Текст и перевод песни Orkhan Zeynalli feat. Ayka - Bəlkə Də Nə Vaxtsa (feat. Ayka)

Çox ağladı gözlərim, buz bağladı əllərim, bu şəhərin yalanlarında eşidilmədi sözlərim.

Yaşamağa həvəs yoxdu, həyat əzbər bildiyim film.
Sonda soruşsalar ki, necə yaşadın bilmirəm nə deyim.
Həyat testlə tərs daha pis 1 səhv 4 düz aparır, hər bir yalan insandan daha neçə üz aparır.
Kim gündüz darıxır, qaranlıq həsrətində.
Üzündə nur yaranır, sevgiyə nifrətində.
Nə vaxtsa uçanda düşündüm ki, qanadım olarsan.
Mən indi səmadayam, amma yıxılıram.
Bəlkə də saraydayam, amma sıxılıram.
Bu dünya hələ də nəsə demək istəyir, amma anlamıram.
Getmək çox çətindi camaata əks tərzdə, amma yenə də heç bir ümidi kiməsə bağlamıram.
Bitir ot daş üstündə, bu əzmin nümunəsi.
Quruyub yaş gözündə, bu dərdin büruzəsi.
Açılar bəşəri sirlər hamıya, şübhəm yox.
Bəlkə də nə vaxtsa, amma bu gün yox.

Çox ağladı gözlərim, buz bağladı əllərim, bu şəhərin yalanlarında eşidilmədi sözlərim.

Həyatdan alınan yaraları sağaltmaqdı indi tək maraq, qisas hissi ürəyi bürüyür sevgini aldadaraq.
Kim bilir kimin içini, dostunun dünyasını.
Həyat gedir, günləri zaman odunda yandıraraq.
Başımızı qaldıraraq istəyirik kömək göydən, çünki uzaqdayıq özümüz öz ürəyimizdən.
Bir qədəh iki əldə, ciddi səbəb durub öndə.
Dərdləri unutmaq üçün gedirik özümüzdən.
Bəlkə də yalan deyil dünya, sadəcə hərənin öz həqiqəti.
Kiminsə doğrusuyla kimsə razı deyil qəti.
Şəkər və duz gətir, bəlkə onunla dəyişdik həyatın ləzzətini.
Kiminsə iç üzünü aç, artırıb şöhrətini.
Ya da ki, əlindən al bütün var-dövlətini.
Danışacaq susanlar da bir gün, şübhəm yox.
Bəlkə də nə vaxtsa, amma bu gün yox.

Çox ağladı gözlərim, buz bağladı əllərim, bu şəhərin yalanlarında eşidilmədi sözlərim.

Много плакали мои глаза, обледеневшие руки, неслыханные во лжи этого города слова мои.

Не было никакого желания жить,фильм, который я знал наизусть.
В конце концов, если они спросят, как ты жил, я не знаю, что сказать.
Жизнь перевернута тестом хуже 1 ошибка ведет 4 прямо, каждый лжец ведет на сколько больше лиц.
Кто скучает днем, в тоске тьмы.
На лице возникает Свет, в любви ненависть.
Когда-то, когда я летал, я думал, что ты будешь моим крылом.
Я сейчас в небе, но я падаю.
Может быть, я во дворце, но я падаю.
Этот мир все еще хочет что-то сказать, но я не понимаю.
Мне было очень трудно идти против толпы, но я все еще не возлагаю надежды на кого-то.
Заканчивается трава на камне, это пример настойчивости.
Сохнут мокрые глаза, это предвестие беды.
Углов человеческих тайн всем, не сомневаюсь.
Возможно, когда-нибудь, но не сегодня.

Много плакали мои глаза, обледеневшие руки, неслыханные во лжи этого города слова мои.

Раны, полученные от жизни, залечили, и теперь одинокое чувство любопытства, мести окутывает сердце, обманывая любовь.
Кто знает, кто внутри, мир его друга.
Жизнь идет, прожигая дни в огне времени.
Мы хотим, подняв голову, помочь с неба, потому что мы далеко сами от нашего сердца.
В одном бокале получается два, причина серьезная стоит впереди.
Мы идем, чтобы забыть неприятности для себя.
Может быть, не ложь мира, просто у каждого своя правда.
Кто-то не согласен с тем, что кто-то прав окончательно.
Принеси сахар и соль, может с ней мы изменили колорит жизни.
Откройте чье-то внутреннее лицо, увеличьте свою славу.
Или, что из рук в руки все свое богатство.
Сьюзен тоже будет говорить в один прекрасный день, я не сомневаюсь.
Возможно, когда-нибудь, но не сегодня.

Много плакали мои глаза, обледеневшие руки, неслыханные во лжи этого города слова мои.