Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Autoportret Witkacego

Autoportret Witkacego

Patrzę na świat z nawyku
Więc to nie od narkotyków
Mam czerwone oczy doświadczalnych królików
Wstałem właśnie od stołu
Więc to nie z mozołu
Mam zaciśnięte wargi zgłodniałych Mongołów

Słucham nie słów lecz dźwięków
Więc nie z myśli fermentu
Mam odstające uszy naiwnych konfidentów
Wszędzie węszę bandytów
Więc nie dla kolorytu
Mam typowy cień nosa skrzywdzonych Semitów

Widzę kształt rzeczy w ich sensie istotnym
I to mnie czyni wielkim oraz jednokrotnym
W odróżnieniu od was którzy Państwo wybaczą
Jesteście wierszem idioty odbitym na powielaczu

Dosyć sztywną mam szyję
I dlatego wciąż żyję
Że polityka dla mnie to w krysztale pomyje
Umysł mam twardy jak łokcie
Więc mnie za to nie kopcie
Że rewolucja dla mnie to czerwone paznokcie

Wrażliwym jest jak membrana
Zatem w wieczór i z rana
Trzęsę się jak śledziona z węgorza wyrwana
Zagłady świata się boję
Więc dla poprawy nastroju
Wrzeszczę jak dziecko w ciemnym zamknięte pokoju

Ja bardziej niż wy jeszcze krztuszę się i duszę
Ja częściej niż wy jeszcze żyć nie chcę a muszę
Ale tknąć się nikomu nie dam i dlatego
Gdy trzeba będzie sam odbiorę światu Witkacego

Self-portrait of Witkacy

I gaze at the world out of habit
So it's not narcotics
Give my eyes the red rim of lab rats
I've just stood up from the table
So it's not exertion
Lock my lips like a starving Mongol's

I listen not to words, but their sounds
So it's not commotion
Put the innocent informer's ears upon my head
I smell out bandits everywhere
So it's not for a bit of color
I have the distinct hooked nose of the persecuted Semites

I see the essence of things in their form
And that makes me great and unique
Unlike you, my dear, please pardon me
You're just a poem by an untalented poet, dittoed on a mimeograph

I carry my neck stiff
And so I'm still alive
Because politics for me is just dishwater in a crystal glass
My mind is hard as the tip of the elbow
So don't kick me for that
Because revolution for me is just red fingernails

My mind is as sensitive as a drumskin
And so morning, noon and evening
I quiver like a spleen torn from the eel
The ruination of the world terrifies me
So as an emotional pick me up
I scream like a child locked in a darkened room

I choke and suffocate more than you
More often than you I don't want to live, yet I must
But no one will touch me, and so
When the time comes I'll rid the world of Witkacy myself