Koniec Fantazji - Pięć Dwa Dębiec перевод на немецкий

Koniec Fantazji

Ten uśmiech, w którym tonę jest mój, lecz jakiś obcy
Wewnątrz cały płonę, wokół sami nałogowcy
Upojony tłum siny w powodzi serotoniny
Jest tylko ona i my, ucieczka od życia, kpiny
O Boże, błagam zatrzymaj ruch Ziemi uff
Niemi ludzie, tu gdzie w brudzie żyją
Teraz płyną chwilą do szczęścia brzegów
W gramach cudu białych śniegów
Bez cierpienia i reguł, nienawistnych oczu szpiegów

Pot spływa po ciałach, ekstazą spływa cała sala
Ja już się nie mieszczę w sobie, ta powłoka jest za mała
Widzę dłonie, twarze, światła, dziwne pejzaże
Nie wiem, ja to świat, świat to ja, nie wiem, tylko marzę
Kto ten czar zna, zna dar zła i wiara w nim zamarzła
Że raz przechylając czarę, rozstanie się z tym nektarem
Pukam do raju bram, oddam Bogu to co mam
Spytam dlaczego tu oddał całą władzę złu
Wzlecę w mydlanej bańce, w nieba krańce
I tam zatańczę, potem rozkroję księżyc niczym pomarańczę
I klasnę głośno, aż spadnie na mnie nieboskłon
By chwycić w ręce gwiazdy, tutaj tak może każdy
Spoglądam nieprzytomnie jak anioł zstępuje po mnie
Bym uleciał na skrzydłach nad szarość, która zbrzydła
Nad świadomość nikłości, bym widział lepiej jutro z rana
Swą wolność woli pojmaną przez szatana

Ból budzi ze snu, to koniec fantazji
Przetrzyj oczy bez słów rozdwojonej jaźni
Wywiódł cię z niewoli tej naiwnej wyobraźni
Nad morze czerwone, czerwone od kaźni
Ból budzi ze snu, to koniec fantazji
Przetrzyj oczy bez słów rozdwojonej jaźni
Wywiódł cię z niewoli tej naiwnej wyobraźni
Nad morze czerwone, czerwone od kaźni

Fluoksetyna, pramolan, imipiramina
Z kolan wstań kolejny wiraż, komipramin
Oksaflazon, kilogram ołowiu obciąża ciało
Kamień u szyi ciągnie cię na dno
Ten czarny dół wypełniony smołą, to bagno opływa
Chcąc dusić, trudno się ruszyć, trudno wstać, zrobić coś z sobą
Tym trudniej, że ja nie mogę, a inni mogą
Nie potrafię chcieć, a nawet zmusić się do chcenia
Wystarczy przecież krok by to pozmieniać
Tylko ten krok jest tak bardzo nie do zrobienia
Tianeptyna, sulpiryd, zawieszony w tej cieczy bez siły
Toloksaton, karbamazepina, to jak szatan
I jego kpina z nich i nas, on nie zabija
Lecz pokazuje, wolność jest tak blisko, Ty jej nie zakosztujesz
Wystarczy sięgnąć ręką, rękę masz za ciężką
To przecież łatwe, lecz emocje jak martwe
Więc kto ma podjąć walkę
Wiloksazyna, nomifenzyna i moklobemid
Ile razy zaczynam zaciskam zęby
By znów czuć się pusty, wyprany i zmięty
Bezsilny po raz setny, w kawałkach, w proszku
Jak namiastka, dość już
Może rozpuszczę się w alkoholu
Zmieszam i wyleję się znowu, wsiąknę w dywan
Wyschnę i wstanę w całości, nim przeciąg zdmuchnie proszek
A ktoś zdepta pozostałości?
A gdzie światło w ciemności?
Jak głęboka jest ta studnia?
Gdzie to by się odbić i wyrównać?
Czy spadam wciąż, czy może lecę? Nie wiem
Może zapytam się tabletek?

Ból budzi ze snu, to koniec fantazji
Przetrzyj oczy bez słów rozdwojonej jaźni
Wywiódł cię z niewoli tej naiwnej wyobraźni
Nad morze czerwone, czerwone od kaźni
Ból budzi ze snu, to koniec fantazji
Przetrzyj oczy bez słów rozdwojonej jaźni
Wywiódł cię z niewoli tej naiwnej wyobraźni
Nad morze czerwone, czerwone od kaźni

Ende der Fantasie

Dieses Lächeln, in dem ich versinke, ist meins, doch irgendwie fremd
Innerlich brenne ich ganz, um mich herum nur Süchtige
Die berauschte, bläuliche Menge in einer Flut von Serotonin
Es gibt nur sie und uns, eine Flucht vor dem Leben, Spott
Oh Gott, ich flehe dich an, halte die Bewegung der Erde an, uff
Stumme Menschen, hier, wo sie im Dreck leben
Jetzt treiben sie mit dem Augenblick zu den Ufern des Glücks
In Gramm des Wunders weißen Schnees
Ohne Leiden und Regeln, ohne die hasserfüllten Augen von Spionen

