Текст и перевод песни Kali - Żegnaj

Żegnaj

Dorastał jak zwykły chłopak chociaż w domu nie miał lekko
Nie przelewał się dobrobyt, a butelka za butelką
Z kluczem na szyi małolat śmigał po mleko
Gdybał czy wrócą rodzice, przecież nie mają do czego.
Zwinięty jak embrion, głodny czekał w pustym domu
Chciał to powiedzieć komuś, ale zwierzał się ścianom z betonu
Nie ma kto mu pomóc, ciągle pytał czemu on
Prosił Boga jeśli tam jest, by dał mu zwykły dom.
Nagle są, po trzech dniach klucze w zamku
Zrywa się jak pies witając pana o poranku
W progu dłoń na karku, ojciec nie wita go czule
Matka ledwo idąc nie dostrzega go w ogóle.
Pomyśl co on czuje ten mały, szczupły chłopak
Nie smak czekolady, milion łez w jego oczach
Brak miłości, brak szczęścia, brak sensu
Dla niego zaszło słońce, świat zatrzymał się w miejscu.
Mijają dni, ciągle zatopiony w mroku
Jak statek na dnie zapominany rok po roku
Noce i dnie ciągle sam ciągle z boku
Nawet jego cień nie dotrzymywał mu kroku.
Czekał na cud chodź umarła w nim nadzieja
Czuł jedynie głód, on zamieszkał w jego trzewiach
Nie ma piękna, brud we wszystkich jego odcieniach
Czuł jedynie chłód, miał wrażenie że skamieniał.
Znieczulony, opuszczony, zapomniany
Jak artefakt gdzieś głęboko zakopany
To prawda, to fakt "Jestem sam, gorzej być nie może" -
Powiedział do siebie w norze gdy zapragnął zmiany.
Ostatkiem sił zdobył się na ten czyn
Niech się rozpłynie przeszłość jak z papierosa dym
Idź, nie wspominaj ze światem się pojednaj
Zamknął za sobą drzwi, na kartce napisał "Mamo, tato, żegnaj"

Gdy uwolnił się od piekła, braku domowego ciepła
Na zimnej płycie dworca po jałmużnę co dzień klękał
Już nie pamiętał co to znaczy być człowiekiem
Sypiał razem ze szczurami naznaczony miejskim ściekiem.
Z deszczu pod rynnę, ciągle ciułał się bez celu
Ludzi wokół jak on wielu, "Szczęście, gdzie Cię szukać przyjacielu?"
Mawiał do kota bez oka, z kulawą łapą
Ogrzewali się nawzajem czekając w mrozie na lato.
Gdy nadeszło Gestapo, na budynki spadły bomby
Zamienił dziurawe palto na dwie kukurydzy kolby
Poczuł, że koniec to już tylko kwestia dni
Gdy płonęło miasto ludzie z krzykiem umierali w nim.
Złapał za karabin, pogrzebał głęboko strach
Zapłonęła w nim nadzieja, pogrzebie ją tylko piach
Ku wolności lecą serie, niechaj mu sprzyja Bóg
To Franek, waleczne serce - Niechaj przepadnie wróg!
Armia Krajowa to upragniona rodzina
Ta której nigdy nie miał, pośród partyzantów przyjaźń,
Chodź wielu z nich padało jak kamień na szańcu,
Odnalazł sens istnienia, dzielił go z życiem powstańców.
Pewnego razu gdy batalion poszedł w ogień
On walczył aż do końca choć kula zraniła nogę
Na jego oczach konała jego rodzina
Ich imiona na pomnikach, naród ich nie zapomina.
Obudził się w pociągu, upchani po brzeg jak bydło
Wagon towarowy, ludzie głodni każdy szlocha cicho
Już wiedział co go czeka, nadzieja jak róża zwiędła
To podróż w jedną stronę, w duchu wyszeptał do wolności "Żegnaj".

Uwięziony przez istoty opętane przez szatana
Znosił każdą torturę, cierpienia potworna skala
Skóra i kości, oczy przesiąknięte bólem
Nie błagał ich o łaskę gdy tatuowali numer.
Śmierć zbierała chórem, ludobójstwa plony
Synowie, ojcowie, córki, matki, żony
Kiedyś zapytał jej kiedy po niego przyjdzie
Ona odpowiedziała gdy czas na ciebie nadejdzie.
Przez to słyszał chóry, śpiew, demonów armia
Kościotrupa postury leżał we własnych fekaliach
Nie on jedyny upodlony w roli chwastu
Nie on jedyny był ofiarą holokaustu.
Nie kilkunastu, nie kilkudziesięciu
Nie kilkuset, lecz całe miliony
Niepochowanych, zakatowanych
Zamordowanych przez hitlerowców szpony.
Gdy skończyła się wojna i oswobodzono Auschwitz
Uwolnił się od kata, bata, niewolniczej pracy.
Miał szczęście był mocniejszy niż sądził
Lecz pobratymców los, ich uwolnił przez komin.
Już nie mógł patrzeć na ten świat tak jak przedtem
Zahartowany jak metal stał się kamieniem
I już nic nigdy nie było normalne
Bo coś w nim umarło i odeszło już na stałe.
Postanowił szukać dalej, szukać dalej szczęścia,
Popędził ile sił do granicznego przejścia
Gdy stał po tamtej stronie za rogatką kolebka
Nie popatrzył za siebie, w duchu wyszeptał: "Polsko, żegnaj"...

