отсюда в дом детства.

Отверни свой взгляд, мне не нужен провожатый.
Уходи, пока можешь, скоро сгорит земля.

Годы идут, но ветер не меняется, мы всё ещё оставляем нашу лодку на берегу.
Ибо трусость несёт наша кровь, мы берём то, что боги дают нам.
Никогда я не видел снов, или если видел, то забыл сразу же,
Вижу, как гнию под землёй. Каждым словом предаю свою веру.
Слов надежды на губах не было, стыд слишком безмолвен,
Ненависть объединяет то, что остаётся от греха плоти. Каждый бог жаждет хвалы.
Все ушедшие, лишь тела остались, Господь создал свою землю, а я свою кожу.
Он собирает свои силы, а я свою ношу, мои ядовитые клыки в тебя, любимая.

Отверни свой взгляд, мне не нужен провожатый.
Уходи, пока можешь, скоро сгорит земля.

Мои глаза затуманились от боли, когда я наконец увидел свой сон о тебе.
Не буди меня.
Мои глаза затуманились от боли, когда я наконец увидел свой сон о тебе.
Я начинаю бояться тебя.

Дальше, чем может увести шаг, заброшенный сон всё ещё стонет.
Дальше, чем может видеть взгляд, трудится, вцепившись зубами в детей.
Дальше, чем может увести разум, заброшенный сон всё ещё стонет.
Дальше, чем может видеть взгляд, трудится, вцепившись зубами в детей.

Отверни свой взгляд, мне не нужен провожатый.
Уходи, пока можешь, скоро сгорит земля.