Manya Kərimova - Orkhan Zeynalli перевод на немецкий

Manya Kərimova

O deyir bu həyat düzələr yenə,
O sevinc o gözdən süzülər yenə,
Onun ən sonuncu günləri xoşbəxt quşlar qatarına qoşular yenə.
O solan həvəsi cücərər yenə,
O rahat yatacaq gecələr yenə,
Biləcək bu həyatda gərəkli insandı, bir gün güləcək yenə.

Bakı, səndən uzaqlaşdıran şosseylə.
Maşında HOST, qulağımızda Krec′in nəğməsiylə.
Yolumuz Şamaxı istiqamətində füsunkar duman, mühərrikin səsi, diksinirdi dincələn botanika.
Bir az var dinamika, yarpaqlar əsir, buludlar bezir, yol uzanır, uzandıqca beyin bezir.
Hiss edirik saniyələr ömrümüzdən gedir, ağacları, döngələri saya-saya.
Bu yolumuzun səbəbkarı olan şəxs, onun özünə həyatı bir qədər kobud və biraz tərs.
Son dərəcə inamsız o, artıq Allaha da qarşı.
Həyatından narazı, bu yaşda həyata qarşı.
Ömrünü həsr etmiş xalça toxumağa, vaxt ayırmamış yazmağa, oxumağa.
Kəndin ən ucqar ucunda mövcud xalça fabriki, onunla eyni qocaldı, köhnəlib söküldü.
Amma vaxt vardı ki, o barmaqlar iynələrlə möcüzələri həyata keçirib fəxr edirdi əsərlərlə.
Zibilə qalsın burokratiya, sökülsün! Əmri verən o əllər də, bu işə sərf edilmiş o illər də.
Boşa mı getdi görən tək bir işdi əlindən gələn, hər insanın öz marağı yaranır həyata gələndən.
Onun marağı incəsənət, gözəllik yaratmaqdı.
Bizim işimiz isə sadəcə dinləməkdi.

"40 il əvvəl mən də cavan idim, mənim də öz arzularım var idi. Çoxu indi heç yadıma da gəlmir. Bir neçə rəfiqəmlə həyatdan danışardıq. Bəziləri yoxdu indi, bəzilərisə köçüb artıq. Heç vaxt düşünmürdüm ki, gedim mən də şəhərdə yaşayım. Bilirsən, kənd yeri elə bil ki, ayrı dünyadı. Hamını tanıyırsan, xeyir-şərini bölüşürsən. Axşamlar isə bir həyətdə yığışıb gülüşürsən. Qızımı ərə vermişəm artıq, indi o Bakıda yaşayır. Hər dəfə deyir amma nəsə yadımda qalmır haradı. Sağolsun bayramlarda gəlir mənim qayğıma qalır, həmin o xoşbəxt saniyələri zaman əlimdən alır. Çox böyük sürətlə gedir bu qatarlar. Hansı ki, adi bir gülüşü bahasına satarlar. Nə edim mən ki, adi insan doğulmuşam. Mən də bu maddiyat bataqlığında boğulmuşam. Yerinə tikilər yəqin otel ya da elə bir şey. Nəyimə lazımdı yaddaş, unudulacaqsa hər şey. İnanırsan, 60 il bəlkə ondan da çox, mən burda sevinc qarşılığında həyat verdim. Ömrümdən kəsib illəri çoxuna dayaq verdim. Cavanlıq günlərimi bu xarabaya mən qurban verdim. Hər dəfə cavab verdim qoca gözlərimin sualına, öz ölüm məktubumu pıçıldadım qulağıma."

Bəlkə daha sadədi hər şey, sadəcə həyatda kiminsə bəxti gətirir, kiminsə yox.
Axı ola bilməz ki, hamıda hər şey yaxşı olsun.
Kimsə xoşbəxtsə gərək kimsə bədbəxt olsun.
Adi bir insan idi amma böyük ürəyi vardı.
Bayırda yay havası, dağlarınsa başı qarlı.
Həmin o qadına doğma torpağında yer verildi, sökülən fabrikin isə yerinə məktəb tikildi.

