Текст и перевод песни Qaraqan - Proza

Proza

Sənin gözlərində boğuldum
Payız zərif küləklə sığal çəkdi gecəyə.
İlk xəzanla doğuldum.
Boş parkın hönkürtüsü.
Yaş asfalt bir az xəstə.
Yağış da incə, qəddar.
Qırıq ürək boş qəfəsdə.
Sökülmüş arzuların xarabasında
Arası kəsilməz gülüşlə ağlayırdı kor rəssam
Şikəst atlar arabasında
Sən də başqa, mən də başqa
Dərd də, qəm də başqa
Yaddaşım sanki bir şeir kimi cızıldı daşda
Küçələrin qaranlığında
Çox sağol ki, bir mələk kimiydin
Saçıların ipək kimiydi, sözlərin külək kimiydi
Çox sağol
Qəlbimin düzənliyində bir bulaq kimiydin
Amma çox
İsti çox
Duzlu çox
Tozlu manikenlər
Vitrində göz yaşıyla
Ölülər qucaqlaşır yuxularımda baş daşıyla
Doxsan illik keçmişimlə iyirmi yaşda neyliyim?!
Əllərim bağlı qarğalar ciyərmi çeyniyir
Heç nə demə, danışma
Bəsdi
Heç nə soruşma
Kim günahkar?
Sən günahkar
Mən günahkar
Gecə günahkar
Gün günahkar
Dərslər günahkar
Payız, şeir, dəftər günahkar
Bəlkə də oxuduğum kitablarla dolu rəflər günahkar!
İncə-incə kəs damarlarımı
İç qanımı sevgilim
Artıq sevmirəm
Sən də sevmirsən
Sehirli bir nağıl
Səni unutmaram
Məni unutma sən
Gizləmə
Göz yaşın qoy axsın
Onu qurutma sən
Məktublar və tozlu şəkillər
Yanır əllərimi qızdıran ocaqda
Ümid uzaqda
İçimdə şaxta
Ölmüş sevgimin ruhu hərdən gəzir bu qaranlıq otaqda
Sənə nifrət etdim
Həm də sevdim qəzəbsiz
Pəncərəyə yağış damlaıyr gözəl, səssiz
Kül ocaqda
Yastıq qucaqda
Darıxdım, güldüm, ağladım
Gecə səbəbsiz
Məktublar və tozlu şəkillər
Yanır əllərimi qızdıran ocaqda
Ümid uzaqda
İçimdə şaxta
Ölmüş sevgimin ruhu hərdən gəzir bu qaranlıq otaqda
Sənə nifrət etdim
Həm də sevdim qəzəbsiz
Pəncərəyə yağış damlaıyr gözəl, səssiz
Kül ocaqda
Yastıq qucaqda
Darıxdım, güldüm, ağladım
Gecə səbəbsiz
Küləklərlə dərdləşirdi qatarın tüstüsü
Uzaqda baharın istisi
Çox soyuq
Yanağlarımda buz bağladı
Donub qalan o göz yaşı
Yadına sal
Arzularda
Ölmək eyni gündə
İkimizə bir baş daşı!
Və eyni gündə öldük
Sən mənim üçün
Mən sənin üçün
Özgə olduq
Sən mənim üçün
Mən sənin üçün
Bəlkə xəstəlik səbəb?
Bəlkə mələklər paxıl?
Amma mənə demişdilər ki, sevgi qəlbə çiçəklər taxır
Evlənək demişdin
Uşaqlıq necə gözəl
Və nə qədər sadəlövh
Qaçaq demişdik
Qanadlarımızı açıb uçaq demişdik
Hər şey demişdi gizlədiyimizi
Gözlər demişdik
Dumanlar gizlədəndə yerimizi izlər demişdi
Restoranlar, rəqsimiz
Sevgililər günü
Ümidlər yanır günəş kimi
Ümidlər sönür
Ay işığı nur
Gözlərimdə leysanlar dolur
Sən öləndə ilk dəfə inandım insanlar ölür
Nə şəkillər əvəz edər səni
Nə qəmli şeirlər
Hər işi pis olanlar mənə
Hər şey düzələr deyirlər
Düzəlmir!
Sən qara paltarlar geyərdin
Qəmli baxışlarına vurulmuşdum
Az gülərdin...
Sevərdim
Dənizlər limanları sevən kimi
Sevərdim
Qulaqlar yalanları sevən kimi
Öldürmək istəmişdim özümü sən ölən kimi
Əsrlər keçsə də, yadımdasan dünən kimi

