Текст и перевод песни Kali - Gdy Zgaśnie Słońce

Gdy Zgaśnie Słońce

Gdy gaśnie słońce
Kali, Kali, ej, raz...

Pamiętam pierwszy raz kiedy zgasło dla mnie słońce
Jechałem kabaryną pierwszego lipca na monte
Po drodze te psy ciągle coś gadały do mnie
Ale ja ogłuchłem widząc to, co tracę w małym oknie
Piękny poranek, siódma rano, dzień zwyczajny
Ludzie idą do pracy, wszystko w ruchu jednostajnym
Jak Witkacy maluję w umyślę obraz
Nie zobaczę tego długo czeka z betonu krajobraz
Widzę wróblę pląsające na gałęzi
Intensywność, zieleń trawy, liście nie w kolorze miedzi
Zwolnione tempo, rzeczywistość płynie lekko
Pochłonięty przez getto nie widziałem tego żyjąc na krawędzi
Auto pędzi na kogutach
Nie ma we mnie ruchu jak w umarłym ciele trupa
Dłoń jedna z drugą skuta, rozluźniły się pięści
Godzę się z tym co będzie nie odczuwam agresji
W mojej piersi serce pulsuje wolno
Przestawia się na rytm miejsca gdzie czas płynie wolno
Chciałbym się pożegnać z kimś ale mi nie wolno
Po fakcie zrozumiałem znaczenie słowa wolność
Mijają chwilę wracają powoli zmysły
Niech ktoś mnie uszczypnie może to tylko mi się śni
Gdybym mógł, gdybym tylko cofnął czas
Gdybym mógł urodził bym się jeszcze raz, ziomeczku wierz mi
Jak na spowiedzi ostatni rozrachunek
Sumienie czyste łamię prawa wizerunek
Boże mój powiedz kiedyś mnie opuścił
Boże mój wiem że obrałem zły kierunek
Przekraczam bramy piekła i żegnam to co kocham
I chodź głowę mam do góry czuję się jak po psychotropach
Czuję mrok, czeka dom zabłąkanych dusz
Gdy szedłem tak nagle ktoś wykrzyczał z okna

Gdy zgaśnie słońce nie czuj się osamotniony
Bo w mroku czekam ja niosę światło, bądź spokojny
W obliczu zła pokaż, że dobra jesteś godny
Przestań się bać, weź do serca ognia z mej pochodni
Gdy zgaśnie słońce nie czuj się osamotniony
Bo w mroku czekam ja niosę światło, bądź spokojny
W obliczu zła pokaż, że dobra jesteś godny
Przestań się bać, weź do serca ognia z mej pochodni

Pamiętam drugi raz kiedy słońce dla mnie zgasło
Ktoś ukochany mi na wieki miał wkrótce zasnąć
Chore ciało i złośliwe markery
Zapada wyrok, lekarz jest do bólu szczery
To nie prawda to musi być pomyłka
Trwa ciągła walka, toczy się lat dobrych kilka
Nie godzę się z tym, nie dociera to do mnie
Nie wierzę w to, że zostały jej tylko trzy tygodnie
Uciekam, biegnę jak by to miało coś zmienić
Pęd powietrza suszy łzy napływające z moich źrenic
Nie zatrzymuje się póki funkcjonują mięśnie
Po to by w końcu klęknąć osamotniony w mieście
Pytam Boga czemu znowu mnie opuścił
Pięści twarde jak kamienie, krzyk obudził by głuchych
Nienawidzę wszystkich, nie cierpię tego świata
Zamordował bym rękoma tego co ma nadejść kata
I widzę ją jakby nic się nie zmieniło
Uśmiech na jej twarzy ciągle daje mi miłość
Stare dłonie ciągle głaszczą mnie po głowie
Czuje się jak małe dziecko nie poradzę z tym sobie
Nienawidzę siebie za te wszystkie przykre chwilę
Za te wszystkie przykre słowa za to, że nie doceniłem
Ile znaczy dla niej, ile ona znaczy dla mnie?
Chciałbym cofnąć czas o więcej czasu błaganie
Nadchodzi moment ten, którego tak się bałem
Przy łóżku czeka śmierć ona pod białym prześcieradłem
Trzymam dłoń cenniejszą dla mnie niż diament
Wtedy jej obiecałem, przysięgam, daję słowo, amen
Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz
Któregoś dnia wnuczek do ciebie powróci
Jej pamięć żyje we mnie nigdy jej nie zapomnę
Bo ona czeka na mnie, wiem śpiewa to dla mnie

