Żegnaj - Kali перевод на немецкий

Żegnaj

Dorastał jak zwykły chłopak chociaż w domu nie miał lekko
Nie przelewał się dobrobyt, a butelka za butelką
Z kluczem na szyi małolat śmigał po mleko
Gdybał czy wrócą rodzice, przecież nie mają do czego.
Zwinięty jak embrion, głodny czekał w pustym domu
Chciał to powiedzieć komuś, ale zwierzał się ścianom z betonu
Nie ma kto mu pomóc, ciągle pytał czemu on
Prosił Boga jeśli tam jest, by dał mu zwykły dom.
Nagle są, po trzech dniach klucze w zamku
Zrywa się jak pies witając pana o poranku
W progu dłoń na karku, ojciec nie wita go czule
Matka ledwo idąc nie dostrzega go w ogóle.
Pomyśl co on czuje ten mały, szczupły chłopak
Nie smak czekolady, milion łez w jego oczach
Brak miłości, brak szczęścia, brak sensu
Dla niego zaszło słońce, świat zatrzymał się w miejscu.
Mijają dni, ciągle zatopiony w mroku
Jak statek na dnie zapominany rok po roku
Noce i dnie ciągle sam ciągle z boku
Nawet jego cień nie dotrzymywał mu kroku.
Czekał na cud chodź umarła w nim nadzieja
Czuł jedynie głód, on zamieszkał w jego trzewiach
Nie ma piękna, brud we wszystkich jego odcieniach
Czuł jedynie chłód, miał wrażenie że skamieniał.
Znieczulony, opuszczony, zapomniany
Jak artefakt gdzieś głęboko zakopany
To prawda, to fakt "Jestem sam, gorzej być nie może" -
Powiedział do siebie w norze gdy zapragnął zmiany.
Ostatkiem sił zdobył się na ten czyn
Niech się rozpłynie przeszłość jak z papierosa dym
Idź, nie wspominaj ze światem się pojednaj
Zamknął za sobą drzwi, na kartce napisał "Mamo, tato, żegnaj"

Gdy uwolnił się od piekła, braku domowego ciepła
Na zimnej płycie dworca po jałmużnę co dzień klękał
Już nie pamiętał co to znaczy być człowiekiem
Sypiał razem ze szczurami naznaczony miejskim ściekiem.
Z deszczu pod rynnę, ciągle ciułał się bez celu
Ludzi wokół jak on wielu, "Szczęście, gdzie Cię szukać przyjacielu?"
Mawiał do kota bez oka, z kulawą łapą
Ogrzewali się nawzajem czekając w mrozie na lato.
Gdy nadeszło Gestapo, na budynki spadły bomby
Zamienił dziurawe palto na dwie kukurydzy kolby
Poczuł, że koniec to już tylko kwestia dni
Gdy płonęło miasto ludzie z krzykiem umierali w nim.
Złapał za karabin, pogrzebał głęboko strach
Zapłonęła w nim nadzieja, pogrzebie ją tylko piach
Ku wolności lecą serie, niechaj mu sprzyja Bóg
To Franek, waleczne serce - Niechaj przepadnie wróg!
Armia Krajowa to upragniona rodzina
Ta której nigdy nie miał, pośród partyzantów przyjaźń,
Chodź wielu z nich padało jak kamień na szańcu,
Odnalazł sens istnienia, dzielił go z życiem powstańców.
Pewnego razu gdy batalion poszedł w ogień
On walczył aż do końca choć kula zraniła nogę
Na jego oczach konała jego rodzina
Ich imiona na pomnikach, naród ich nie zapomina.
Obudził się w pociągu, upchani po brzeg jak bydło
Wagon towarowy, ludzie głodni każdy szlocha cicho
Już wiedział co go czeka, nadzieja jak róża zwiędła
To podróż w jedną stronę, w duchu wyszeptał do wolności "Żegnaj".

Uwięziony przez istoty opętane przez szatana
Znosił każdą torturę, cierpienia potworna skala
Skóra i kości, oczy przesiąknięte bólem
Nie błagał ich o łaskę gdy tatuowali numer.
Śmierć zbierała chórem, ludobójstwa plony
Synowie, ojcowie, córki, matki, żony
Kiedyś zapytał jej kiedy po niego przyjdzie
Ona odpowiedziała gdy czas na ciebie nadejdzie.
Przez to słyszał chóry, śpiew, demonów armia
Kościotrupa postury leżał we własnych fekaliach
Nie on jedyny upodlony w roli chwastu
Nie on jedyny był ofiarą holokaustu.
Nie kilkunastu, nie kilkudziesięciu
Nie kilkuset, lecz całe miliony
Niepochowanych, zakatowanych
Zamordowanych przez hitlerowców szpony.
Gdy skończyła się wojna i oswobodzono Auschwitz
Uwolnił się od kata, bata, niewolniczej pracy.
Miał szczęście był mocniejszy niż sądził
Lecz pobratymców los, ich uwolnił przez komin.
Już nie mógł patrzeć na ten świat tak jak przedtem
Zahartowany jak metal stał się kamieniem
I już nic nigdy nie było normalne
Bo coś w nim umarło i odeszło już na stałe.
Postanowił szukać dalej, szukać dalej szczęścia,
Popędził ile sił do granicznego przejścia
Gdy stał po tamtej stronie za rogatką kolebka
Nie popatrzył za siebie, w duchu wyszeptał: "Polsko, żegnaj"...