Schweiß rinnt die Körper hinab, die ganze Halle trieft vor Ekstase
Ich passe nicht mehr in mich hinein, diese Hülle ist zu klein
Ich sehe Hände, Gesichter, Lichter, seltsame Landschaften
Ich weiß nicht, ich bin die Welt, die Welt ist ich, ich weiß nicht, ich träume nur
Wer diesen Zauber kennt, kennt die Gabe des Bösen, und der Glaube darin ist erfroren
Dass, wer einmal den Kelch neigt, sich von diesem Nektar verabschieden wird
Ich klopfe an die Pforten des Paradieses, ich gebe Gott, was ich habe
Ich werde fragen, warum er hier dem Bösen alle Macht überlassen hat
Ich werde in einer Seifenblase aufsteigen, bis an die Grenzen des Himmels
Und dort werde ich tanzen, dann den Mond zerschneiden wie eine Orange
Und ich werde laut klatschen, bis das Himmelszelt auf mich herabfällt
Um die Sterne in meine Hände zu greifen, hier kann das jeder
Ich blicke bewusstlos, wie ein Engel zu mir herabsteigt
Damit ich auf Flügeln davonfliege, über das Grau, das mir zuwider wurde
Über das Bewusstsein der Nichtigkeit, damit ich morgen früh besser sehe
Meine vom Satan gefangene Willensfreiheit

Schmerz weckt aus dem Schlaf, das ist das Ende der Fantasie
Wisch dir die Augen, ohne Worte, des gespaltenen Ichs
Er hat dich aus der Sklaverei dieser naiven Vorstellungskraft geführt
An ein rotes Meer, rot von Qualen
Schmerz weckt aus dem Schlaf, das ist das Ende der Fantasie
Wisch dir die Augen, ohne Worte, des gespaltenen Ichs
Er hat dich aus der Sklaverei dieser naiven Vorstellungskraft geführt
An ein rotes Meer, rot von Qualen

Fluoxetin, Pramolan, Imipramin
Steh von den Knien auf, die nächste Kurve, Clomipramin
Oxaflazon, ein Kilogramm Blei beschwert den Körper
Ein Stein am Hals zieht dich auf den Grund
Dieses schwarze, mit Teer gefüllte Loch, dieser Sumpf umfließt
Will ersticken, schwer sich zu bewegen, schwer aufzustehen, etwas mit sich anzufangen
Umso schwerer, als ich nicht kann, und andere können
Ich kann nicht wollen, nicht einmal mich zum Wollen zwingen
Es genügt doch ein Schritt, um das zu ändern
Nur dieser Schritt ist so sehr unmöglich zu tun
Tianeptin, Sulpirid, kraftlos in dieser Flüssigkeit schwebend
Toloxaton, Carbamazepin, das ist wie Satan
Und sein Spott über sie und uns, er tötet nicht
Sondern er zeigt, die Freiheit ist so nah, Du wirst sie nicht kosten
Es genügt, die Hand auszustrecken, deine Hand ist zu schwer
Das ist doch einfach, aber die Emotionen sind wie tot
Wer also soll den Kampf aufnehmen
Viloxazin, Nomifensin und Moclobemid
Wie oft ich anfange, beiße ich die Zähne zusammen
Um mich wieder leer, ausgewaschen und zerknittert zu fühlen
Machtlos zum hundertsten Mal, in Stücken, in Pulver
Wie ein Surrogat, es reicht
Vielleicht löse ich mich in Alkohol auf
Mische mich und ergieße mich erneut, sickere in den Teppich
Ich werde trocknen und als Ganzes aufstehen, bevor der Luftzug das Pulver wegbläst
Und jemand zertritt die Überreste?
Und wo ist das Licht in der Dunkelheit?
Wie tief ist dieser Brunnen?
Wo könnte man aufstoßen und sich wieder fangen?
Falle ich immer noch, oder fliege ich vielleicht? Ich weiß nicht
Vielleicht frage ich die Tabletten?

Schmerz weckt aus dem Schlaf, das ist das Ende der Fantasie
Wisch dir die Augen, ohne Worte, des gespaltenen Ichs
Er hat dich aus der Sklaverei dieser naiven Vorstellungskraft geführt
An ein rotes Meer, rot von Qualen
Schmerz weckt aus dem Schlaf, das ist das Ende der Fantasie
Wisch dir die Augen, ohne Worte, des gespaltenen Ichs
Er hat dich aus der Sklaverei dieser naiven Vorstellungskraft geführt
An ein rotes Meer, rot von Qualen