Gdy zgaśnie słońce nie czuj się osamotniony
Bo w mroku czekam ja niosę światło, bądź spokojny
W obliczu zła pokaż że dobra jesteś godny
Przestań się bać weź do serca ognia z mej pochodni
Gdy zgaśnie słońce nie czuj się osamotniony
Bo w mroku czekam ja niosę światło, bądź spokojny
W obliczu zła pokaż że dobra jesteś godny
Przestań się bać weź do serca ognia z mej pochodni

Wiem, że ty też byłeś uwięziony w mroku
Twoje prywatne piekło bez nadziei na spokój
Bez nadziei na zmiany, bo los ci podciął skrzydła
Myślałeś że to koniec jak pojmane zwierze w sidłach
Klepsydra to twe dłonie, życie to piach
Gdy paraliżuję niemoc swoje plony zbiera strach
Nawet w snach nie ujrzałeś tak czarnego scenariusza
Gdy każdy dzień zabija cie powoli jak kusza
Gdy cierpi dusza, ciało nie chce jej wypuścić
Bo wie, że bez niej niema bytu jak ślimak bez muszli
To nie wyjście porzucić tą skorupę
Bo niczego nie naprawisz jeśli nagle padniesz trupem
Odnajdź w sobie siłę, popatrz tam przed siebie
Bo noc nie trwa wiecznie, słońce wyjdzie na niebie
Nie jesteś sam to pamiętaj ja też w to wierzę
Niosę dla ciebie światło napisałem to dla ciebie

Gdy zgaśnie słońce nie czuj się osamotniony
Bo w mroku czekam ja niosę światło, bądź spokojny
W obliczu zła pokaż, że dobra jesteś godny
Przestań się bać, weź do serca ognia z mej pochodni
Gdy zgaśnie słońce nie czuj się osamotniony
Bo w mroku czekam ja niosę światło, bądź spokojny
W obliczu zła pokaż, że dobra jesteś godny
Przestań się bać, weź do serca ognia z mej pochodni

Когда гаснет солнце

Когда гаснет солнце
Kali, Kali, эй, раз...

Помню первый раз, когда для меня погасло солнце.
Ехал в кабине первого июля, на зону.
По дороге эти псы всё что-то говорили мне,
Но я оглох, увидев в маленьком окне то, что теряю.
Прекрасное утро, семь утра, обычный день.
Люди идут на работу, всё в размеренном движении.
Как Виткаций, рисую в уме картину.
Долго не увижу этот бетонный пейзаж, ждущий меня.
Вижу воробья, танцующего на ветке.
Насыщенность, зелень травы, листья не медного цвета.
Замедленный темп, реальность течёт плавно.
Поглощённый гетто, не видел этого, живя на грани.
Авто мчится с мигалками.
Во мне нет движения, как в мёртвом теле трупа.
Одна рука с другой скована, кулаки разжались.
Смиряюсь с тем, что будет, не чувствую агрессии.
В моей груди сердце бьётся медленно.
Перестраивается на ритм места, где время течёт медленно.
Хотел бы попрощаться с кем-то, но мне нельзя.
После случившегося понял значение слова "свобода".
Проходят мгновения, медленно возвращаются чувства.
Пусть кто-нибудь ущипнёт меня, может, мне это только снится.
Если бы мог, если бы только повернул время вспять.
Если бы мог, я бы родился заново, поверь мне, дружище.
Как на исповеди, последний расчёт.
Совесть чиста, нарушаю законы, имидж.
Боже мой, скажи, когда ты меня оставил?
Боже мой, знаю, что выбрал неверный путь.
Переступаю врата ада и прощаюсь с тем, что люблю.
И хотя голову держу высоко, чувствую себя как под психотропами.
Чувствую мрак, ждёт дом заблудших душ.
Когда я шёл так, вдруг кто-то крикнул из окна:

Когда погаснет солнце, не чувствуй себя одиноким.
Ведь в темноте жду я, несу свет, будь спокоен.
Перед лицом зла покажи, что ты достоин добра.
Перестань бояться, прими в сердце огонь моего факела.
Когда погаснет солнце, не чувствуй себя одиноким.
Ведь в темноте жду я, несу свет, будь спокоен.
Перед лицом зла покажи, что ты достоин добра.
Перестань бояться, прими в сердце огонь моего факела.

