Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Autoportret Witkacego

Autoportret Witkacego

Patrzę na świat z nawyku
Więc to nie od narkotyków
Mam czerwone oczy doświadczalnych królików
Wstałem właśnie od stołu
Więc to nie z mozołu
Mam zaciśnięte wargi zgłodniałych Mongołów

Słucham nie słów lecz dźwięków
Więc nie z myśli fermentu
Mam odstające uszy naiwnych konfidentów
Wszędzie węszę bandytów
Więc nie dla kolorytu
Mam typowy cień nosa skrzywdzonych Semitów

Widzę kształt rzeczy w ich sensie istotnym
I to mnie czyni wielkim oraz jednokrotnym
W odróżnieniu od was którzy Państwo wybaczą
Jesteście wierszem idioty odbitym na powielaczu

Dosyć sztywną mam szyję
I dlatego wciąż żyję
Że polityka dla mnie to w krysztale pomyje
Umysł mam twardy jak łokcie
Więc mnie za to nie kopcie
Że rewolucja dla mnie to czerwone paznokcie

Wrażliwym jest jak membrana
Zatem w wieczór i z rana
Trzęsę się jak śledziona z węgorza wyrwana
Zagłady świata się boję
Więc dla poprawy nastroju
Wrzeszczę jak dziecko w ciemnym zamknięte pokoju

Ja bardziej niż wy jeszcze krztuszę się i duszę
Ja częściej niż wy jeszcze żyć nie chcę a muszę
Ale tknąć się nikomu nie dam i dlatego
Gdy trzeba będzie sam odbiorę światu Witkacego

Автопортрет Виткевича

Смотрю на мир я по привычке,
Так что не от наркотиков
Мои глаза красны, как у подопытных кроликов.
Я только встал из-за стола,
Так что не от тяжких трудов
Мои губы сжаты, как у голодных монголов.

Я слушаю не слова, а звуки,
Так что не от брожения мыслей
Мои уши торчат, как у наивных стукачей.
Я везде чую бандитов,
Так что не ради колорита
У меня типичная тень носа обиженных семитов.

Я вижу форму вещей в их существенном смысле,
И это делает меня великим и неповторимым.
В отличие от вас, которые, простите,
Вы — стих идиота, отпечатанный на копировальной машине.

У меня довольно жесткая шея,
И поэтому я все еще жив,
Потому что политика для меня — это помои в хрустале.
Мой ум тверд, как локти,
Так что не пинайте меня за это,
Что революция для меня — это красные ногти.

Я чувствителен, как мембрана,
Поэтому вечером и утром
Я дрожу, как селезенка, вырванная из угря.
Я боюсь конца света,
Поэтому для поднятия настроения
Я кричу, как ребенок, запертый в темной комнате.

Я больше, чем вы, еще задыхаюсь и давлюсь,
Я чаще, чем вы, еще не хочу жить, но должен.
Но я никому не позволю себя тронуть, и поэтому,
Когда потребуется, я сам заберу у мира Виткевича.