Lebewohl

Er wuchs auf wie ein normaler Junge, obwohl zu Hause nichts leicht war
Wohlstand floss nicht über, Flasche um Flasche
Als Kind mit dem Schlüssel um den Hals holte er Milch
Er fragte sich, ob die Eltern zurückkommen, sie hatten doch nichts.
Zusammengerollt wie ein Embryo, hungrig wartete er im leeren Haus
Er wollte es jemandem sagen, aber vertraute den Betonwänden
Niemand half ihm, er fragte ständig, warum ausgerechnet er
Er bat Gott, wenn es ihn gibt, ihm ein normales Zuhause zu schenken.
Plötzlich sind sie da, nach drei Tagen Schlüssel im Schloss
Er springt auf wie ein Hund, der seinen Herrn am Morgen begrüßt
In der Tür eine Hand im Nacken, der Vater begrüßt ihn nicht liebevoll
Die Mutter, kaum laufend, bemerkt ihn überhaupt nicht.
Stell dir vor, was er fühlt, der kleine, schmächtige Junge
Nicht den Geschmack von Schokolade, Millionen Tränen in seinen Augen
Keine Liebe, kein Glück, kein Sinn
Für ihn ging die Sonne unter, die Welt blieb stehen.
Tage vergehen, immer noch versunken in Dunkelheit
Wie ein Schiff am Grund, vergessen Jahr um Jahr
Nächte und Tage, immer allein, immer am Rand
Nicht mal sein Schatten hielt Schritt mit ihm.
Er wartete auf ein Wunder, obwohl die Hoffnung in ihm starb
Er fühlte nur Hunger, der sich in seinen Eingeweiden einnistete
Keine Schönheit, nur Schmutz in allen Schattierungen
Er fühlte nur Kälte, hatte das Gefühl, zu Stein zu werden.
Betäubt, verlassen, vergessen
Wie ein Artefakt tief vergraben
Es ist wahr, es ist Fakt: "Ich bin allein, schlimmer geht's nicht" —
Sagte er zu sich in der Höhle, als er sich nach Veränderung sehnte.
Mit letzter Kraft brachte er die Tat zustande
Lass die Vergangenheit vergehen wie Zigarettenrauch
Geh, schau nicht zurück, versöhne dich mit der Welt
Er schloss die Tür hinter sich, auf einem Zettel schrieb er: "Mama, Papa, lebewohl".

Als er der Hölle entkam, der Wärme eines Zuhauses beraubt
Auf dem kalten Bahnhofsbettelnd kniete er täglich
Er wusste nicht mehr, was es heißt, ein Mensch zu sein
Schlief mit Ratten, gezeichnet vom städtischen Abwasser.
Vom Regen in die Traufe, immer noch ziellos herumstreunend
Viele Menschen wie er, "Glück, wo soll ich dich suchen, Freund?"
Sprach er zur einäugigen Katze mit lahmer Pfote
Sie wärmten sich gegenseitig, warteten im Frost auf den Sommer.
Als die Gestapo kam, Bomben auf die Gebäude fielen
Tauschte er den löchrigen Mantel gegen zwei Maiskolben
Er spürte, das Ende war nur noch eine Frage von Tagen
Als die Stadt brannte, starben Menschen schreiend in ihr.
Er griff zum Gewehr, vergrub die Angst tief
Hoffnung flammte in ihm auf, nur Sand würde sie begraben
Salven fliegen in die Freiheit, möge Gott ihm beistehen
Das ist Franek, ein mutiges Herz — Der Feind soll untergehen!
Die Heimatarmee wurde die ersehnte Familie
Die er nie hatte, unter Partisanen Freundschaft,
Obwohl viele fielen wie Steine auf der Schanze,
Fand er einen Sinn, teilte ihn mit den Aufständischen.
Eines Tages, als das Bataillon ins Feuer ging
Kämpfte er bis zum Ende, obwohl ein Bein getroffen war
Vor seinen Augen starb seine Familie
Ihre Namen auf Denkmälern, das Volk vergisst sie nicht.
Er wachte im Zug auf, zusammengepfercht wie Vieh
Ein Güterwagon, hungrige Menschen, jeder schluchzte leise
Er wusste, was ihn erwartete, Hoffnung welkte wie eine Rose
Eine Reise in eine Richtung, flüsterte er im Geist zur Freiheit: "Lebewohl".

Eingesperrt von Wesen, besessen vom Teufel
Ertrug jede Folter, Schmerzen von entsetzlichem Ausmaß
Haut und Knochen, Augen durchdrungen von Schmerz
Er bat sie nicht um Gnade, als sie die Nummer einbrannten.
Der Tod erntete im Chor, die Früchte des Völkermords
Söhne, Väter, Töchter, Mütter, Ehefrauen
Einmal fragte er sie, wann sie ihn holen würde
Sie antwortete, wenn deine Zeit gekommen ist.
Darum hörte er Chöre, Gesang, eine Armee von Dämonen
Ein Gerippe lag in seinen Fäkalien
Nicht er allein erniedrigt wie Unkraut
Nicht er allein Opfer des Holocaust.
Nicht Dutzende, nicht Hunderte
Nicht Tausende, sondern Millionen
Unbestattet, zu Tode gequält
Ermordet von Hitlers Krallen.
Als der Krieg endete und Auschwitz befreit wurde
Befreite er sich von Henker, Peitsche, Sklavenarbeit.
Er hatte Glück, war stärker, als er dachte
Doch das Schicksal der Brüder befreite der Schornstein.
Er konnte die Welt nicht mehr ansehen wie zuvor
Abgehärtet wie Metall, wurde er zu Stein
Nichts war jemals wieder normal
Denn etwas in ihm starb und ging für immer.
Er beschloss weiter zu suchen, weiter nach Glück zu suchen
Er rannte mit letzter Kraft zur Grenze
Als er auf der anderen Seite stand, hinter dem Grenzpfahl
Schaute er nicht zurück, flüsterte im Geist: "Polen, lebewohl"...