Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Zatruta studnia

Zatruta studnia

Mróz tak siarczysty że palce zagina
Lecz tam gdzie studnię pod lodowce wbito
Ciałami zmarłych przetrawiona glina
Cieczą zdrój jasny syci jadowitą
Milczy szafarka i nad wiadrem czeka
Aż wiatr kolejnych tułaczy przygoni
Nie drgnie pod czapką jakucką powieka
Gdy będą pili z jej wystygłych dłoni
Kto się tej wody chociaż raz napije
Tego oplotą jadowite żmije
Nie zazna serca normalnego bicia
Ni chwili myśli spokojnej za życia
Będzie w szaleństwie szarpał własne ciało
Rył pazurami pod lodową skałą
I póki życia każdą chwilę strawi
Żeby zatrute źródło bólu zdławić
Lecz są i tacy którym łyk napoju
Nad studnią jadu szepnie o spokoju
Ci na bezdrożnych północnych przestrzeniach
Zapomną domu swego i imienia
Im czas oszczędzi pośpiesznej siwizny
W zdumieniu będą własne macać blizny
W barłóg zawszony jak w weneckie łoże
Sny wniosą które nie czują odmrożeń
Ty który słuchasz jak się słucha baśni
Albo wyblakły odczytuje napis
Nie wierzysz, uśmiech twoją twarz rozjaśnił
Bo tyś się dawno już z tej studni napił!

The Poisoned Well

The frost is so severe that it bends my fingers
But where a well has been dug under the glaciers
Clay permeated by the bodies of the dead
Feeds a clear spring with a poisonous liquid
The keeper is silent and waits by the bucket
Until the wind brings more wanderers here
The eyelid will not move under the Yakut cap
When they drink from her icy hands
He who drinks this water even once
Will be entwined by venomous vipers
He will not experience the normal beating of his heart
Nor a moment of peaceful thought in his life
In madness he will tear at his own body
He will scratch with his claws under the icy rock
And for every moment of his life he will consume
In order to stifle the poisoned source of pain
But there are also those to whom a sip of the drink
Will whisper of peace at the well of poison
Those in the desolate northern expanses
Will forget their home and their name
Time will spare them from premature graying
In amazement they will touch their own scars
In a lice-infested lair as on a Venetian bed
They will bring in dreams that do not feel frostbite
You who listen as one listens to fairy tales
Or reads a faded inscription
You do not believe, a smile lights up your face
Because you have drunk from this well long ago!