Farewell

He grew up like a regular boy, though his home wasn't easy
Prosperity didn't flow, just bottle after bottle
With a key around his neck, the little one ran for milk
Wondering if his parents would return, they had no reason to.
Curled up like an embryo, hungry, he waited in the empty house
He wanted to tell someone, but confided in the concrete walls
There's no one to help him, he kept asking why him
He prayed to God, if He's there, to give him just a normal home.
Suddenly, after three days, the keys are in the lock
He jumps up like a dog greeting his master in the morning
A hand on his neck at the door, his father doesn't greet him tenderly
His mother, barely walking, doesn't notice him at all.
Think what he feels, this small, slender boy
No taste of chocolate, a million tears in his eyes
Lack of love, lack of happiness, lack of meaning
For him, the sun has set, the world stopped in place.
Days go by, still immersed in darkness
Like a ship on the bottom, forgotten year after year
Nights and days, always alone, always on the sidelines
Even his shadow didn't keep pace with him.
He waited for a miracle, though hope had died in him
He felt only hunger, it resided in his gut
There's no beauty, only dirt in all its shades
He felt only cold, he had the feeling he was turning to stone.
Numb, abandoned, forgotten
Like an artifact buried deep somewhere
It's true, it's a fact "I'm alone, it can't get worse" -
He said to himself in his burrow when he longed for change.
With his last strength, he mustered the courage for this act
Let the past dissolve like smoke from a cigarette
Go, don't look back, make peace with the world
He closed the door behind him, on a piece of paper he wrote "Mom, Dad, farewell"

When he freed himself from hell, the lack of home warmth
On the cold platform of the station, he knelt for alms every day
He no longer remembered what it meant to be human
He slept with rats, marked by the city sewer.
From the rain under the gutter, he kept on struggling aimlessly
Many people around him like him, "Happiness, where do I look for you, friend?"
He used to say to the one-eyed cat with a limping paw
They kept each other warm, waiting in the frost for summer.
When the Gestapo came, bombs fell on the buildings
He traded his holey coat for two ears of corn
He felt that the end was only a matter of days
As the city burned, people died screaming in it.
He grabbed a rifle, buried his fear deep
Hope ignited in him, only sand will bury it
For freedom, the bullets fly, may God be with him
This is Franek, a brave heart - May the enemy perish!
The Home Army is the longed-for family
The one he never had, among the partisans, friendship,
Though many of them fell like stones on the rampart,
He found the meaning of existence, shared it with the lives of the insurgents.
One day, when the battalion went into fire
He fought to the end, even though a bullet wounded his leg
His family was dying before his eyes
Their names on monuments, the nation does not forget them.
He woke up on a train, crammed to the brim like cattle
A freight car, hungry people, everyone sobbing quietly
He already knew what awaited him, hope withered like a rose
It's a one-way journey, in his heart he whispered to freedom "Farewell".

Imprisoned by beings possessed by Satan
He endured every torture, the suffering on a monstrous scale
Skin and bones, eyes soaked with pain
He didn't beg them for mercy when they tattooed the number.
Death reaped in chorus, the harvest of genocide
Sons, fathers, daughters, mothers, wives
He once asked her when she would come for him
She replied when your time comes.
Because of this, he heard choirs, singing, an army of demons
With the stature of a skeleton, he lay in his own feces
He wasn't the only one humiliated in the role of a weed
He wasn't the only victim of the holocaust.
Not a dozen, not a few dozen
Not a few hundred, but millions
Unburied, tortured
Murdered by the clutches of the Hitlerites.
When the war ended and Auschwitz was liberated
He freed himself from the executioner, the whip, the slave labor.
He was lucky, he was stronger than he thought
But the fate of his brothers, it freed them through the chimney.
He could no longer look at this world as before
Hardened like metal, he became a stone
And nothing was ever normal again
Because something in him died and left permanently.
He decided to keep searching, to keep searching for happiness,
He rushed with all his strength to the border crossing
When he stood on the other side behind the barrier, his cradle
He didn't look back, in his heart he whispered: "Poland, farewell"...