Текст и перевод песни Orkhan Zeynalli - Manya Kərimova

Manya Kərimova

O deyir bu həyat düzələr yenə,
O sevinc o gözdən süzülər yenə,
Onun ən sonuncu günləri xoşbəxt quşlar qatarına qoşular yenə.
O solan həvəsi cücərər yenə,
O rahat yatacaq gecələr yenə,
Biləcək bu həyatda gərəkli insandı, bir gün güləcək yenə.

Bakı, səndən uzaqlaşdıran şosseylə.
Maşında HOST, qulağımızda Krec′in nəğməsiylə.
Yolumuz Şamaxı istiqamətində füsunkar duman, mühərrikin səsi, diksinirdi dincələn botanika.
Bir az var dinamika, yarpaqlar əsir, buludlar bezir, yol uzanır, uzandıqca beyin bezir.
Hiss edirik saniyələr ömrümüzdən gedir, ağacları, döngələri saya-saya.
Bu yolumuzun səbəbkarı olan şəxs, onun özünə həyatı bir qədər kobud və biraz tərs.
Son dərəcə inamsız o, artıq Allaha da qarşı.
Həyatından narazı, bu yaşda həyata qarşı.
Ömrünü həsr etmiş xalça toxumağa, vaxt ayırmamış yazmağa, oxumağa.
Kəndin ən ucqar ucunda mövcud xalça fabriki, onunla eyni qocaldı, köhnəlib söküldü.
Amma vaxt vardı ki, o barmaqlar iynələrlə möcüzələri həyata keçirib fəxr edirdi əsərlərlə.
Zibilə qalsın burokratiya, sökülsün! Əmri verən o əllər də, bu işə sərf edilmiş o illər də.
Boşa mı getdi görən tək bir işdi əlindən gələn, hər insanın öz marağı yaranır həyata gələndən.
Onun marağı incəsənət, gözəllik yaratmaqdı.
Bizim işimiz isə sadəcə dinləməkdi.

"40 il əvvəl mən də cavan idim, mənim də öz arzularım var idi. Çoxu indi heç yadıma da gəlmir. Bir neçə rəfiqəmlə həyatdan danışardıq. Bəziləri yoxdu indi, bəzilərisə köçüb artıq. Heç vaxt düşünmürdüm ki, gedim mən də şəhərdə yaşayım. Bilirsən, kənd yeri elə bil ki, ayrı dünyadı. Hamını tanıyırsan, xeyir-şərini bölüşürsən. Axşamlar isə bir həyətdə yığışıb gülüşürsən. Qızımı ərə vermişəm artıq, indi o Bakıda yaşayır. Hər dəfə deyir amma nəsə yadımda qalmır haradı. Sağolsun bayramlarda gəlir mənim qayğıma qalır, həmin o xoşbəxt saniyələri zaman əlimdən alır. Çox böyük sürətlə gedir bu qatarlar. Hansı ki, adi bir gülüşü bahasına satarlar. Nə edim mən ki, adi insan doğulmuşam. Mən də bu maddiyat bataqlığında boğulmuşam. Yerinə tikilər yəqin otel ya da elə bir şey. Nəyimə lazımdı yaddaş, unudulacaqsa hər şey. İnanırsan, 60 il bəlkə ondan da çox, mən burda sevinc qarşılığında həyat verdim. Ömrümdən kəsib illəri çoxuna dayaq verdim. Cavanlıq günlərimi bu xarabaya mən qurban verdim. Hər dəfə cavab verdim qoca gözlərimin sualına, öz ölüm məktubumu pıçıldadım qulağıma."

Bəlkə daha sadədi hər şey, sadəcə həyatda kiminsə bəxti gətirir, kiminsə yox.
Axı ola bilməz ki, hamıda hər şey yaxşı olsun.
Kimsə xoşbəxtsə gərək kimsə bədbəxt olsun.
Adi bir insan idi amma böyük ürəyi vardı.
Bayırda yay havası, dağlarınsa başı qarlı.
Həmin o qadına doğma torpağında yer verildi, sökülən fabrikin isə yerinə məktəb tikildi.

Manya Karimova

She says this life will mend again,
That joy will seep from her eyes again,
Her final days will join the train of happy birds again.
Her fading passion will sprout anew,
She'll sleep peacefully at night again,
She'll know she's needed in this life, she'll smile again someday.

Baku, with the highway leading us away from you.
HOST at the wheel, Krec's tunes in our ears.
Our path towards Shamakhi, enchanting fog, engine's hum, the resting botanical garden shudders.
A bit of dynamism, leaves tremble, clouds tire, the road stretches, the brain tires as it stretches.
We feel seconds slipping away from our lives, counting trees and bends.
The reason for our journey, a person whose life has been somewhat rough and a bit unkind.
Utterly distrustful, even towards God.
Dissatisfied with life, at this age, against life itself.
Dedicated her life to weaving carpets, neglecting writing and reading.
The carpet factory at the village's farthest end, aged with her, decayed and demolished.
But there was a time when those fingers, with needles, brought miracles to life and took pride in the creations.
Damn bureaucracy, let it crumble! The hands that gave the order, and the years spent on this work.
Was it all in vain? The only thing she could do, each person finds their passion upon arrival.
Her passion was art, creating beauty.
Our job is simply to listen.

"40 years ago, I was young too, I had my own dreams. Most of them I don't even remember now. I used to talk about life with a few friends. Some are gone now, some have moved away. I never thought I would go and live in the city. You know, village life is like a different world. You know everyone, you share their joys and sorrows. And in the evenings, you gather in one yard and laugh. I've already married off my daughter, now she lives in Baku. Every time she tells me, but I can't remember where it is. Thank God, she comes on holidays, takes care of me, steals those happy moments from time. These trains go by so fast. They sell even a simple smile for a price. What can I do, I was born an ordinary person. I too am drowning in this swamp of materialism. They'll probably build a hotel or something in its place. What good is memory if everything is forgotten? Believe me, for 60 years, maybe more, I've given life here in exchange for joy. I've cut years from my life and given support to many. I sacrificed my youth to this ruin. Every time I answered the question in my old eyes, I whispered my own death sentence in my ear."

Maybe it's all simpler, just that in life, some people get lucky, some don't.
After all, it can't be that everyone has everything good.
If someone is happy, someone else has to be unhappy.
She was an ordinary person, but she had a big heart.
Summer outside, but the mountains have snow-capped peaks.
That woman was given a place in her native land, and a school was built in place of the demolished factory.