Manya Kərimova

Er sagt, dieses Leben wird sich wieder fügen,
Diese Freude wird wieder aus seinen Augen fließen,
Seine letzten Tage werden sich wieder dem Zug glücklicher Vögel anschließen.
Seine verblasste Leidenschaft wird wieder sprießen,
Er wird wieder in ruhigen Nächten liegen,
Er wird wissen, dass er in diesem Leben gebraucht wurde, eines Tages wird er wieder lächeln.

Baku, die Autobahn, die uns von dir trennt.
Im Auto HOST, in unseren Ohren Krec’s Melodie.
Unser Weg Richtung Shamakhi, verzaubernder Nebel, Motorengeräusch, die ruhende Botanik seufzte.
Etwas Dynamik ist da, Blätter wehen, Wolken ziehen, die Straße dehnt sich, dehnt das Gehirn.
Wir spüren, wie Sekunden unseres Lebens vergehen, während wir Bäume und Kurven zählen.
Die Person, die diesen Weg verursacht hat, findet ihr Leben etwas grob und verkehrt.
Äußerst misstrauisch, sogar Gott gegenüber.
Unzufrieden mit dem Leben, in diesem Alter gegen das Leben.
Er widmete sein Leben dem Teppichweben, fand keine Zeit zum Schreiben, Lesen.
Die abgelegene Teppichfabrik im Dorf alterte mit ihm, verfiel, wurde abgerissen.
Doch es gab Zeiten, als diese Finger mit Nadeln Wunder vollbrachten und stolz auf ihre Werke waren.
Zur Hölle mit der Bürokratie, reißt sie nieder! Die Hände, die den Befehl gaben, und die Jahre, die dieser Arbeit gewidmet wurden.
War alles umsonst? Jeder Mensch hat sein eigenes Interesse von Geburt an.
Sein Interesse war Kunst, Schönheit zu schaffen.
Unsere Aufgabe war nur zuzuhören.

"Vor 40 Jahren war ich auch jung, ich hatte meine eigenen Wünsche. Die meisten erinnere ich mich nicht mehr. Ich sprach mit einigen Freundinnen über das Leben. Einige sind nicht mehr, einige sind weggezogen. Ich dachte nie, ich würde in der Stadt leben. Weißt du, das Dorf ist wie eine andere Welt. Du kennst alle, teilst Freud und Leid. Abends versammelst du dich in einem Hof und lachst. Meine Tochter ist verheiratet, lebt jetzt in Baku. Jedes Mal sagt sie, aber ich vergesse, wo genau. Zu Feiertagen kommt sie, kümmert sich um mich, nimmt diese glücklichen Sekunden von mir. Diese Züge gehen so schnell. Für die sie gewöhnliches Lachen verkaufen. Was soll ich tun, ich bin als gewöhnlicher Mensch geboren. Ich bin auch in diesem Sumpf der Materie ertrunken. An ihrer Stelle wird wohl ein Hotel oder so gebaut. Wozu Erinnerung, wenn alles vergessen wird. Glaub mir, 60 Jahre oder mehr, ich gab hier Leben für Freude. Schnitt Jahre von meinem Leben, gab vielen Halt. Opferte meine Jugend diesen Ruinen. Jedes Mal antwortete ich den Fragen meiner alten Augen, flüsterte meinen Abschiedsbrief ins Ohr."

Vielleicht war alles einfacher, nur bringt das Leben manchem Glück, manchem nicht.
Es kann nicht sein, dass bei allen alles gut ist.
Wenn jemand glücklich ist, muss jemand unglücklich sein.
Er war ein gewöhnlicher Mensch, aber hatte ein großes Herz.
Draußen Sommerluft, die Berge schneebedeckt.
Jener Frau wurde in heimatlicher Erde Platz gegeben, anstelle der abgerissenen Fabrik wurde eine Schule gebaut.