Текст песни Kimsesiz - Mt Beyazkin

Bırakıp gidesi geliyor insanın
Veda edesi...

Yapraklarım döküldü
Ben bir sonbaharım
Yapraklarım döküldü
Ben bir sonbaharım
Yapraklarım döküldü
Ben bir sonbaharım

Anne bu gurbet toprağını atıyorum üzerimden
Çırılçıplak gözlerimin içine bakacağım aynalar var sonsuzlukta
Anne bu içimdeki gurbeti yakıyorum müsadenle
Daha kavuşacağım sarılacağım kucaklar var toprağında
Anne tüm acıları siliyorum hasretinle
Özledikçe büyüttüğüm gözyaşlarım var şeker yanaklarında
Anne tüm göç eden kuşlar adına söz veriyor semalar
Dönecekler ve ötecekler yine baharlarında
Anne susmakta kader kapanıp içine kendine küsmekte
Bilsem de yine de yalnızlık sarıyor sevsem de
Anne burası terk edilmiş bir şehir
Adı gurbet
Rakım denize eşit
Nüfus Mt
O da gidiyor veda şarkılarını söyleyip
Anne dalıp gittiğin okyanusları örttüm üzerine yokluğunun
Sen güneşi en karanalıktan görebilen ol diye rüyalarında
Anne mt gidiyor gördüğün ütopyalara

Yapraklarım döküldü
Ben bir sonbaharım
Yapraklarım döküldü
Ben bir sonbaharım

Veda eden kuşların mevsimi
Yerleri yapraklar süpürür
Uçuşur saçları kaderin
Soğuk günlerin yavaşça selamı gözükür
Buruşur dudakları hüzünlü anların
Gökyüzü yavaşça üzerine örtünür
Anne yaprakları dökülür tüm mutlu masalların
Ve ruhlar sonbahara bürünür
Yalnızlık uğultusu fırtınayla eser
Ama yinede yollarında yürünür ölümün
Hayallere tebessüm ederken
İnan ki her şeye değer
Titrer korkudan seven
Unutur mu?
Unuturum
Unutulur mu?
Unutsa dert, unutmasa başka bir dert
Yaşatmak hatrına gelecekte çiçekler kurutur mu?
Umut adına koşsa yorulur mu?
Yaşatsa bir dert yaşatmasa bir dert
Belki sevgidendir
Sarılsan somutur mu hatıraların fotoğraflarına
Belki hasret ve özlemdendir
Sarılsan unutur tüm hüzün dolu anları
Belki de bu aşk kalbindendir, kendindendir

Yapraklarım döküldü
Ben bir sonbaharım
Yapraklarım döküldü
Ben bir sonbaharım