Текст и перевод песни PRoMete feat. Orkhan Zeynalli - Bəstəkar - Remastered

Bəstəkar - Remastered

Ağ not, qara not çalır bəstəkar,
Dörd oktava ona gəlir dar,
Çalınacaq hələ çox zil, çox bəm var,
Ahəng pozulub, özü hiss edib,
Otaq səliqəsiz, həm də tüstü qoxur,
Rəfdə olmalı kitabların yerdə çoxu,
Saatda şarj bitib, işləmir oxu,
Əqrəblər göstərir 12: 30,
Həyat çox quduz,
Oynamağa həvəs yox,
Oysa hamı maskalarını taxıb,
Öz pərdəsini gözlər,
Niyə insanları işıq yox, kölgələr izlər?
Budur sual!
İşə düşür alışqan, yenə tüstü,
Sanki bəstəkar tüstüylə örtmək istəyir yaddaşının üstün,
Gözlər eynək arxasında dolu və küsgün,
Düzgün atılmamış addımlar, sonda uçuruma gətirir deyənlərə
Həyat sınağdır cavab verən bəstəkar intihara hazırdı,
Pərdələr açılır, o əlində drijor çubuğu əvəzinə ülgüc,
Son bəstəsinin son notunu venada qoyur,
Və alçaq təzim...
(Skit)
"Я играю ради игры. А вы судья по всему, играете что бы выиграть.
Мы с вами слишком разные люди..."
AiD)
19-cu əsr, Paris, təmtəraqlı Luvr,
Burda hətta sənətkar əsərlərini unudur,
Yəqin ki o da unudur sevmədiyi peşəsin,
Burda dünya onundur amma o neyləsin,
Burda divarlar tozlu onun tozlu karyerası kimi,
Buraya gələnlər çirkli onun çirkli aurası kimi,
Ötən hər gecə daha da zülmət onda adi gün kimi,
Taleyin sürprizləri qəddar olur ömür kimi,
50 il əvvəl çəkilən ilk şəkildə,
Amansız öpüş səhnəsi idi oldu dəsti xətti,
Hər şəkildə, hər rəfində olmalı Markizin əsərləri,
Kətana dikili nəzərləri yeni düşüncə beynində,
Rəssam geyimi əynində,
Artır daim tələbələri qocalmış yığılmışdı artıq qolda əzələləri,
Bilir rəssam metodikasını ustalaşıb korlaşmaq,
Rəssam iynəsi işıqlı dünyayla sağollaşmaq,
Sağollaşmaq istəmir ilham verən gözəlçələri,
Gözəlçələrin fonundakı qışa dözümlü sərçələri,
Ən incə bircə addım atıb ustad ola bilərdi,
Ağ göyərçin qapı önündə bağlı qalmış pəncərəsi,
Yox imiş uğur səhifəsi onun ağır həyat kitabının,
Əsl döyüş qəlpəsi, partlamışdı qəlbində,
Amma ki, indi bu müzeydə ən baxımlı əsərlər,
Onun tələbələrinin yaratdığı nümunələr,
O isə bədbəxt, gözünə iynə batıra bilməmişdi,
Gözəlçəsin görmüş onu yüzüncü dəfə sevmişdi,
İtirmişdi daha sonra rəssamlığın bu da nəticə,
Şizofren növbətçi Luvrda hər gecə...

Composer - Remastered

White note, black note, the composer plays,
Four octaves feel too tight, he says,
So many sharps and flats, yet to be played,
Harmony's broken, he feels betrayed,
The room's a mess, smoke fills the air,
Books meant for shelves lie everywhere,
The clock's dead, its hands don't move,
Frozen at half past twelve, a somber groove,
Life's a wild dance,
No desire to take a chance,
Everyone wears their masks with grace,
Eyes behind curtains, hiding their face,
Why do shadows, not light, trace people's form?
That's the question, in the midst of the storm,
The lighter flickers, smoke ascends once more,
As if the composer wants to cover memory's sore,
Behind his glasses, eyes filled with despair,
Wrong steps lead to the abyss, they declare,
Life's a test, the composer replies, ready to end it all,
Curtains open, he holds a razor, not a conductor's call,
On his vein, he writes the final note of his last song,
A deep bow, where he doesn't belong...
(Skit)
"I play for the sake of playing. You, the judge of all, play to win.
We are too different, my friend..."
AiD)
19th century Paris, the Louvre so grand,
Here even the artist forgets what's in his hand,
He forgets his profession, one he never embraced,
The world is his, but what's the use, such a waste,
Dusty walls mirror his dusty career,
Visitors as tainted as his aura, it's clear,
Each night grows darker, like ordinary days,
Fate's surprises as cruel as life's maze,
In his first painting, fifty years ago,
A ruthless kiss, setting the tone, you know,
The Marquis' works on every shelf, every frame,
His gaze fixed on canvas, igniting a new flame,
Dressed as a painter, he takes his stand,
Students growing, muscles weaken in his hand,
He knows the method, mastering blindness, his art's demand,
The painter's needle, a farewell to the light, so unplanned,
He doesn't want to say goodbye to his muses so fair,
To the winter-hardy sparrows against their hair,
One delicate step, and he could be a master renowned,
A white dove at the window, forever bound,
No page of success in his life's heavy tome,
A shrapnel of war, exploding in his dome,
But now, in this museum, his works are the most admired,
Examples created by students he inspired,
He, the unfortunate, couldn't pierce his sight,
His muse saw him, and loved him with all her might,
He lost his painting, this the bitter end,
A schizophrenic guard, at the Louvre, his friend...