Lot Ikara - Jacek Kaczmarski перевод на английский

Lot Ikara

Teraz piosenka, jedna z nowszych piosenek
Wpisujących się w cykl moich komentarzy do historii antycznych
Opierających się na mitach Greckich i kulturze śródziemnomorskiej
Lot Ikara
Ostrzegał mnie ojciec, gdy skrzydła majstrował
Przed lotem na własny rachunek
Lecz cel mój - świst myśli - zagłuszył te słowa
I ścięgna naciągnął, jak strunę
Więc w górę! Nad głowy, nad stropy, nad ziemię!
W poszumie stroszących się piór!
Najwyższą świątynię zamyka sklepienie
A ja - nad sklepieniem! Wskroś chmur!
Wołają - ślepota! Wołają, że pycha!
A ja ramionami w dół niebo odpycham
I chwytam w źrenice ogromy oddali
Gdzie wszystko jest małe i wszyscy są mali!
Ich rozgwar pochłania
Fanfara cisz
Im - lecieć w otchłanie
Mnie - wzwyż!
Ich miasto - płat kory w labirynt poryty
Co - martwy - od pnia się odkruszył
Ich państwo - garść wysp dryfujących w błękity
Istnienie ich - trucht karaluszy
Chmur karki pokorne rozpędzam rozpędem
Gdzieś za mną wiatr wyje jak pies
Nie pytam o drogę, dróg szukać nie będę
Ja sam jestem drogą za kres!
Wołali - ślepota! Wołali, że pycha!
A ja ramionami w dół niebo odpycham
Strop światła rozbijam i jestem za kresem
Pomiędzy bogami! Nad nimi już lecę
Rwę skrzydła piorunem
Fanfarę cisz
I kosmos w dół runął!
Ja - wzwyż!
Skrzydlaty i nagi, wśród światła okruszyn
W igrzyska wpatruję się boże
Ich uczty i walki - jak trucht karaluszy
Ich Parnas - labirynt na korze...
Nie widzą mnie, krążąc wokoło jak słońca
Mgławicą nieludzkich lic
Aż któryś mnie żarem niechcący potrąca
I zrzuca bezwiednie - w nic
Na ciemnym tle nieba wypalam ślad jasny
Mój ślad - już ostatni, przelotny, lecz własny
I spadam kometą, chwilowym płomieniem
Być może spełniając tym czyjeś marzenie
I lecę wśród cisz
Ja - żar - drążę ziąb
I kosmos mknie wzwyż
A ja - w głąb

Icarus' Flight

Now, a song, one of my newer songs
Be part of my series of commentaries on ancient history
Based on Greek myths and Mediterranean culture
Icarus' Flight
My father warned me as he crafted the wings
Before I flew on my own account
But my goal - a thought's whistle - drowned those words
And stretched the tendons like a string
So up! Over heads, over ceilings, over earth!
In the rustle of ruffled feathers!
The highest temple closes the vault
And I - above the vault! Through the clouds!
They call - blindness! They call, that pride!
And I push away the sky with my arms below
And grasp in my pupils the vastness of the distance
Where everything is small, and everyone is small!
Their chatter consumes
Fanfare of silence
For them - to fly into the abyss
For me - above!
Their city - a strip of bark riddled in a labyrinth
What - dead - crumbled from the trunk
Their state - a handful of islands drifting in blue
Their existence - a trot of cockroaches
I disperse the humble necks of clouds with momentum
Somewhere behind me the wind howls like a dog
I don't ask for directions, I won't look for roads
I am the road beyond the end myself!
They called - blindness! They called, that pride!
And I push away the sky with my arms below
I break the ceiling of light and I am beyond the end
Among the gods! I am already flying above them
I tear the wings with lightning
Fanfare of silence
And the cosmos collapsed!
I - above!
Winged and naked, among the crumbs of light
I gaze at the divine games
Their feasts and fights - like the trot of cockroaches
Their Parnassus - a labyrinth on bark...
They can't see me, orbiting around like suns
With a nebula of inhuman faces
Until one unintentionally touches me with heat
And unconsciously drops me - into nothingness
Against the dark background of the sky, I burn a bright trail
My trail - already the last, fleeting, but my own
And I fall like a comet, a momentary flame
Perhaps fulfilling someone's dream
And I fly among the silences
I - heat - bore through the cold
And the cosmos rushes above
And I - into the depths