Проза

Я утонул в твоих глазах.
Осенний нежный ветер ласкал ночь.
Я родился с первой листвой.
Рыдания пустого парка.
Мокрый асфальт немного болен.
Дождь тоже нежный, жестокий.
Разбитое сердце в пустой клетке.
На руинах разрушенных желаний
Слепой художник рыдал непрерывным смехом
В повозке искалеченных лошадей.
Ты одна, я один.
И боль, и печаль разные.
Моя память, словно стих, высечена на камне.
В темноте улиц
Спасибо, что была как ангел.
Твои волосы были как шелк, слова как ветер.
Спасибо.
Ты была как родник в долине моего сердца.
Но слишком
Слишком жарко.
Слишком солено.
Пыльные манекены
В витрине со слезами на глазах.
Мертвые обнимаются в моих снах с надгробиями.
Что мне делать с моим девяностолетним прошлым в двадцать лет?!
Мои связанные руки клюют вороны.
Ничего не говори, не надо.
Хватит.
Ничего не спрашивай.
Кто виноват?
Ты виновата.
Я виноват.
Ночь виновата.
День виноват.
Уроки виноваты.
Осень, стихи, тетрадь виноваты.
Может быть, полки, полные книг, которые я прочитал, виноваты!
Режь мои вены медленно,
Пей мою кровь, любимая.
Я больше не люблю.
Ты тоже не любишь.
Волшебная сказка.
Я не забуду тебя.
Не забывай меня.
Не скрывай.
Пусть твои слезы текут.
Не вытирай их.
Письма и пыльные фотографии
Горят в огне, обжигающем мои руки.
Надежда далеко.
Внутри меня мороз.
Призрак моей умершей любви иногда бродит по этой темной комнате.
Я ненавидел тебя.
И любил без злости.
Дождь капает на окно красиво, бесшумно.
Пепел в камине.
Подушка в объятиях.
Скучал, смеялся, плакал.
Ночью без причины.
Письма и пыльные фотографии
Горят в огне, обжигающем мои руки.
Надежда далеко.
Внутри меня мороз.
Призрак моей умершей любви иногда бродит по этой темной комнате.
Я ненавидел тебя.
И любил без злости.
Дождь капает на окно красиво, бесшумно.
Пепел в камине.
Подушка в объятиях.
Скучал, смеялся, плакал.
Ночью без причины.
Дым поезда разговаривал с ветрами.
Вдали тепло весны.
Очень холодно.
На моих щеках застыл лед —
Замерзшие слезы.
Вспомни.
В мечтах
Умереть в один день.
Одно надгробие на двоих!
И мы умерли в один день.
Ты для меня,
Я для тебя
Стали чужими.
Ты для меня,
Я для тебя.
Может, болезнь причина?
Может, ангелы завидуют?
Но мне говорили, что любовь украшает сердце цветами.
Ты сказала, давай поженимся.
Детство такое прекрасное
И такое наивное.
Мы сказали, давай убежим.
Раскроем крылья и полетим, сказали мы.
Глаза говорили все, что мы скрывали.
Мы сказали, что глаза,
Когда туманы скрывают наше место, следы расскажут.
Рестораны, наш танец.
День святого Валентина.
Надежды горят как солнце.
Надежды гаснут.
Свет луны.
Мои глаза наполняются ливнями.
Когда ты умерла, я впервые поверил, что люди умирают.
Никакие фотографии не заменят тебя.
Никакие грустные стихи.
Те, у кого все плохо, говорят мне,
Что все будет хорошо.
Не будет!
Ты носила черное.
Я был пленен твоим грустным взглядом.
Ты мало улыбалась...
Я любил.
Как моря любят гавани.
Я любил.
Как уши любят ложь.
Я хотел убить себя, когда ты умерла.
Даже спустя века, я помню тебя, как будто это было вчера.