Помню второй раз, когда для меня погасло солнце.
Кто-то любимый мне вскоре должен был уснуть навеки.
Больное тело и злокачественные маркеры.
Выносится приговор, врач до боли честен.
Это неправда, это должно быть ошибка.
Идёт постоянная борьба, длится несколько долгих лет.
Не смиряюсь с этим, не доходит это до меня.
Не верю в то, что ей осталось всего три недели.
Убегаю, бегу, как будто это может что-то изменить.
Поток воздуха сушит слёзы, наворачивающиеся на мои глаза.
Не останавливаюсь, пока работают мышцы.
Чтобы в конце концов упасть на колени в одиночестве в городе.
Спрашиваю Бога, почему он снова оставил меня.
Кулаки твёрдые, как камни, крик разбудил бы глухих.
Ненавижу всех, ненавижу этот мир.
Убил бы своими руками того, кому суждено стать палачом.
И вижу её, как будто ничего не изменилось.
Улыбка на её лице всё ещё дарит мне любовь.
Старые руки всё ещё гладят меня по голове.
Чувствую себя маленьким ребёнком, не справлюсь с этим.
Ненавижу себя за все эти тяжёлые моменты.
За все эти горькие слова, за то, что не ценил.
Сколько она значит для меня, сколько я значу для неё?
Хочу повернуть время вспять, молю о большем времени.
Наступает тот момент, которого я так боялся.
У кровати ждёт смерть, она под белой простынёй.
Держу руку, более ценную для меня, чем алмаз.
Тогда я ей пообещал, клянусь, даю слово, аминь.
Из праха возник и в прах обратишься.
Когда-нибудь внук к тебе вернётся.
Её память живёт во мне, никогда её не забуду.
Ведь она ждёт меня, знаю, она поёт это для меня.

Когда погаснет солнце, не чувствуй себя одиноким.
Ведь в темноте жду я, несу свет, будь спокоен.
Перед лицом зла покажи, что ты достоин добра.
Перестань бояться, прими в сердце огонь моего факела.
Когда погаснет солнце, не чувствуй себя одиноким.
Ведь в темноте жду я, несу свет, будь спокоен.
Перед лицом зла покажи, что ты достоин добра.
Перестань бояться, прими в сердце огонь моего факела.

Знаю, что ты тоже был заточен во мраке.
Твой личный ад без надежды на покой.
Без надежды на перемены, ведь судьба подрезала тебе крылья.
Думал, что это конец, как пойманный зверь в силках.
Песочные часы — твои ладони, жизнь — это песок.
Когда парализует бессилие, свой урожай собирает страх.
Даже в снах ты не видел такого чёрного сценария.
Когда каждый день убивает тебя медленно, как арбалет.
Когда страдает душа, тело не хочет её отпускать.
Ведь знает, что без неё нет существования, как у улитки без раковины.
Это не выход — бросить эту оболочку.
Ведь ничего не исправишь, если вдруг падешь замертво.
Найди в себе силу, посмотри туда, перед собой.
Ведь ночь не длится вечно, солнце взойдёт на небе.
Ты не один, помни об этом, я тоже в это верю.
Несу для тебя свет, написал это для тебя.

Когда погаснет солнце, не чувствуй себя одиноким.
Ведь в темноте жду я, несу свет, будь спокоен.
Перед лицом зла покажи, что ты достоин добра.
Перестань бояться, прими в сердце огонь моего факела.
Когда погаснет солнце, не чувствуй себя одиноким.
Ведь в темноте жду я, несу свет, будь спокоен.
Перед лицом зла покажи, что ты достоин добра.
Перестань бояться, прими в сердце огонь моего факела.